ehlidunya
Sun 24 October 2010, 11:39 pm GMT +0200
“Niçin ağlıyorsun?..”
Huzeyfe-i Mer’aşi hazretleri ile talebesi Hubeyret-ül Basri hazretleri, gayr-i müslim bir köye gelmişlerdi bir gün.
Kalabalık bir grup onları karşıladılar.
O anda garip bir şey oldu.
Bu zât başladı ağlamaya.
İnsanlar merak edip;
- Niçin ağlıyorsunuz? dediler.
- Günahlarıma ağlıyorum, buyurdu.
- Allahü teâlâ affeder, bilmiyor musun?
- Evet biliyorum.
- Öyleyse?
- Evet, Allahü teâlânın merhameti çoktur, affeder. Ama unutmayın ki, azabı da şiddetlidir. Bu azaptan kurtulmaya
elimde senedim yoktur, buyurdu.
Ve ilave etti:
- Kur’ân-ı kerîminde mealen; “İnsanların birçoğu, Cehennemde yanacaktır” buyuruluyor. Bilmiyorum ki ben de onlara dahil miyim? Bir kısmı da, Cennete girecekler, ama ona girmek için de elimde beratım yoktur. Velhasıl Cennete mi girerim, yoksa Cehenneme mi? Henüz belli değilken, ağlamamak elde mi? İşte bu sebepten ağlıyorum, buyurdu.
Ve özetledi:
- Dünyada ağlamayan, âhirette ağlar.
Bu defa insanlar;
- Yâ Hübeyr, sen böyle dersen, başkalarına nasıl yol gösteriyorsun? dediler.
Bunu işitince, “Eyvaah!” dedi.
Ve yıkılıp yere düştü kederinden.
Bayılmıştı.
İnsanlar etrafında toplandılar.
Merakla bekliyorlardı ki,
O sırada, gaipten;
- Ey Hübeyre! Biz seni dost edindik. Ölünce, ebediyyen Cennette olacaksın! diye bir ses işitildi.
Üç yüzden fazla kâfir, işitti bu sesi,
Çok duygulandılar.
Kalpleri İslâma meyletti.
Birlikte “kelime-i şehâdet”i söylediler
Ve hepsi îmânla şereflendiler.
Abdüllatif Uyan
Huzeyfe-i Mer’aşi hazretleri ile talebesi Hubeyret-ül Basri hazretleri, gayr-i müslim bir köye gelmişlerdi bir gün.
Kalabalık bir grup onları karşıladılar.
O anda garip bir şey oldu.
Bu zât başladı ağlamaya.
İnsanlar merak edip;
- Niçin ağlıyorsunuz? dediler.
- Günahlarıma ağlıyorum, buyurdu.
- Allahü teâlâ affeder, bilmiyor musun?
- Evet biliyorum.
- Öyleyse?
- Evet, Allahü teâlânın merhameti çoktur, affeder. Ama unutmayın ki, azabı da şiddetlidir. Bu azaptan kurtulmaya
elimde senedim yoktur, buyurdu.
Ve ilave etti:
- Kur’ân-ı kerîminde mealen; “İnsanların birçoğu, Cehennemde yanacaktır” buyuruluyor. Bilmiyorum ki ben de onlara dahil miyim? Bir kısmı da, Cennete girecekler, ama ona girmek için de elimde beratım yoktur. Velhasıl Cennete mi girerim, yoksa Cehenneme mi? Henüz belli değilken, ağlamamak elde mi? İşte bu sebepten ağlıyorum, buyurdu.
Ve özetledi:
- Dünyada ağlamayan, âhirette ağlar.
Bu defa insanlar;
- Yâ Hübeyr, sen böyle dersen, başkalarına nasıl yol gösteriyorsun? dediler.
Bunu işitince, “Eyvaah!” dedi.
Ve yıkılıp yere düştü kederinden.
Bayılmıştı.
İnsanlar etrafında toplandılar.
Merakla bekliyorlardı ki,
O sırada, gaipten;
- Ey Hübeyre! Biz seni dost edindik. Ölünce, ebediyyen Cennette olacaksın! diye bir ses işitildi.
Üç yüzden fazla kâfir, işitti bu sesi,
Çok duygulandılar.
Kalpleri İslâma meyletti.
Birlikte “kelime-i şehâdet”i söylediler
Ve hepsi îmânla şereflendiler.
Abdüllatif Uyan