rabia
Wed 2 June 2010, 02:39 pm GMT +0200
Neye Bir Ses Ver
Şu neye bir ses ver evlat..
Ney dile gelsin, kalbinden aşkın onulmaz halleri birer inci gibi dökülsün, nefesinden yavaş yavaş ruhunun derin yalnızlıkları, acı çekişleri, yarım bırakılmış sevgilerin, doyamadığın çocukluğun hasreti aksın..
Kapat gözlerini dünyaya ve aç içini, neye bir üfle, öyle derinden halini anlayan aşıklar ağlasın, sana doğru yönelsin, tüm dünyanın çiçekleri ve seni nazlı nazlı dinlesin güvercinler, kuşlar..
Neyin ağladığı gibi sen de ağla. Görmediğim ama hissettiğim gözyaşlarını toplayayım avuçlarıma. Neye bir nefes ver evlat; ölü hayat dirilsin, dağlar dize gelsin, virane bağlar yeşersin, çağlayanlar gürül gürül aksın, gür ırmakların dibinde, geçmişi yadedenler bu sese kulak versin, dünyanın kasafetinden daralan ruhun genişlesin, öyle yüreğe sahip ol ki; içine Lâ-mekân olan yüce DOST yönelsin...
Birkaç damla gözyaşı, tozlu yüzünden toprağa damlamadan önce neyle buluştu, sonra ayrıldı, yere düşmeden yaşlı adam onları sildi. Delikanlı uzak hasletlerine akıttığı gözyaşlarını değerli bulmuyordu. Onu üzen neye hayat veremeyişiydi.
Kurak kalbinin yeşermesi buna bağlıydı. Acılarına ortak olan neyin duygularını yaşamak istemişti.
Gökyüzünün maviliği, yemyeşil bahçeler, batan güneşin ufukta bıraktığı izler, sabah vaktinin seher rüzgarı, bahar çiçeklerinin kokusu bile artık ona derînî hazlar veremiyordu. Delikanlı neye üfledi bir kez daha, daha canlı, daha candan, dost bir yürek çağıldadı işte o anda.
Yunus öldü deyu sala verilir
Ölen hayvan imiş, aşıklar ölmez!...
Alıntı
Şu neye bir ses ver evlat..
Ney dile gelsin, kalbinden aşkın onulmaz halleri birer inci gibi dökülsün, nefesinden yavaş yavaş ruhunun derin yalnızlıkları, acı çekişleri, yarım bırakılmış sevgilerin, doyamadığın çocukluğun hasreti aksın..
Kapat gözlerini dünyaya ve aç içini, neye bir üfle, öyle derinden halini anlayan aşıklar ağlasın, sana doğru yönelsin, tüm dünyanın çiçekleri ve seni nazlı nazlı dinlesin güvercinler, kuşlar..
Neyin ağladığı gibi sen de ağla. Görmediğim ama hissettiğim gözyaşlarını toplayayım avuçlarıma. Neye bir nefes ver evlat; ölü hayat dirilsin, dağlar dize gelsin, virane bağlar yeşersin, çağlayanlar gürül gürül aksın, gür ırmakların dibinde, geçmişi yadedenler bu sese kulak versin, dünyanın kasafetinden daralan ruhun genişlesin, öyle yüreğe sahip ol ki; içine Lâ-mekân olan yüce DOST yönelsin...
Birkaç damla gözyaşı, tozlu yüzünden toprağa damlamadan önce neyle buluştu, sonra ayrıldı, yere düşmeden yaşlı adam onları sildi. Delikanlı uzak hasletlerine akıttığı gözyaşlarını değerli bulmuyordu. Onu üzen neye hayat veremeyişiydi.
Kurak kalbinin yeşermesi buna bağlıydı. Acılarına ortak olan neyin duygularını yaşamak istemişti.
Gökyüzünün maviliği, yemyeşil bahçeler, batan güneşin ufukta bıraktığı izler, sabah vaktinin seher rüzgarı, bahar çiçeklerinin kokusu bile artık ona derînî hazlar veremiyordu. Delikanlı neye üfledi bir kez daha, daha canlı, daha candan, dost bir yürek çağıldadı işte o anda.
Yunus öldü deyu sala verilir
Ölen hayvan imiş, aşıklar ölmez!...
Alıntı