Hadice
Thu 13 October 2011, 02:32 pm GMT +0200
Nefsi Kırmak İçin
"Rükneddîn-i Çeştî" ki, âlim ve velî bir zât.
Yılmadan insanlara ederdi hep nasîhat.
Bir gün de buyurdu ki: (Ey müslümânlar, şu an,
“Nefsi emmâre”sidir insana büyük düşmân.
İslâmın her emrinde, bu nefsi kırmak vardır.
İslâma uyulursa, o da payını alır.
İstişâre eyle ki, bu, nefsi kırar iyi.
Zîrâ nefis, istemez istişâre etmeyi.
Eğer yolda giderken, rastlarsan bir mü'mine,
Önce sen selâm ver ki, kırılsın nefsin yine.
Müsâfeha edecek olursan yine eğer,
Önce sen el uzat ki, bu dahî nefsi ezer.
Kırıldığın kimseden, önce sen özür dile.
Ki, yine senin nefsin kırılsın böylelikle.
Öfkelenme, halîm ol, çok çalış, olma tembel.
Bunların herbiri de, nefsi kırar mükemmel.
Nefsin, bizi en fazla kandırdığı husus da,
Bize hep, "Sen haklısın" dedirtir her hususta.
Lâkin Resûlullah'ın tavsiyesi bu değil.
Bize, Onun ahlâkı olmalı rehber, delîl.
Zîrâ O buyurur ki: (Eğer iki müslümân,
Herhangi ihtilâfa düşerlerse bir zaman,
Hangisi, diğerinden özür dilerse önce,
O kimseye, yüksek “bir köşk” verilir ölünce.
Bunun, mahşer yerinde kefîli, benim bizzât.
Köşkün anahtarını, istesin benden o zât.)
Bir gün de buyurdu ki: (Kardeşlerim bu “Kibir”,
Bilin ki, insanların büyük felâketidir.
İki zînet vardır ki, süsler insanları hep.
Onun biri "Tevâzû", diğeri "Hayâ, edeb".
Mevkî ve selâhiyyet, mal çokluğu, zenginlik,
Kâbiliyetli olmak, güzellik ve zekîlik,
Fâikiyyet sağlıyan bütün bu şeyler de hep,
Felâkettir insana, olursa "Kibr"e sebep.
Bundan kurtulmanın da çâresi, tevâzûdur.
Bu da, kulun kendini "Hiç" bilmesiyle olur.
Zîrâ kibirlenecek neyin var ki ey insan?
Gece gündüz Rabbine edersin günâh, isyân.
Bir damla sudur aslın, ölürsün bu gün yârın.
Sayılmıyacak kadar, çoktur hem de günâhın.
Kendine gel, adam ol, olsan dahî paşa, bey.
Teneşir tahtasında bitecek yârın her şey.
Bu günkü havaların, yârın sona erecek.
“Ölüm”e hazırlan ki, çetin günler gelecek.
Bakmayın şimdi dimdik, ayaktayız, yürürüz.
Yakında, musallâ'da yatarız, hem de dümdüz.
Bir gün Resûl-i ekrem, uğrayıp kabristana,
Ağlayınca, eshâbı sordular bunu Ona.
Buyurdular ki: (Ölüm, dehşetli bir iş elbet.
Buna hazırlanın ki, başa gelir âkıbet.)
"Rükneddîn-i Çeştî" ki, âlim ve velî bir zât.
Yılmadan insanlara ederdi hep nasîhat.
Bir gün de buyurdu ki: (Ey müslümânlar, şu an,
“Nefsi emmâre”sidir insana büyük düşmân.
İslâmın her emrinde, bu nefsi kırmak vardır.
İslâma uyulursa, o da payını alır.
İstişâre eyle ki, bu, nefsi kırar iyi.
Zîrâ nefis, istemez istişâre etmeyi.
Eğer yolda giderken, rastlarsan bir mü'mine,
Önce sen selâm ver ki, kırılsın nefsin yine.
Müsâfeha edecek olursan yine eğer,
Önce sen el uzat ki, bu dahî nefsi ezer.
Kırıldığın kimseden, önce sen özür dile.
Ki, yine senin nefsin kırılsın böylelikle.
Öfkelenme, halîm ol, çok çalış, olma tembel.
Bunların herbiri de, nefsi kırar mükemmel.
Nefsin, bizi en fazla kandırdığı husus da,
Bize hep, "Sen haklısın" dedirtir her hususta.
Lâkin Resûlullah'ın tavsiyesi bu değil.
Bize, Onun ahlâkı olmalı rehber, delîl.
Zîrâ O buyurur ki: (Eğer iki müslümân,
Herhangi ihtilâfa düşerlerse bir zaman,
Hangisi, diğerinden özür dilerse önce,
O kimseye, yüksek “bir köşk” verilir ölünce.
Bunun, mahşer yerinde kefîli, benim bizzât.
Köşkün anahtarını, istesin benden o zât.)
Bir gün de buyurdu ki: (Kardeşlerim bu “Kibir”,
Bilin ki, insanların büyük felâketidir.
İki zînet vardır ki, süsler insanları hep.
Onun biri "Tevâzû", diğeri "Hayâ, edeb".
Mevkî ve selâhiyyet, mal çokluğu, zenginlik,
Kâbiliyetli olmak, güzellik ve zekîlik,
Fâikiyyet sağlıyan bütün bu şeyler de hep,
Felâkettir insana, olursa "Kibr"e sebep.
Bundan kurtulmanın da çâresi, tevâzûdur.
Bu da, kulun kendini "Hiç" bilmesiyle olur.
Zîrâ kibirlenecek neyin var ki ey insan?
Gece gündüz Rabbine edersin günâh, isyân.
Bir damla sudur aslın, ölürsün bu gün yârın.
Sayılmıyacak kadar, çoktur hem de günâhın.
Kendine gel, adam ol, olsan dahî paşa, bey.
Teneşir tahtasında bitecek yârın her şey.
Bu günkü havaların, yârın sona erecek.
“Ölüm”e hazırlan ki, çetin günler gelecek.
Bakmayın şimdi dimdik, ayaktayız, yürürüz.
Yakında, musallâ'da yatarız, hem de dümdüz.
Bir gün Resûl-i ekrem, uğrayıp kabristana,
Ağlayınca, eshâbı sordular bunu Ona.
Buyurdular ki: (Ölüm, dehşetli bir iş elbet.
Buna hazırlanın ki, başa gelir âkıbet.)