hafız_32
Tue 23 November 2010, 12:59 pm GMT +0200
Namazları Cemederek/Birlikte Kılmak
Aşağıda belirtilen durumlarda, öğle ve ikindi namazları İle akşam ve yatsı namazları tek vakitte kıhnabilir.
1. Yolculukta/Seferî İken:
a) Yolculuğa öğle namazından önce çıkan kişinin, öğle namazını ikindi vaktine kadar geciktirip, ikindi namazıyla birlikte kılması caizdir. Ancak yolculuğa öğleden sonra çıkılacaksa, öğle namazının kılınıp daha sonra yolculuğa çıkılması gerekir.
Enes (radiyallâhu anh) anlatıyor; 'RasuluUah (sallallâhu aleyhi ve seliem) güneş meyletmeden (öğle vakti girmeden) Önce yolculuğa çıktığı zaman, öğle namazını geciktirir, ikindi vaktinde ikindi namazıyla birlikte kılardı. Eğer güneş meylettikten (öğle vakti girdikten) sonra yola çıkarsa, önce namazını kılar daha sonra bineğine binerdi.[86]
b) Seferîlik devam ettiği sürece, namazları cem ederek/bir vakitte kılmak caizdir. Öğle ve İkindi, öğle vaktinde kılınacaksa buna 'cem-i takdim/öne alarak birleştirme'; ikindi vaktinde kılınacaksa, buna 'cem-i tehir/sona alarak birleştirme' adı veriiir. Akşam ve yatsı namazları da aynı şekildedir.
İbni Abbâs (radiyallâhu anh) anlatıyor; 'Rasulullah (salial-lâhu aleyhi ve seliem) öğle ve ikindi namazlarını cem ederdi... Akaşamla da, yatsıyı cem ederdi.[87]
2. İhtiyaç Durumunda:
Alışkanlığa dönüştürmemek şartıyla, ihtiyaç durumunda namazları cem ederek kılmak mukim iken de caizdir. Bu durum, hastalık ve benzeri durumlarda söz konusudur.
İbni Abbâs (radiyallâhu anh) anlatıyor; 'Hiçbir korku ve yağmur durumu olmadığı halde, Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve seliem) Medine'de öğle ile ikindiyi, akşamla da yatsıyı cem ederek kıldırdı'. İbni Abbas'a; «bu uygulamasıyla ne kastetti?» diye soruldu; «ümmetine zorluk olmamasını kastetti» dedi.[88]
Hatırlatma:
Namazları cemederken, peş peşe kılmak şart değildir. Örneğin öğle namazını, ikindinin İlk vaktinde kılıp, ikindi namazını İkindinin son vaktinde kılmak caizdir. Şer'an bunda bir sınır yoktur. Çünkü bunu sınırlamak, ruhsatın amacını ortadan kaİdırır. [89]
[86] Buhârî, 1111; Müslim, 704.
[87] Buhârî, 1107.
[88] Müslim, 705; Nesâî, 1/290; Ebû Dâvûd, 1198.
[89] Bkz. Mecmuu'1-Fetâuâ, 24/54-56.
Aşağıda belirtilen durumlarda, öğle ve ikindi namazları İle akşam ve yatsı namazları tek vakitte kıhnabilir.
1. Yolculukta/Seferî İken:
a) Yolculuğa öğle namazından önce çıkan kişinin, öğle namazını ikindi vaktine kadar geciktirip, ikindi namazıyla birlikte kılması caizdir. Ancak yolculuğa öğleden sonra çıkılacaksa, öğle namazının kılınıp daha sonra yolculuğa çıkılması gerekir.
Enes (radiyallâhu anh) anlatıyor; 'RasuluUah (sallallâhu aleyhi ve seliem) güneş meyletmeden (öğle vakti girmeden) Önce yolculuğa çıktığı zaman, öğle namazını geciktirir, ikindi vaktinde ikindi namazıyla birlikte kılardı. Eğer güneş meylettikten (öğle vakti girdikten) sonra yola çıkarsa, önce namazını kılar daha sonra bineğine binerdi.[86]
b) Seferîlik devam ettiği sürece, namazları cem ederek/bir vakitte kılmak caizdir. Öğle ve İkindi, öğle vaktinde kılınacaksa buna 'cem-i takdim/öne alarak birleştirme'; ikindi vaktinde kılınacaksa, buna 'cem-i tehir/sona alarak birleştirme' adı veriiir. Akşam ve yatsı namazları da aynı şekildedir.
İbni Abbâs (radiyallâhu anh) anlatıyor; 'Rasulullah (salial-lâhu aleyhi ve seliem) öğle ve ikindi namazlarını cem ederdi... Akaşamla da, yatsıyı cem ederdi.[87]
2. İhtiyaç Durumunda:
Alışkanlığa dönüştürmemek şartıyla, ihtiyaç durumunda namazları cem ederek kılmak mukim iken de caizdir. Bu durum, hastalık ve benzeri durumlarda söz konusudur.
İbni Abbâs (radiyallâhu anh) anlatıyor; 'Hiçbir korku ve yağmur durumu olmadığı halde, Rasulullah (sallallâhu aleyhi ve seliem) Medine'de öğle ile ikindiyi, akşamla da yatsıyı cem ederek kıldırdı'. İbni Abbas'a; «bu uygulamasıyla ne kastetti?» diye soruldu; «ümmetine zorluk olmamasını kastetti» dedi.[88]
Hatırlatma:
Namazları cemederken, peş peşe kılmak şart değildir. Örneğin öğle namazını, ikindinin İlk vaktinde kılıp, ikindi namazını İkindinin son vaktinde kılmak caizdir. Şer'an bunda bir sınır yoktur. Çünkü bunu sınırlamak, ruhsatın amacını ortadan kaİdırır. [89]
[86] Buhârî, 1111; Müslim, 704.
[87] Buhârî, 1107.
[88] Müslim, 705; Nesâî, 1/290; Ebû Dâvûd, 1198.
[89] Bkz. Mecmuu'1-Fetâuâ, 24/54-56.