neslinur
Sun 11 July 2010, 01:13 am GMT +0200
Mü’minlerin Gerçek Dostu
“Sizin dostunuz yalnız Allah’tır. Allah’ın peygamberidir ve namazı dosdoğru kılan, zekât veren Allah’a boyun eğen mü’minlerdir.” (Mâide sûresi, 5/55)
Allah Teâlâ, bu âyet-i kerime ile Müslümanlara gerçek dostlarının kimler olduğunu haber vermektedir.
Âyette evvelâ, Cenâb-ı Hakk’ın, mü’minlerin dostu olduğu ifade edilmiştir. O, koruyucumuz, yardımcımız ve sığınağımızdır.
Cenâb-ı Hak’tan sonra O’nun kutlu elçisi Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) zikredilmiştir. Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), bir dostta bulunması gereken bütün özellikleri taşırdı. O, dostluğun en güzel örneğiydi. Öyle ki ashâbının her biri, kendisinin Hz. Peygamber’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) en çok sevdiği kişi olduğu kanaatine varırdı. Çünkü O, herkesi düşünür, yardımcı olur, severdi. Başkaları için yorulur, sıkıntılara düşer, çile çekerdi.
Âyetin son kısmında dost olarak, Allah’a ve Peygamberi’ne tâbi olan, yani Allah’ın ve Peygamberi’nin emirlerine uyan Müslümanlar zikredilmiştir. Âyette Müslümanların en belirgin özelliği olarak namazı dikkatle kılmaları ve zekâtlarını eksiksiz vermeleri ifade edilmiştir. Dost olan kimsenin özellikleri içinde namaz ve zekâttan bahsedilmesi; iyi bir Müslüman’ın ibadet konusunda titiz olması gerektiğini gösterir. Ayrıca iyi dostların, üzerlerine düşen bu vazifeleri gönül hoşluğuyla yerine getirdikleri; Allah’a ve Resûlullah’a (sallallâhu aleyhi ve sellem) içtenlikle itaat eden kimseler oldukları ifade edilmiştir.
Bizzat Allah Teâlâ, bu âyet ile mü’minlerin gerçek dostlarını bildirmiştir. Bunların dışındakiler ise Müslümanlar için gerçek dost olamazlar.
Karşılıksız Hizmet
“Oysa sen buna (tebliğ işine) karşılık onlardan bir ücret de istemiyorsun.” (Yûsuf sûresi, 12/104)
Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), Kur’ân-ı Kerim’i duyurmak ve âyetleri açıklamak için hiçbir ücret istememiş, menfaat beklememiştir. İnsanlara Allah Teâlâ’yı anlatmış, O’nun emirlerini ve yasaklarını iletmiştir. O (sallallâhu aleyhi ve sellem), bu uğurda dünya malıyla karşılığı ödenemeyecek çileler çekmiştir. Meselâ; Tâif şehri halkını İslâmiyet’e davet etmek için gittiğinde Tâifliler, o değerli insana, insanlığa sığmayacak hakaretler etmişlerdir. Şehrin ileri gelenleri halkı kışkırtmış, bu kişiler de Hz. Peygamber’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) geçtiği yolun iki tarafına dizilip O’nu taşlamışlardır. Atılan taşlar ayaklarını yaralamış, ayakkabıları kanla dolmuştur. Resûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem), güçsüz kalıp yere oturunca O’nu kaldırıp taşlamaya devam etmişlerdir.
Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) bundan başka daha pek çok sıkıntılar çekmiş, fakat durumundan şikâyetçi olmamıştır. Yaptıkları için karşılık beklemediği gibi bütün malını bu yolda harcamıştır. Sadece Allah’ı hoşnut edebilmek, O’nun rızasını kazanabilmek için gayret sarf etmiştir.
Ayrıca Hz. Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) zorluklar içinde, bazen horlanarak sürdürdüğü tebliğ vazifesine karşı hiçbir karşılık beklememesi; imkân bulduğunda da zamanındaki devlet başkanları gibi bir hayat yaşamaması O’nun gayretinin para veya makam için olmadığının delilidir.
“Sizin dostunuz yalnız Allah’tır. Allah’ın peygamberidir ve namazı dosdoğru kılan, zekât veren Allah’a boyun eğen mü’minlerdir.” (Mâide sûresi, 5/55)
Allah Teâlâ, bu âyet-i kerime ile Müslümanlara gerçek dostlarının kimler olduğunu haber vermektedir.
Âyette evvelâ, Cenâb-ı Hakk’ın, mü’minlerin dostu olduğu ifade edilmiştir. O, koruyucumuz, yardımcımız ve sığınağımızdır.
Cenâb-ı Hak’tan sonra O’nun kutlu elçisi Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) zikredilmiştir. Peygamber Efendimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), bir dostta bulunması gereken bütün özellikleri taşırdı. O, dostluğun en güzel örneğiydi. Öyle ki ashâbının her biri, kendisinin Hz. Peygamber’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) en çok sevdiği kişi olduğu kanaatine varırdı. Çünkü O, herkesi düşünür, yardımcı olur, severdi. Başkaları için yorulur, sıkıntılara düşer, çile çekerdi.
Âyetin son kısmında dost olarak, Allah’a ve Peygamberi’ne tâbi olan, yani Allah’ın ve Peygamberi’nin emirlerine uyan Müslümanlar zikredilmiştir. Âyette Müslümanların en belirgin özelliği olarak namazı dikkatle kılmaları ve zekâtlarını eksiksiz vermeleri ifade edilmiştir. Dost olan kimsenin özellikleri içinde namaz ve zekâttan bahsedilmesi; iyi bir Müslüman’ın ibadet konusunda titiz olması gerektiğini gösterir. Ayrıca iyi dostların, üzerlerine düşen bu vazifeleri gönül hoşluğuyla yerine getirdikleri; Allah’a ve Resûlullah’a (sallallâhu aleyhi ve sellem) içtenlikle itaat eden kimseler oldukları ifade edilmiştir.
Bizzat Allah Teâlâ, bu âyet ile mü’minlerin gerçek dostlarını bildirmiştir. Bunların dışındakiler ise Müslümanlar için gerçek dost olamazlar.
Karşılıksız Hizmet
“Oysa sen buna (tebliğ işine) karşılık onlardan bir ücret de istemiyorsun.” (Yûsuf sûresi, 12/104)
Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), Kur’ân-ı Kerim’i duyurmak ve âyetleri açıklamak için hiçbir ücret istememiş, menfaat beklememiştir. İnsanlara Allah Teâlâ’yı anlatmış, O’nun emirlerini ve yasaklarını iletmiştir. O (sallallâhu aleyhi ve sellem), bu uğurda dünya malıyla karşılığı ödenemeyecek çileler çekmiştir. Meselâ; Tâif şehri halkını İslâmiyet’e davet etmek için gittiğinde Tâifliler, o değerli insana, insanlığa sığmayacak hakaretler etmişlerdir. Şehrin ileri gelenleri halkı kışkırtmış, bu kişiler de Hz. Peygamber’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) geçtiği yolun iki tarafına dizilip O’nu taşlamışlardır. Atılan taşlar ayaklarını yaralamış, ayakkabıları kanla dolmuştur. Resûlullah (sallallâhu aleyhi ve sellem), güçsüz kalıp yere oturunca O’nu kaldırıp taşlamaya devam etmişlerdir.
Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem) bundan başka daha pek çok sıkıntılar çekmiş, fakat durumundan şikâyetçi olmamıştır. Yaptıkları için karşılık beklemediği gibi bütün malını bu yolda harcamıştır. Sadece Allah’ı hoşnut edebilmek, O’nun rızasını kazanabilmek için gayret sarf etmiştir.
Ayrıca Hz. Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) zorluklar içinde, bazen horlanarak sürdürdüğü tebliğ vazifesine karşı hiçbir karşılık beklememesi; imkân bulduğunda da zamanındaki devlet başkanları gibi bir hayat yaşamaması O’nun gayretinin para veya makam için olmadığının delilidir.