Hadice
Wed 26 January 2011, 02:05 pm GMT +0200
BAŞKALARINI NEFSİNE TERCİH ETMEK
MÜ’MİNİN ÖZELLİKLERİNDENDİR:
MÜ’MİNİN ÖZELLİKLERİNDENDİR:
Sevginin en yüksek derecesi insanın, d kardeşini kendi nefisine tercih etmesidir. Böyle olunca insan, muhtaç olduğu şeyi, başkalarına isteyerek verir. Din kardeşi doysun diye kendi aça kalır, rahat etsin diye kendi yorulur, uyusun diye uyanık kalır.
İmansızların ve maddecilerin çevresinde bu manaları adı bile anılmaz. Çünkü mü’minler Allah rızası ve sevap hatırı için başkalarının nefislerine tercih ederler. Ya onlar kimin ve neyin hatırı için başkalarını tercih ederer?
Muhacirler; Allah’ın rızasını kazanmak; Allah’a ve Resulüne yardım etmek için yurtlarından ve mallarından ayrılıyorlar. Medineli kardeşleri ensar bunları güler yüz ve geniş kalple karşılıyor; üzerine susuzun suya atılması gibi atılıyorlar; birbirleri ile yarış ediyorlar. Her biri evine bir tane götürmek istiyor; Kur’anda başka çare bulamıyorlar. Sonra Peygamberimiz onları birbiriyle kardeş yapıyor. Öyle bir kardeşlik ki soy ve kan kardeşliğinden farkı yok. Bölge ve soy farkları eriyip akıyor. Artık Kahtanlı var ne Adnanlı; ne kuteyli var ne Hazreçli. Aynı zamanda sınıf ve meslek farkı da aradan kalkıyor; ne zengin var ne fakir; ne tüccar var ne çiftçi. Ortada sadece gerçek kardeşlik, sevgi, samimiyet ve başkasını kayırma var
“Ve oların kalplerinin arasını uzlaştırdı. Sen yeryüzünde bulunan her şeyi verseydin, yine onların kalplerinin arasını uzlaştıramazdın; fakat Allah, onların arasını uzlaştırdı. Çünkü O, daima üstündür, hikmet sahibidir”. (Enfal: 8/63)
Muhacirlerden Kureyşli Aburrahman b. Avf anlatıyor: Medine’ye gelince Resulullah (s.a.v.) benimle Hazreçli Sa’d b. Rebi’i kardeş yaptı. Sa’d bana şöyle dedi: “Ensar’ın malı en çok olanı benim. Malımın yarısını sana vereyim. Bak, hanımlarımdan hangisi hoşuna giderse boşayayım; onunla evlen”. Abdurrahman, bu asil teklifi daha asil bir saygı ile karşılıyor ve: “Allah malını ve aileni mübarek etsin... Sen bana çarşının yolunu göster, yeter” diyor.
Allah Teala, ensar’ın bu ölümsüz övgüsünü Kur’an-ı Kerimde tescil ediyor ve şöyle diyor:
“Ve onlardan önce o yurda (Medine’ye) yerleşen, imana sarılanlar, kendilerine göç edip gelenleri severler ve onlara verilenlerden ötürü göğüslerinde bir ihtiyaç (Eğilimi) duymazlar. Kendilerinin ihtiyaçları olsa dahi, öz canlarına tercih ederler”. (Haşr: 59/9)
Hocam pofesör Dr. Muhammed Abdullah Diraz “Din” adlı kitabında diyor ki:
“Dinlerin, toplumların yararına ettiği hizmet sadece davranışı düzeltmekten, muameleyi ıslah etmekten, adalet kurallrınıgöstermekten, anarşi ve bozgunculuğu önlemekten ibaret değildir. Dinlerin, toplumların varlığında derin izler bırakan aktif görevleri de vardır. fiöyleki, dinler, müntesiplerini sevgi ve şefkat bağları ile birbirine bağlar. Öyle birbağki, dil, komşuluk, ortak çıkar gibi herhangi bir bağ bunun yerini tutmaz. Hatta bu bağların, zararı önleme ve karşılıklı iyilik gibi ne kadar ahiri tesiri olursa olsun bunlar, sathi (yüzeysel) olmaktan ileri gidemez. Bunlar cemiyetin fertlerni, ancak odun demeti gibi bir araya getirir; daima arada boşluk kalır. Bunları inanç (din) kardeşliği ve ülkü bağı ile pekiştirmek gereklidir. İşte o zaman çokluk birlik haline dönüşür. Ruhlar karşılıklı ayna gibi olur; görüntüleri birbirine akseder. fiunu da diyebiliriz ki, bu ruh birliği çoğu zaman diğer birliklere ihtiyaç bırakmaz; böylece cinsleri muhtelif, dilleri değişik, ülkeleri uzak ve çıkarları ayrı fertler arasında en güçlü ve en uzun ömürlü birlikler meydana gelir. Çeşitli ırklar arasında ortak vatan çıkarı üzerine kurulan devletlerin çoğu zaman dinlerdeki, iyilik üzerinde yardımlaşma ve düşman saldırısını def etmede birbirini destekleme, prensiplerinden yararlandıklarnı görüyoruz. Bunun içindir ki, şöyle doğru bir söz söylenmiştir: “Ahlak ve din temeline dayanmayan vatanseverlik köhne ve yıkılması beklenen bir kaledir”. Bütün bunlardan şu anlaşılmış olur ki, dinler toplum yapısında vücuda nisbetle kalp vazifesini görmektediler”.