sidretül münteha
Mon 11 October 2010, 02:04 pm GMT +0200
MÜBÂREK NÛR'U
HERŞEY ONUN ŞEREFİNE
HERŞEY ONUN ŞEREFİNE
ALLAHü teâlânın Habîbi, Sevgilisi,
Mahlûkâtın en üstün, en güzel, en iyisi.
ALLAH Onu methetmiş, en çok Onu sevmiştir.
Bütün ins’e ve cinne "Peygamber" göndermiştir.
ALLAH, her Peygambere ismiyle etti hitâb.
Ona, “Habîbim” diye buyurmuştur iltifât.
Bir âyette, meâlen buyurdu ki Rabbimiz:
(Seni, rahmet olarak gönderdik âleme biz.)
Ve yine buyurdu ki: (Sen olmasaydın eğer,
Hiçbir şey yaratmazdım, olmazdı yer ve gökler.)
Her Peygamber, kendinin yaşadığı devirde,
Kavminin, her bakımdan üstünüydü o yerde.
"Resûl-i zîşân" ise, dünyâ yaratılandan,
Tâ kıyâmete kadar, her devirde, her zaman,
Dünyânın her yerinde gelmiş veyâ gelecek,
İnsanların hepsinden üstündür, bu bir gerçek.
Kimse üstün olamaz Ondan hiçbir bakımdan.
Onu öyle yaratmış her şeye kâdir olan.
Hicretten elli üç yıl önce, "Mekke şehri"nde,
Rebî’ül evvel ayı, onikinci gününde,
Pazartesi gecesi ve sabaha karşı hem,
Dünyâya teşrîfiyle nûrlandı bütün âlem.
Hiçbir şey yaratmadan evvelâ cenâbı Hak,
Peygamber-i zîşânın “Nûr”unu eyledi halk.
Önce kendi nûrundan latîf, büyük bir “Cevher”,
Yaratıp, o cevherden var oldu başka şeyler.
Görünen görünmeyen, her ne ki varsa hattâ,
Hep ondan yaratıldı, ne varsa kâinâtta.
İlk var olan bu cevher, “Nûr-u Muhammedî”dir.
Rûhun ve her maddenin menşei bu cevherdir.
Suâl etti Resûl'e Câbir ibni Abdullah:
(ALLAH, neyi yarattı önce yâ ResûlALLAH?)
Buyurdu ki: (Her şeyden evvelâ cenâbı Hak,
Senin Peygamberinin Nûr’unu eyledi halk.
Yâni benim Nûr’umu, kendinin Nûr’undan hem,
Yarattı ki, o vakit yok idi Lehv ve Kalem.
Ne Cennet, ne Cehennem, yer ve gök, Arş-ü felek,
Yok idi ay ve güneş, yoktu hem ins-ü melek.)
Vaktâ ki Âdem Nebî, topraktan halk olundu,
Bu “Nûr-u Muhammedî” onun alnına kondu.
Kendi rûhu verilip, etrâfını görünce,
Alnındaki parlıyan bu “Nûr”u gördü önce.
Sonra da ilhâm ile bildirdi cenâbı Hak.
Ona. “Ebû Muhammed” diyerek etti hitâb.
Dedi ki: (Yâ ilâhî, bana “Ebû Muhammed”
Diye hitâb edersin, acabâ nedir hikmet?)
(Başını kaldır da bak!) buyurdu Hak teâlâ.
Kaldırınca gördü ki, yukarda Arş-ı âlâ.
Ve nûrdan “Ahmed” diye yazı vardı hem dahî.
Hemen suâl etti ki: (Bu, kimdir yâ ilâhî?)
Buyurdu: (Evlâdından, bir büyük Peygamberdir.
İsmi, göklerde “Ahmed”, yerlerde “Muhammed”dir.
Eğer O olmasaydı, seni halk eylemezdim.
Yeri, göğü ve hattâ hiçbir şey var etmezdim.)
ALINTI