sidretül münteha
Sat 2 October 2010, 08:03 pm GMT +0200
Muamma
Sırrın tadına ermiş bir kurdum şu fani âlemde.
Sayfaların tozundan sözcüklerin kokusuna mazhar olmuş, taliklerden sıyrılıp rik’âların kıvrımlarında yok olmuş ve bir mahzenin sarhoşluğunda cezbenin ateşiyle yanıp kül, yanıp kul olmuş bir fâni…
Sırrıma ortak ol diyedir sözlerim.
Müstesna bir kitabın istista bir sayfasında bulduğumda kendimi, “yasak meyve”yi tattım ilkin. Azazil’in iken Âdem’le, Âdem iken adenle düşüp kalktım ilkin. “Nuh Tufanı” susuzluğumu giderirken “Yasef’in Ordusu”nda kanın tanına baktım ilkin. “Lut Kavmi” taparken altından heykellere, ben bir cüzamlı gibi “haram”a baktım ilkin.
Ey sesimi bilmeyen kişi ve sözlerimi söz bilen sözsüz kişi.
Sırrıma ortak ol diyedir ve mührü çöz diyedir dilsizliklerim.
Ben “Yakub”un sabrına, “Yusuf”un vaslına, “İbrahim”in lütfuna ve “İsmail”in nuruna söz geçiremedim.
Onların sayfalarına düşmedi yolum.
Sayfalar düşmedi yollarıma ve ben bir acuze gibi yol buldum “Efrasiyab”ın damarlarında.
“Firavun” ve “Nemrud” gibi dolaştım çöllerin sıcak kumlarında.
Benim için gökten koç inmedi ve “Gayya kuyuları”nda talihime bir anka gülümsemedi.
Ey ahdımın ah’ından habersiz kişi. Benim talihime düşmedi Züleyhalar tıpkı Yusuf gibi. Leyla’yı aramadım ben cin kökünden türerken isimlerim. Şirinler uzak durdu, ben dağların yamacında kavm-i haram iken ilkin.
Sırrın tadına mazhar olmuş bir eski zaman kurduyum şu âlemde.
Vazifem eski kitapların tozlu sayfalarından bir tat almaktır.
Sayfalarda hangi sözcükler çıkarsa kaşığıma, ben onu yerim ilkin.
Adın düşerse sayfalarımın arasına, kaşığıma koymuşsa seni kader ve Ehremen’in sayfasından dönerse yolum güzellik sayfalarına, bataklardan çıkarabilirsem ruhumu, gülümserim sana ilkin.
Bana her nefes müstesna, bana âlem istisna…
Boğazıma kadar batmışken Kızıl Deniz’in tuzlu sularına, can havliyle secdegâhı beklerim ve benim için sevda, yazılmış olandır ilkin…
İsmail Emre