SevD@_GüLü
Thu 10 February 2011, 02:12 pm GMT +0200
Menfaat her şeyin üstünde
Aristo insanda iki temel hastalıktan bahsediyor Bitmeyen, ölçüsü değişen, derecesine göre karar verilen, ama hep var olan, insanı bitiren, metalaştıran iki önemli hastalıktan söz ediyor: “Devlet ve servet” Liyakatin yerine iş bilmezliğin, adamlığın yerine adam kayırmacılığın ayyuka çıktığı bir pazarda insanoğlunun geldiği noktanın özeti
Devlet, koltuk ve her türlü makamı, servet ise maddiyat başta olmak üzere her türlü metayı ifade etmektedirDüşünce ve fikri boş çuvala döndüren, Mevlana’nın deyişi ile “nice elbiseler gördüm içinde insan yok” dedirten, İnsanı bireyselleştiren anayı, babayı, kardeşi, dostu tanımaz hale getiren, inançlarını yaşamak yerine, yaşadıklarını haklılık aldatmacasında inanç haline getirerek insanlıktan çıkaran iki meziyetsizliktir, “devlet ve servet” Bu durum ruhu özden ayıran, koltuk ve her türlü maddiyat önceliğini düstur haline getirmenin hafifliği içerisinde kendini zehirlemenin bir türüdür Var olmanın kendisi olarak görülen bir aldatmaca temsilidir
Düşen tutunacağı dalı seçemez sözünün aksine, yükselen her şeye tutunur, kendisinden başka Su gibi hiç durmayacak bu hastalığı ne baraj, ne yürek, ne insan, ne de vicdan durduramayacak bu gidişle
Dizginlerinden boşalırcasına insanlığı saran bu seviyesizlik nereye götürecek insanlığı? Kendine güvenme, işinin ehli olma yerine hep çıkarlara dayayacak bir anlayış nereye götürecek?
Değerlerin kişiselleştirildiği, her yolun mekruh olduğu bir noktaya elbet Oysa bu durum ahlaki çöküşün ve toplum olma, bir olma bilincinin yok olduğu dipsiz bir güzergâhtır Sözde kişisel gelişimcilerin ortaya koyduğu başarının her şeyden daha önemli olduğu felsefesi ile desteklenen bu anlayış, insanı kendisinden uzaklaştırmaktan başka bir işe yaramayacaktır Ruhu özden ayırırken, davranışlarının önüne geçmeye çalışan sözler boş, pislik dolu bir çukurdan başka hiçbir mana ifade etmeyecektir Modern dünyanın insanlığa bir armağanıdır çıkar ve ötesinde bencillik! Herkesi hiçe sayarak, ne varsa kutsal sayılan her değerin üstüne basarak devlet ve servete sahip olmak anlayışı Kimin üzerine basarak ya da kimi engelliyerek yukarı çıktığın önemli değildir anlayışı sadece insanla kalmayacak, millet ve vatan birlikteliğinin temelden sallanmasına da zemin hazırlayacaktır Oysa hayat; en derin ruh ve özün, söz ile davranışın bütünleşmesi ile insanı yücelten, Rab’bimizin bir gaye için hepimize sunduğu bir lütuftur Şairin dediği gibi:
Şerefle bitirilmesi gereken
En asil görev hayattır
Bir lokma ekmek için
Şerefini çiğnetmeye;
Bir anlık eğlence için
Servetini, kendini tüketmeye;
Bir zamanlık mevki için
El ayak öpmeye,
İnsanları ezip geçmeye;
Günlük menfaatler için
Hayâsızlığa meyl etmeye
Her değeri bir kenara atıp
Devlete ve servete düşmeğe
Değmez bu hayat
Yeniden biz olmak gayesi ile hayatınıza ışık olun, yolunuzu ruhunuz aydınlatsın
alıntıdır
Aristo insanda iki temel hastalıktan bahsediyor Bitmeyen, ölçüsü değişen, derecesine göre karar verilen, ama hep var olan, insanı bitiren, metalaştıran iki önemli hastalıktan söz ediyor: “Devlet ve servet” Liyakatin yerine iş bilmezliğin, adamlığın yerine adam kayırmacılığın ayyuka çıktığı bir pazarda insanoğlunun geldiği noktanın özeti
Devlet, koltuk ve her türlü makamı, servet ise maddiyat başta olmak üzere her türlü metayı ifade etmektedirDüşünce ve fikri boş çuvala döndüren, Mevlana’nın deyişi ile “nice elbiseler gördüm içinde insan yok” dedirten, İnsanı bireyselleştiren anayı, babayı, kardeşi, dostu tanımaz hale getiren, inançlarını yaşamak yerine, yaşadıklarını haklılık aldatmacasında inanç haline getirerek insanlıktan çıkaran iki meziyetsizliktir, “devlet ve servet” Bu durum ruhu özden ayıran, koltuk ve her türlü maddiyat önceliğini düstur haline getirmenin hafifliği içerisinde kendini zehirlemenin bir türüdür Var olmanın kendisi olarak görülen bir aldatmaca temsilidir
Düşen tutunacağı dalı seçemez sözünün aksine, yükselen her şeye tutunur, kendisinden başka Su gibi hiç durmayacak bu hastalığı ne baraj, ne yürek, ne insan, ne de vicdan durduramayacak bu gidişle
Dizginlerinden boşalırcasına insanlığı saran bu seviyesizlik nereye götürecek insanlığı? Kendine güvenme, işinin ehli olma yerine hep çıkarlara dayayacak bir anlayış nereye götürecek?
Değerlerin kişiselleştirildiği, her yolun mekruh olduğu bir noktaya elbet Oysa bu durum ahlaki çöküşün ve toplum olma, bir olma bilincinin yok olduğu dipsiz bir güzergâhtır Sözde kişisel gelişimcilerin ortaya koyduğu başarının her şeyden daha önemli olduğu felsefesi ile desteklenen bu anlayış, insanı kendisinden uzaklaştırmaktan başka bir işe yaramayacaktır Ruhu özden ayırırken, davranışlarının önüne geçmeye çalışan sözler boş, pislik dolu bir çukurdan başka hiçbir mana ifade etmeyecektir Modern dünyanın insanlığa bir armağanıdır çıkar ve ötesinde bencillik! Herkesi hiçe sayarak, ne varsa kutsal sayılan her değerin üstüne basarak devlet ve servete sahip olmak anlayışı Kimin üzerine basarak ya da kimi engelliyerek yukarı çıktığın önemli değildir anlayışı sadece insanla kalmayacak, millet ve vatan birlikteliğinin temelden sallanmasına da zemin hazırlayacaktır Oysa hayat; en derin ruh ve özün, söz ile davranışın bütünleşmesi ile insanı yücelten, Rab’bimizin bir gaye için hepimize sunduğu bir lütuftur Şairin dediği gibi:
Şerefle bitirilmesi gereken
En asil görev hayattır
Bir lokma ekmek için
Şerefini çiğnetmeye;
Bir anlık eğlence için
Servetini, kendini tüketmeye;
Bir zamanlık mevki için
El ayak öpmeye,
İnsanları ezip geçmeye;
Günlük menfaatler için
Hayâsızlığa meyl etmeye
Her değeri bir kenara atıp
Devlete ve servete düşmeğe
Değmez bu hayat
Yeniden biz olmak gayesi ile hayatınıza ışık olun, yolunuzu ruhunuz aydınlatsın
alıntıdır