neslinur
Thu 21 January 2010, 04:21 pm GMT +0200
Unuttuklarımızı hatırlattı.
Unuttuğumuzu da unuttuğumuzu ve bu yüzden asla hatırlayamayacağımızı hatırlattı.
En çok unuttuğumuz şeyi, nefsimizi, hatırlattı.
En çok da nefsimizin kötülük edebileceğini unuttuğumuzu söyledi.
Yusuf (as)’un sancısıyla kendini temiz bilen nefislerin bile kötülüğe eğilimli olduğunu öğretti.
Adem (as)’in düşüşüyle hata ve pişmanlıkla dönülen rahmet kucağının daha serin ve tatlı olduğunu tembihledi.
Issız yerlerde açan zambaklar gibi kendi kötülüğümüzü akça bir düş olarak büyüttüğümüzü fısıldadı kalbimize.
Kâbe’nin kıblesinde durulttu dağılmış muhabbetlerimizi, dağlanmış sevdalarımızı.
Mekke’nin vadisinden sonsuzluk müjdesi sundu ruhlarımıza bin Hacer telaşıyla.
Varlığımızı inceltmek adına nefse ve şeytana tavır aldırdı bize.
Ayartmalara, aldanışlara, azgınlıklara karşı içimizden bir harp başlattı.
Nefsimizi vicdanın keskin kılıcının ucuyla tanıştırdı.
İçimize doğru büyüyen, nefsimize doğru incelen “büyük cihad”lara gönderdi bizi.
Önümüze geçti; acz ve fakrdan kurulu çöller boyu aç ve susuz yürüyüşler yaptık.
Senai Demirci
