hafiza aise
Thu 19 May 2011, 11:36 am GMT +0200
a- Kuzey Arabistan
Nabatîler: M. ö. IV. yüzyıldan m. 106 yılına kadar Filistin’in güneyinde, Akabe körfezi ile Lût gölü arasındaki Edom bölgesinde Nabatî Krallığı hüküm sürmüştür. Krallığın merkezi önceleri, bugün bile harabeleri meşhur olan Petra şehriydi. Daha sonra Fırat nehri ile Kızıldeniz arasında geniş bir alana yayılan Nabatîler, Kuzey Hicaz’a bile hakim olmuşlardır. Putperest olan Nabatîler, Roma İmparatorluğu ile çöl arasında bir tampon görevi üstlenmişlerdir. Bu arada Arap Yarımadası'nın kuzeyi ile güneyi arasındaki kervan ticaretini ele geçirerek zenginleşmişlerdir. Roma İmparatorluğu ile Nabatîler arasında çeşitli siyasal ve ekonomik sebepler yüzünden m. s. birinci yüzyılın ikinci yarısında anlaşmazlıklar çıkmış, sonunda İmparator Traianus (saltanatı: M.s. 98-117) 106 yılında Nabatî Krallığı'na son vermiştir. Bununla birlikte Romalılar, Akabe körfezinin güneyine inememişlerdir. Bu nedenle Hicaz’ın kuzeyinde küçük bir Nabatî Devleti kalıntısı bir müddet daha devam etmiştir. Nabatî tüccarlardan Yesrib'e yerleşenler olmuştur. Hatta Hz. Peygamber devrinde Medine’de bir Nabat Pazarı (Sûku’n-Nabat) nın mevcut olduğu bilinmektedir.[2]
Tedmürlüler: Ne zaman kurulduğu kesin olarak bilinemeyen, ancak m. ö. I. yüzyıldan itibaren mevcut olduğu anlaşılan Tedmür krallığı özellikle Nabatî Krallığı'nın ortadan kalkmasıyla gelişmiştir. Krallığın merkezi olan Tedmür şehri, Şam’ın 260 km. kuzeydoğusunda ve Fırat nehrinin 140 km. batısında yer alır. Tedmürlüler, zaman zaman Romalıların saldırılarına maruz kalmışlar, bazen de onlarla birleşerek Sâsânîlere saldırmışlardır. Son olarak Romalılar karşısında yenilgiye uğramışlardır. Roma İmparatoru Orelyan, 273 yılında şehre girerek yağma ettirmiş ve pek çok kişiyi öldürtmüştür. Tedmür, bu olaydan sonra bir daha toparlanamamış ve ülkede ticaret gerilemiştir. Bundan sonra şehirde Hristiyanlık yayılmaya başlamış, İslâm fetihlerine kadar üç yüz yıldan fazla Roma hakimiyetinde kalmıştır. İmparator Jüstinyen (saltanatı: 527-565), burayı Araplara karşı bir garnizon haline getirerek şehrin surlarını inşa ettirmiş ve bir de kilise yaptırmıştır. Tedmür 634 yılında İslâm komutanı Halid b. Velid’e teslim olmuştur.[3]
Gassânîler: Tedmür Krallığı'nın m. s. III. yüzyılın sonlarına doğru gücünü kaybettiği sıralarda Kuzey Arabistan’da iki devlet güçlenmeye başladı. Bunlar, Me’rib Barajı'nın yıkılması üzerine güneyden kuzeye göç eden Araplar tarafından kurulmuş olan Gassânîler ile Hîrelilerdir. Gassânîler, Roma İmparatorluğu'na bağlı olarak Suriye’de, Hîreliler de Sâsânîlere bağlı olarak Irak’ta hüküm sürmüşler ve İslâm’ın doğuşuna dek varlıklarını sürdürmüşlerdir.
Aslen Kahtânîlere mensup olan ve 200-636 yılları arasında hüküm süren Gassânîler, III. yüzyılın başlarında Suriye taraflarına gelerek, Gassan suyu kenarına yerleştiler. Yerleştikleri yere nisbetle bunlara Gassânîler; reisleri Cefne’ye nisbetle de Cefneoğulları, Cefne ailesi (Âlu Cefne) denilir. Gassânîler bir müddet sonra bölgeye hakim oldular; Romalıların tesiri ile Hristiyanlığı kabul ettiler ve Bizans kültürünün etkisi altına girdiler. İslâm’ın doğuşuna kadar Bizans İmparatorluğu'nun uydusu olarak varlıklarını devam ettirdiler. Romalılar güney sınırlarını hem bedevî akınlarına, hem de Sâsânîlere karşı koruyabilmek için Gassânîleri desteklediler. Gassânîler Hîrelilerle sık sık savaştılar.
Suriye ve Filistin’in 613-614 yıllarında İran Şahı Hüsrev Perviz tarafından ele geçirilmesi ile birlikte Gassânîlerin çöktüğü ve gücünü kaybettiği görülmektedir. Bizanslıların 628’de İranlıları mağlup ederek Suriye ve çevresini geri almasından sonra Gassânîler güçsüz ve önemsiz bir duruma düştüler. Hz. Peygamber zamanında Gassânîlerin siyâsî bir bütünlüğe sahip olmadığı anlaşılmaktadır. Hz. Peygamber'in Gassânî emîrlerinden Hâris b. Ebû Şemir'e İslâm'a davet mektubu gönderdiği bilinmektedir. Ayrıca Hz. Peygamber 8/629 yılında Hâris b. Umeyr'i adı tespit edilemeyen Busrâ emîrine elçi olarak göndermiş; Hâris, Gassanî emîrlerinden Şurahbil b. Amr tarafından Mûte'de öldürülünce Mûte Seferi'ni tertiplemiştir. Daha sonra da, Gassânîlerden gelebilecek saldırı tehdidine karşı Tebük Seferi düzenlenmiştir. Gassânîlerin son kralı Cebele b. Eyhem’dir. O, Yermük Savaşı'nda (15/636) İmparator Herakleios tarafından Bizans ordusu içinde yer alan on iki bin kişilik Hristiyan Arapların başına komutan tayin edilmiş ve Müslümanlara karşı savaşmıştır. Yermük Savaşı'nda Bizans ordusunun mağlup olması, Gassânîlerin de sonunu getirmiştir. Cebel b. Eyhem'in Yermük yenilgisi üzerine kabilesiyle birlikte kendi topraklarına çekilip Hristiyan olarak öldüğü söylendiği gibi; Müslüman olduğu ve Hz. Ömer’e gelerek İslâm’ı kabul ettiği; ancak bir müddet sonra irtidat ederek Bizans bölgesine gittiği de söylenmektedir.[4]
Hîreliler: Kûfe’nin yaklaşık beş kilometre güneyinde yer alan başkentleri Hîre’ye nisbetle bunlara Hîreliler denildiği gibi, III. yüzyılda güneyden gelen Lahm kabilesine mensup oldukları için Lahmîler de denilmektedir. Sâsânîlerin uydusu olan Hîreliler, bu devleti göçebe Arapların saldırılarına karşı korurlar, Bizans’a tâbî bir krallık olan Gassânîlerle sık sık savaşırlardı. Hîrelilerin meşhur krallarından birisi olan Numan b. Münzir (saltanatı: 586-613) Sâsânî hükümdarı tarafından atıldığı hapishanede öldü. Hîre Krallığı bundan sonra doğrudan Sâsânîlerin merkezine bağlı bir valilik haline getirildi. Devlet başkanlığına Tağlib kabilesinden İyâs b. Kabîsa, onun yanına da murakıp olarak da İranlı bir memur tayin edildi. Bu duruma öfkelenen Bekir b. Vâil kabilesi ile, Sâsânîler ve müttefikleri olan Hîreliler arasında meşhur Zû-Kâr Savaşı meydana geldi. Bu savaşta Sâsânîler yenildiler. Bundan sonra Hîre yine Sâsânîlere bağlı olarak yönetildi. Tarihçiler son Hîre kralı olarak Münzir b. Numan’ı gösterirler. Münzir’in idaresi Halid b. Velid’in Irak fetihlerine kadar sürmüş ve Hîre şehri 12/633 yılında Halid b. Velid’e savaşılmadan cizye karşılığında yapılan bir antlaşma sonucu teslim olmuş, yapılan antlaşmada kendilerine can ve mal güvencesi verilmiş, dinlerini rahatça yaşayabilecekleri hususu karara bağlanmıştır.
Mekke'de oturan Kureyş kabilesinin Hîre ile ticârî ilişkileri vardı. Mesela, Mervan'ın babası Hakem b. Ebü'l-As'ın Hîre'den ıtriyat getirip sattığı, Hz. Ömer'in de İslâm öncesinde Hîreli Ka'b b. Adiy ile ortak ticaret yaptığı söylenmektedir. Arap Yarımadası'nda yazının Enbar'dan Hîre'ye geçtiği, burada geliştiği ve yarımadanın diğer bölgelerine yayıldığı, hatta Mekke'ye bile buradan geldiği bilinmektedir.
Putperestlik, Hristiyanlık, Yahudilik, Mecusîlik, Maniheizm ve Mazdeizm'in yaygın olduğu Hîre'ye Nastûrî Hristiyanlığı erken dönemlerden itibaren girmeye başlamıştır. Hîreliler başlangıçta putperest idiler. Mazdek mezhebi onlar arasında taraftar bulamamıştır. Daha sonra buraya Hristiyanlık girmiştir. Hîre krallarının ne zaman Hristiyanlığı kabul ettikleri hususunda farklı görüşler mevcuttur. Buranın IV. yüzyılın başlarından itibaren bir piskoposluk merkezi olduğu bilinmektedir. Yine aynı yüzyılın ortalarında Hîre’de Nastûrî kilisesine mensup bir Hristiyan topluluk mevcuttu. VI. yüzyılın ikinci yarısında hüküm süren Amr b. Hind’in annesi, Gassanlı bir Hristiyan prenses idi ve şehirde bir manastır yaptırmıştı. Aynı yüzyılın sonuna doğru Numan b. Münzir resmen Hristiyanlığı kabul etti. Bunun üzerine, daha önce de belirtildiği gibi, Sâsânî hükümdarı tarafından hapse atıldı.[5]
2. Corci Zeydan, el-Arab Kable'l-İslam, tah. Hüseyin Mu'nis, Kahire ts. , 81-97; E. Honigman, "Nabatîler", İA, IX, 1-3; Neşet Çağatay, İslam Öncesi Arap Tarihi ve Câhiliye Çağı, Ankara 1971, s. 40 vd. ; Hitti, I, 105-112.
3. Corci Zeydan, el-Arab, s. 98-108; Fr. Buhl, "Tedmür", İA, XII/1, 113; Hitti, I, 113-118.
4. Corci Zeydan, el-Arab, s. 207-220; J. Schleifer, "Gassânîler", İA, IV, 718 vd.; Hitti, I, 118-125; Mustafa Fayda, “Cebele b. Eyhem", DİA, VII, 184-185; Ahmet Ağırakça, "Gassânîler", DİA, XII, 397-398.
5. Corci Zeydan, el-Arab, s.221-241; Fr. Buhl, "Hîre", İA, V/1, 536-537; Hitti, I, 123-128; Hüseyin Ali ed-Dakûkî, "Hîre", DİA, XVIII, 123-124.
Nabatîler: M. ö. IV. yüzyıldan m. 106 yılına kadar Filistin’in güneyinde, Akabe körfezi ile Lût gölü arasındaki Edom bölgesinde Nabatî Krallığı hüküm sürmüştür. Krallığın merkezi önceleri, bugün bile harabeleri meşhur olan Petra şehriydi. Daha sonra Fırat nehri ile Kızıldeniz arasında geniş bir alana yayılan Nabatîler, Kuzey Hicaz’a bile hakim olmuşlardır. Putperest olan Nabatîler, Roma İmparatorluğu ile çöl arasında bir tampon görevi üstlenmişlerdir. Bu arada Arap Yarımadası'nın kuzeyi ile güneyi arasındaki kervan ticaretini ele geçirerek zenginleşmişlerdir. Roma İmparatorluğu ile Nabatîler arasında çeşitli siyasal ve ekonomik sebepler yüzünden m. s. birinci yüzyılın ikinci yarısında anlaşmazlıklar çıkmış, sonunda İmparator Traianus (saltanatı: M.s. 98-117) 106 yılında Nabatî Krallığı'na son vermiştir. Bununla birlikte Romalılar, Akabe körfezinin güneyine inememişlerdir. Bu nedenle Hicaz’ın kuzeyinde küçük bir Nabatî Devleti kalıntısı bir müddet daha devam etmiştir. Nabatî tüccarlardan Yesrib'e yerleşenler olmuştur. Hatta Hz. Peygamber devrinde Medine’de bir Nabat Pazarı (Sûku’n-Nabat) nın mevcut olduğu bilinmektedir.[2]
Tedmürlüler: Ne zaman kurulduğu kesin olarak bilinemeyen, ancak m. ö. I. yüzyıldan itibaren mevcut olduğu anlaşılan Tedmür krallığı özellikle Nabatî Krallığı'nın ortadan kalkmasıyla gelişmiştir. Krallığın merkezi olan Tedmür şehri, Şam’ın 260 km. kuzeydoğusunda ve Fırat nehrinin 140 km. batısında yer alır. Tedmürlüler, zaman zaman Romalıların saldırılarına maruz kalmışlar, bazen de onlarla birleşerek Sâsânîlere saldırmışlardır. Son olarak Romalılar karşısında yenilgiye uğramışlardır. Roma İmparatoru Orelyan, 273 yılında şehre girerek yağma ettirmiş ve pek çok kişiyi öldürtmüştür. Tedmür, bu olaydan sonra bir daha toparlanamamış ve ülkede ticaret gerilemiştir. Bundan sonra şehirde Hristiyanlık yayılmaya başlamış, İslâm fetihlerine kadar üç yüz yıldan fazla Roma hakimiyetinde kalmıştır. İmparator Jüstinyen (saltanatı: 527-565), burayı Araplara karşı bir garnizon haline getirerek şehrin surlarını inşa ettirmiş ve bir de kilise yaptırmıştır. Tedmür 634 yılında İslâm komutanı Halid b. Velid’e teslim olmuştur.[3]
Gassânîler: Tedmür Krallığı'nın m. s. III. yüzyılın sonlarına doğru gücünü kaybettiği sıralarda Kuzey Arabistan’da iki devlet güçlenmeye başladı. Bunlar, Me’rib Barajı'nın yıkılması üzerine güneyden kuzeye göç eden Araplar tarafından kurulmuş olan Gassânîler ile Hîrelilerdir. Gassânîler, Roma İmparatorluğu'na bağlı olarak Suriye’de, Hîreliler de Sâsânîlere bağlı olarak Irak’ta hüküm sürmüşler ve İslâm’ın doğuşuna dek varlıklarını sürdürmüşlerdir.
Aslen Kahtânîlere mensup olan ve 200-636 yılları arasında hüküm süren Gassânîler, III. yüzyılın başlarında Suriye taraflarına gelerek, Gassan suyu kenarına yerleştiler. Yerleştikleri yere nisbetle bunlara Gassânîler; reisleri Cefne’ye nisbetle de Cefneoğulları, Cefne ailesi (Âlu Cefne) denilir. Gassânîler bir müddet sonra bölgeye hakim oldular; Romalıların tesiri ile Hristiyanlığı kabul ettiler ve Bizans kültürünün etkisi altına girdiler. İslâm’ın doğuşuna kadar Bizans İmparatorluğu'nun uydusu olarak varlıklarını devam ettirdiler. Romalılar güney sınırlarını hem bedevî akınlarına, hem de Sâsânîlere karşı koruyabilmek için Gassânîleri desteklediler. Gassânîler Hîrelilerle sık sık savaştılar.
Suriye ve Filistin’in 613-614 yıllarında İran Şahı Hüsrev Perviz tarafından ele geçirilmesi ile birlikte Gassânîlerin çöktüğü ve gücünü kaybettiği görülmektedir. Bizanslıların 628’de İranlıları mağlup ederek Suriye ve çevresini geri almasından sonra Gassânîler güçsüz ve önemsiz bir duruma düştüler. Hz. Peygamber zamanında Gassânîlerin siyâsî bir bütünlüğe sahip olmadığı anlaşılmaktadır. Hz. Peygamber'in Gassânî emîrlerinden Hâris b. Ebû Şemir'e İslâm'a davet mektubu gönderdiği bilinmektedir. Ayrıca Hz. Peygamber 8/629 yılında Hâris b. Umeyr'i adı tespit edilemeyen Busrâ emîrine elçi olarak göndermiş; Hâris, Gassanî emîrlerinden Şurahbil b. Amr tarafından Mûte'de öldürülünce Mûte Seferi'ni tertiplemiştir. Daha sonra da, Gassânîlerden gelebilecek saldırı tehdidine karşı Tebük Seferi düzenlenmiştir. Gassânîlerin son kralı Cebele b. Eyhem’dir. O, Yermük Savaşı'nda (15/636) İmparator Herakleios tarafından Bizans ordusu içinde yer alan on iki bin kişilik Hristiyan Arapların başına komutan tayin edilmiş ve Müslümanlara karşı savaşmıştır. Yermük Savaşı'nda Bizans ordusunun mağlup olması, Gassânîlerin de sonunu getirmiştir. Cebel b. Eyhem'in Yermük yenilgisi üzerine kabilesiyle birlikte kendi topraklarına çekilip Hristiyan olarak öldüğü söylendiği gibi; Müslüman olduğu ve Hz. Ömer’e gelerek İslâm’ı kabul ettiği; ancak bir müddet sonra irtidat ederek Bizans bölgesine gittiği de söylenmektedir.[4]
Hîreliler: Kûfe’nin yaklaşık beş kilometre güneyinde yer alan başkentleri Hîre’ye nisbetle bunlara Hîreliler denildiği gibi, III. yüzyılda güneyden gelen Lahm kabilesine mensup oldukları için Lahmîler de denilmektedir. Sâsânîlerin uydusu olan Hîreliler, bu devleti göçebe Arapların saldırılarına karşı korurlar, Bizans’a tâbî bir krallık olan Gassânîlerle sık sık savaşırlardı. Hîrelilerin meşhur krallarından birisi olan Numan b. Münzir (saltanatı: 586-613) Sâsânî hükümdarı tarafından atıldığı hapishanede öldü. Hîre Krallığı bundan sonra doğrudan Sâsânîlerin merkezine bağlı bir valilik haline getirildi. Devlet başkanlığına Tağlib kabilesinden İyâs b. Kabîsa, onun yanına da murakıp olarak da İranlı bir memur tayin edildi. Bu duruma öfkelenen Bekir b. Vâil kabilesi ile, Sâsânîler ve müttefikleri olan Hîreliler arasında meşhur Zû-Kâr Savaşı meydana geldi. Bu savaşta Sâsânîler yenildiler. Bundan sonra Hîre yine Sâsânîlere bağlı olarak yönetildi. Tarihçiler son Hîre kralı olarak Münzir b. Numan’ı gösterirler. Münzir’in idaresi Halid b. Velid’in Irak fetihlerine kadar sürmüş ve Hîre şehri 12/633 yılında Halid b. Velid’e savaşılmadan cizye karşılığında yapılan bir antlaşma sonucu teslim olmuş, yapılan antlaşmada kendilerine can ve mal güvencesi verilmiş, dinlerini rahatça yaşayabilecekleri hususu karara bağlanmıştır.
Mekke'de oturan Kureyş kabilesinin Hîre ile ticârî ilişkileri vardı. Mesela, Mervan'ın babası Hakem b. Ebü'l-As'ın Hîre'den ıtriyat getirip sattığı, Hz. Ömer'in de İslâm öncesinde Hîreli Ka'b b. Adiy ile ortak ticaret yaptığı söylenmektedir. Arap Yarımadası'nda yazının Enbar'dan Hîre'ye geçtiği, burada geliştiği ve yarımadanın diğer bölgelerine yayıldığı, hatta Mekke'ye bile buradan geldiği bilinmektedir.
Putperestlik, Hristiyanlık, Yahudilik, Mecusîlik, Maniheizm ve Mazdeizm'in yaygın olduğu Hîre'ye Nastûrî Hristiyanlığı erken dönemlerden itibaren girmeye başlamıştır. Hîreliler başlangıçta putperest idiler. Mazdek mezhebi onlar arasında taraftar bulamamıştır. Daha sonra buraya Hristiyanlık girmiştir. Hîre krallarının ne zaman Hristiyanlığı kabul ettikleri hususunda farklı görüşler mevcuttur. Buranın IV. yüzyılın başlarından itibaren bir piskoposluk merkezi olduğu bilinmektedir. Yine aynı yüzyılın ortalarında Hîre’de Nastûrî kilisesine mensup bir Hristiyan topluluk mevcuttu. VI. yüzyılın ikinci yarısında hüküm süren Amr b. Hind’in annesi, Gassanlı bir Hristiyan prenses idi ve şehirde bir manastır yaptırmıştı. Aynı yüzyılın sonuna doğru Numan b. Münzir resmen Hristiyanlığı kabul etti. Bunun üzerine, daha önce de belirtildiği gibi, Sâsânî hükümdarı tarafından hapse atıldı.[5]
2. Corci Zeydan, el-Arab Kable'l-İslam, tah. Hüseyin Mu'nis, Kahire ts. , 81-97; E. Honigman, "Nabatîler", İA, IX, 1-3; Neşet Çağatay, İslam Öncesi Arap Tarihi ve Câhiliye Çağı, Ankara 1971, s. 40 vd. ; Hitti, I, 105-112.
3. Corci Zeydan, el-Arab, s. 98-108; Fr. Buhl, "Tedmür", İA, XII/1, 113; Hitti, I, 113-118.
4. Corci Zeydan, el-Arab, s. 207-220; J. Schleifer, "Gassânîler", İA, IV, 718 vd.; Hitti, I, 118-125; Mustafa Fayda, “Cebele b. Eyhem", DİA, VII, 184-185; Ahmet Ağırakça, "Gassânîler", DİA, XII, 397-398.
5. Corci Zeydan, el-Arab, s.221-241; Fr. Buhl, "Hîre", İA, V/1, 536-537; Hitti, I, 123-128; Hüseyin Ali ed-Dakûkî, "Hîre", DİA, XVIII, 123-124.