ezelinur
Fri 2 July 2010, 04:48 pm GMT +0200
Kale anahtarını sahibine ver
Meczub İbrahim...
Şeyh.... Lakabı: Ebulihaf
İlk zamanlarda, Cebel kalesi burcunda kalırdı. Yirmi yıl kadar orada yaşadı. Çerkez devletinin (Memluklerin) zevali yaklaşınca, Sultan Gavri'ye şöyle bir haber yolladı:
- Artık değiş, kale anahtarlarını da sahibine ver.
Ne varki . Gavri, onun bu sözüne aldırmadı ve:
- Bu meczubun biridir, dedi.
Bundan sonra Meczub İbrahim, Kale'den Mısır'a indi. Çerkez devleti de düştü.
Ve kendisi de ölünceye kadar Mısır'da kaldı.
KANLI ELBİSELER!
Seyyid Abdurrahmân, ihsân sâhibiydi. Mal ve canını Allahü teâlânın dînini yaymak için sarf etti. Zamânının kutbu olduğu için uzak yerlerde Allah yolunda, O'nun dînini yaymak için savaşanların yardımına koşardı. Hanımı şöyle anlattı:
Efendim, arada-sırada silâhlarını kuşanır, evden çıkar, sabahtan önce yine eve gelirdi. Geldiğinde üstünde-başında kan lekeleri olurdu. Elbiselerini yıkar sesimi çıkarmazdım. Yine elbiseleri kan içinde kaldığı bir gün kendisine;
-Efendi! Sık sık gidip, sabaha bu vaziyette geliyorsun. Nereye gidiyorsun ve elbisen niçin kan içinde dönüyorsun?" diye sordum.
O da;
-Hanım, sağlığımda iken kimseye söylemezsen, bu sırrı sana söylerim." dedi.
Ben de;
-Söylemem,dedim.
Bunun üzerine;
-Biz vazîfemiz îcâbı zaman zaman dünyânın neresinde müslümanlarla kâfirlerin harbi varsa oraya gideriz. Müslümanlara yardım eder, küffâr ile harbederiz. Ayrıca darda kalmış müslümanların da yardımına yetişiriz." buyurdu.
Ben bu sırrı o vefât edinceye kadar kimseye söylemedim, sakladım.
Meczub İbrahim...
Şeyh.... Lakabı: Ebulihaf
İlk zamanlarda, Cebel kalesi burcunda kalırdı. Yirmi yıl kadar orada yaşadı. Çerkez devletinin (Memluklerin) zevali yaklaşınca, Sultan Gavri'ye şöyle bir haber yolladı:
- Artık değiş, kale anahtarlarını da sahibine ver.
Ne varki . Gavri, onun bu sözüne aldırmadı ve:
- Bu meczubun biridir, dedi.
Bundan sonra Meczub İbrahim, Kale'den Mısır'a indi. Çerkez devleti de düştü.
Ve kendisi de ölünceye kadar Mısır'da kaldı.
KANLI ELBİSELER!
Seyyid Abdurrahmân, ihsân sâhibiydi. Mal ve canını Allahü teâlânın dînini yaymak için sarf etti. Zamânının kutbu olduğu için uzak yerlerde Allah yolunda, O'nun dînini yaymak için savaşanların yardımına koşardı. Hanımı şöyle anlattı:
Efendim, arada-sırada silâhlarını kuşanır, evden çıkar, sabahtan önce yine eve gelirdi. Geldiğinde üstünde-başında kan lekeleri olurdu. Elbiselerini yıkar sesimi çıkarmazdım. Yine elbiseleri kan içinde kaldığı bir gün kendisine;
-Efendi! Sık sık gidip, sabaha bu vaziyette geliyorsun. Nereye gidiyorsun ve elbisen niçin kan içinde dönüyorsun?" diye sordum.
O da;
-Hanım, sağlığımda iken kimseye söylemezsen, bu sırrı sana söylerim." dedi.
Ben de;
-Söylemem,dedim.
Bunun üzerine;
-Biz vazîfemiz îcâbı zaman zaman dünyânın neresinde müslümanlarla kâfirlerin harbi varsa oraya gideriz. Müslümanlara yardım eder, küffâr ile harbederiz. Ayrıca darda kalmış müslümanların da yardımına yetişiriz." buyurdu.
Ben bu sırrı o vefât edinceye kadar kimseye söylemedim, sakladım.