hafiza aise
Thu 19 May 2011, 11:31 am GMT +0200
b- Kabile Hayatı
Araplarda bedevî ve hadarî olmak üzere başlıca iki çeşit hayat tarzı mevcuttu. Çöl ve vahalarda develeriyle birlikte konar-göçer olarak çadırlarda yaşayan Araplara bedevî; köy, kasaba ve şehirlerde yerleşik hayat yaşayanlara da hadarî denir. İslâmiyetin ortaya çıktığı sıralarda Arabistan’ın bilhassa orta ve kuzey kesiminde yaşayan Adnânî ve Kahtânî kabileleri Bedevî ve Hadarî diye iki kısma ayrılıyordu. Bedevîler geçimlerini hayvancılık, avcılık, ticaret ve baskın gibi yollarla temin ederlerdi. Tarım, el işleri ve sanatları ile denizcilikten hoşlanmazlar, bunları hakir görürlerdi. Temel besin maddeleri hurma, et, süt ve süt ürünleridir. Bunun yanında zaruri ihtiyaçlarını temin için köylere ve kervanlara baskın düzenlerlerdi. Ticaret de yaparlar, ihtiyaç duydukları malzemeleri şehirlerden değiştirme usulü ile temin ederlerdi. Bazı Bedevîler gelir elde etmek için ticaret kervanlarına deve temin ederler, kılavuzluk ve muhafızlık yaparlardı. Bedevîler Arap dilini en temiz ve doğru şekilde kullanırlardı. Onun için şehirliler çocuklarını doğru Arapça öğrenmeleri için çöle gönderirlerdi.
Yerleşik hayat yaşayanlar, yani hadarîler, köy, kasaba ve şehirlerde kendilerine mahsus mahallelerde kerpiçten veya taştan yapılan evlerde otururlardı. Yemen ve çevresinde, Sâsânî ve Bizans sınırlarında krallıklar kurmuş olan Arap kabileleri ile Mekke, Medine ve Tâif’te oturan kabileler hadarîdirler. Tâif ve Medine gibi ziraate elverişli yerlerde oturan hadarîler geçimlerini genellikle tarımla; Mekke gibi ziraate elverişli olmayan merkezlerde ise ticaretle temin ederlerdi. Bedevîlik ve hadarîlik arasında, yarı göçebe hayatı yaşayan Araplar da vardı. Ticaret kervanlarının uğradığı konaklama yerlerinin bulunduğu vaha ve vadilerde yaşayan kabileler bunun en güzel örneğidir.[16]
Hayat şartlarının ve geçim kaynaklarının farklı olmasına rağmen, gerek bedevîlerde ve gerekse hadarîlerde sosyal yapının bir tek temeli vardır. O da bağları, gelenekleri ve ahlâkî değerleriyle “kabile”dir. Kabile, aynı soydan gelen şahısların oluşturduğu ve fertlerin birbirine kan, neseb yoluyla bağlandıkları topluluktur. Nesep, asabiyetin temelini teşkil ettiği için, ister bedevî ister hadarî olsun her Arap nesebini korumaya özen gösterir ve ecdadının adını ezbere bilirdi. Kabile daha çok, erkek soyundan gelen akrabalık bağına dayanır. Fakat dışarıya tamamen kapalı değildir. Hilf (antlaşma, ittifak), civâr (resmî koruma teminatı) ve korumaya alma, dost kılma (velâ) yoluyla da akrabalık bağı kurulabilir. Bir kimse kabilesini terkeder veya kabilesinden kovulursa, başka bir kabile mensubunun himayesine girdiğinde veya müttefiki olduğunda yeni kabilesinin bir üyesi olurdu. Böyle birisine halîf (antlaşmalı, müttefik) denilirdi. Resmî koruma teminatı altındaki kimseye ise câr denirdi. Savaş veya baskın sonucu ele geçen veya satın alınan köle azat edilirse velâ bağı kurulur; azat edilen köle, azat eden kabilenin mevlâsı olurdu. Birçok bakımdan halîf, câr ve mevlâ kabilenin üyesi gibi muamele görürdü.
Kendisine seyyid veya şeyh denilen, bazen de emîr, rab ve melik gibi lakaplar da verilen kabile başkanı, eşit hak sahipleri arasından kabile toplantısında seçilirdi. Başkan adayında yaş, cömertlik, kahramanlık, sabır, hilim, tevazu ve etkili konuşma kabiliyeti gibi hasletler aranırdı. Onda aranan bu özellikler kabilelere göre de farklılık arzederdi. Mudar kabileleri re'ye, Rebîa cömertliğe, Yemen kabileleri ise nesebe önem verirlerdi. Kabile başkanlığı prensip itibariyle ırsî değildi; fakat eski başkanın çocukları kabiliyetleriyle temayüz ederlerse başkanlık onun ailesinde kalmaktaydı. Başkanlığın verasetle intikali durumunda makam, babadan büyük oğula geçerdi. Bazen başkanın, vefatından önce yerine geçecek kimseyi tayin ettiği de olurdu. Meselâ Hısn b. Huzeyfe b. Bedr, kendisinden sonra oğlu Uyeyne'yi veliaht tayin etmiştir. Hısn vefatından önce oğullarını çağırarak Uyeyne'ye "Benden sonra benim halifem ve kabilenin başkanısın" demiştir. Daha sonra da bunu kabilesine ilan etmiş, onlara bazı tavsiyelerde bulunmuş, birlik halinde olmalarını, savaşa hazır durumda bulunmalarını vasiyet etmiştir. Vefat eden reisin neslinin kesilmesi veya çocuklarının anlaşamaması durumunda kabile bölünmekten korkardı. Bu durumda ölen reisin çocuklarının en ehil olanını veya ona en yakın birisini seçme yoluna giderlerdi. Reis adayları arasında rekabetin önlenemediği durumlarda ise, en yakın krala başvurarak kendilerine bir reis seçmesini isterlerdi. Bedevî hayat yaşayan Maad kabileleri bu metoda başvururlar; Yemen kralına müracaat ederek reis tayinini ona bırakırlardı. Bazen kahramanlığı ve cesareti ile ünlü bir kimsenin başkanlığı ele geçirdiği de olurdu. Âmir b. Tufeyl, amcası Ebû Bera'ın ölümü üzerine kabile başkanlığının kendisine veraset yoluyla intikal etmediğini; kendi gayret ve meziyetleriyle başkan seçildiğini bir şiirinde dile getirmiştir. Başkan seçiminde anlaşmazlık meydana gelirse kâhinlere müracaat edilerek kur’aya başvurulduğu da oluyordu. O takdirde kur’a kime çıkarsa o başkan olurdu.
Kabile başkanının görevi emretmekten çok hakemlik yapmaktı. Kimseye görev yükleyemez, ceza veremezdi; kabile toplantılarını idare eder, diğer kabilelerle ilişkilerde kabilesini temsil eder, kabile üyeleri arasında ortaya çıkan ihtilafları çözerdi. O, örfe göre hüküm verirdi. Çünkü örf, Arap Yarımadası halkının kanunu idi. Kanun ve düsturlar, atalardan kalma geleneklerdi. Örf ve âdete karşı gelmek çirkin bir davranış olarak telakki edilirdi. Gerektiğinde savaş ilan etmek, ganimetleri taksim etmek, göç sırasında çadır kurulacak yerleri belirlemek, misafirleri ağırlamak, antlaşmalar yapmak, esirleri kurtarmak şeyhin görevleri arasındaydı. Kabile bazen şeyhin adıyla ve lakabıyla anılırdı. Genel toplantılarda her ne kadar herkesten ziyade şeyh dinleniyorsa da o özel bir ayrıcalığa sahip değildi. Fakat görevleri çok ağırdı. Herkes onların savaşta canını, barışta servetlerini ortaya koymalarını isterdi. Şeyh harp zamanında komutan olurdu. Kabile başkanına danışmanlık yapan bir de meclis bulunmaktaydı.
Yerleşik hayat yaşayanların toplum yapısı da bedevîlerinki gibi kabile esasına dayanıyordu. Ancak yerleşik hayata geçmenin özelliklerinden kaynaklanan birtakım değişiklikler göze çarpmaktaydı. Meselâ Mekke’de oturan Kureyş kabilesinde şeyhlik sistemi ortadan kalkmaya yüz tutmuştu. Şeyhe yardımcı olan meclis de farklılaşmıştı. Bedevîlerdeki kabile meclisinin şehirdeki karşılığı olan “mele’” mevcut idi. Mele’ her oymaktan önde gelen bir veya iki kişinin oluşturduğu meclisti. Bu meclisin nüvesini Kureyş kabilesini bedevîlikten hadarîliğe geçiren Kusay tarafından ihdas edilmiş olan meclis teşkil etmektedir. Dolayısıyla bu, Kureyş'in kabile yapısına hadarîliğin getirdiği bir yenilikti. Mele'in yaptırım gücünden çok ahlâkî otoritesi vardı. Bu kurum, siyâsî anlamda bir parlamento ve şeyhler meclisi değil; ancak önemli işlerde ve ihtiyaç duyulduğunda görüşlerine başvurulan bir danışma meclisi idi. Etkili kararlar oybirliği ile alınan kararlardı. Mele', çoğunlukla uzun inceleme, düşünme ve görüşmeler sonucu karar verirdi. Bu meclis, yeniliği kolay kolay kabul etmeyen tutucu insanlardan oluşuyordu. Bazen bir görüşe, etkili bir reis tek başına karşı çıkabilirdi. Kureyş'in bir bütün olarak başkanı ve Mekke'de merkezî bir otorite bulunmuyordu. Mele'in toplantı yeri Dârünnedve idi. Mele', aile düzeyinin üzerindeki ve şehrin tamamını ilgilendiren işlere bakardı; şehrin güvenliğini ve geleceğini ilgilendiren kararlar alırdı; Kureyş'in sevkedeceği kervanın yönünü belirlerdi. Kervanlar Dârunnedve'nin önünden kalkarlar ve dönüşte burada konaklarlardı. Mekke halkının bu meclisin üyelerinin seçiminde veya tayininde rolü mevcut değildi. Peygamberliğin Mekke döneminde mele'in üyeleri Hz. Muhammed (s.a.s.)'in baş muhalifleriydi.
Dârunnedve'nin yanında, muhtemelen, Kureyş'in alt kollarının eşrâfının "nâdî" denilen toplantı yerleri de vardı. Bunların rolü Dârunnedve'den fazla idi. Boy içindeki ihtilafların çözülmesinde bunlar daha etkili idiler. Boya ait kervanların uğurlanması ve karşılanması nâdîde yapılırdı. Bir kabile reisini kabile harici bırakma (tard ve hal') ve bir kimsenin himayeye alınması o aşiretin nâdîsinde yapılırdı. İslâm'ın doğduğu sırada bütün olarak Kureyş'ten ziyade bu kabilenin kollarının ayrı ayrı nüfuzları söz konusu idi. Kamu görevleri Kureyş'in on kolunun başkanları mesabesindeki kimseler tarafından yürütülüyordu.
Kaynaklar Medine'de, Mekke'deki gibi bir Dârunnedve'nin varlığından bahsetmemektedirler. Yani Evs ve Hazrec kabilelerinin ortak bir meclisleri yoktu. Bu iki kabile arasındaki şiddetli rekabet bu tür bir meclis oluşmasını imkansız hale getirmiştir. Taif'te ise Mekke'deki gibi bir mele' mevcuttu. Savaş ve barışta şehrin işleri bu meclis tarafından yürütülüyordu.[17]
Kabile nizamının esası “asabiyet”tir. Asabiyet, bir kimsenin asabesini, yani baba tarafından akrabalarını veya genelde kabilesini, ister haklı, ister haksız olsun her zaman savunmaya hazır olmasıdır; dış tehlikelere karşı koymak veya saldırı yapmak gerektiğinde bütün kabile üyelerinin harekete geçmesini sağlayan birlik ve dayanışma ruhudur. Bu ruh, kabilenin bütün fertlerini birbirine bağlayan unsurdur. Buna göre herkes tehlike anında kabilesine yardım etmekle mükellefti. Bu, belki çöl şartlarında hayatın devamı için kabile dayanışmasına fazlaca ihtiyaç duyulmasından kaynaklanıyordu. Çünkü çölde hem hayat şartlarına ve hem de düşman kabilelerden gelecek tehlikelere karşı koyabilmek için kabile dayanışmasına ihtiyaç vardı. Bedevîlerin birlikte yaşaması, birlikte savunması, birlikte saldırması gerekiyordu. “Zalim de olsa mazlum da olsa kardeşine yardım et” atasözü, kabiledaşa her durumda yardım edilmesi gerektiğine işaret etmektedir. Hatta onun haklı veya haksız olduğunu sorma hakkına bile sahip değildir. Bu anlayışta suçun ferdîliği esas değildi. Cahiliye döneminde söylenmiş bu atasözünü[18] İslâm döneminde Hz. Peygamber de söyledi; bunun üzerine bir adam “Yâ Resûlallah! Mazluma yardım ederiz. Fakat zalime yardım nasıl olur?” diye sordu. Hz. Peygamber buna cevaben “Onu zulümden alıkoyarsın” şeklinde cevap verdi.[19] Şüphesiz Hz. Peygamber’in bu sözünde bahsettiği yardım edilmesi istenen kardeş din kardeşidir.[20]
Kabile hayatında kan davaları, düzeni sağlayacak merkezî gücün bulunmayışı nedeniyle yaygındı. Kan davalarının en büyük sebebi intikam duygusu idi. Arap kabileleri intikam konusunda son derece titiz davranırlardı. Bir adam, başka kabileye mensup birini öldürürse, öldürülenin kabilesi, katilin kabilesinden bir şahsı öldürmeden, yahut diyet almak suretiyle barış sağlanmadan huzur bulamazdı. Saldıran gruba aynıyla karşılık vermek kutsal bir görev olarak telakki ediliyordu. Saldırıya uğrayan taraf, intikam alınmadığı sürece zırh çıkarmamaya, başına koku sürmemeye, şarap içmemeye ve eşlerine yaklaşmamaya yemin ederdi. Câhiliye toplumunda kabilesinden biri öldürülen kimse, kollektif sorumluluk duygusuyla öç alınıncaya kadar kabilesi ile birlikte çarpışırdı.
Arap kabileleri arasında siyâsî, sosyal ve psikolojik sebeplerle baskın, yağma ve savaşlar eksik olmazdı. Arap kabileleri arasında meydana gelen savaşlara "Eyyâmü'l-Arab" denir. Savaşın geçtiği yere, sebebe veya sonuca göre bu savaşların her birine Yevmü Buâs, Yevmü Zû-Kâr ve Yevmü Ficâr gibi çeşitli isimler verilmiştir. Bu savaşlar, Adnânî kabilelerle Kahtânî kabileler arasında cereyan ettiği gibi, bu iki kola mensup kabilelerin birbiri arasında da meydana gelirdi. Eyyâmü’l-Arab, genellikle şahıslar veya kabileler arasında meydana gelen bir tartışma ile başlar, daha sonra savaşa dönüşür ve bütün kabilenin davası haline gelirdi. Bu savaşlarda genellikle asıl gaye intikam almaktı. Hz. Peygamber kırk yaşında iken Araplarla İranlılar arasında Zû-Kâr; Evs ile Hazrec arasında geçen Buâs; Kureyş ve Kinâne ile Kays-Aylan arasında geçen Ficâr savaşları bunların en önemlileri arasındadır. Araplar, Zilkâde, Zilhicce, Muharrem ve Receb’den ibaret olan Haram aylarda savaşmazlardı; şayet savaşılırsa buna Ficâr adı verilirdi. Bu savaşlar kabileler arasında düşmanlığa, kin ve nefretin yayılmasına, insanların ölümüne, kan davalarının artmasına ve intikam duygusuna yol açardı. Bunun yanında Arap kabileleri arasındaki savaşlar Arapların kahramanlıklarının ortaya çıkmasına, Arapçanın gelişmesine, atasözlerinin söylenmesine, şiire, savaşlarla ilgili rivayetlerin anlatılmasına da vesile olmuştur. Bu bakımdan bu savaşların, Arapların siyâsî ve kültürel hayatında önemli yeri vardır.[21]
Kabilelerin bireyleri hürler, mevlâlar ve kölelerden oluşuyordu. Kabilenin esas üyesi olan hürler (seyyid, efendi, köle olmayan), müşterek nesebe sahip olan kimselerdi. Bunlar, eşrâf ve avam olmak üzere iki kısma ayrılıyorlardı. Zenginler, kumandanlar, şairler ve kâhinler diğerlerine göre üstün kabul ediliyordu. Ancak hak ve yaşayış bakımından ötekilerden farkları yoktu. Mekke’de Kusay soyundan olanlar, diğer hürlere karşı asılzâde sınıfı oluşturuyordu. Kureyş, Sakîf gibi bazı kabilelere mensup olmak şeref ve itibar vesilesi idi. Çünkü Kureyş kabilesi Harem bölgesinde oturmaları ve uluslararası ticaret yapmaları sayesinde hem Araplar ve hem de çevre ülkelerin idarecilerinden saygı görürlerdi. Onlara ait ticaret kervanları her tarafta serbestçe dolaşırdı.
Köleler ve cariyeler (kız köleler) panayırlarda alınıp satılır; mal gibi miras kalır; tarım, ticaret ve diğer hizmet işlerinde çalıştırılırdı. Köleliğin esas kaynağı savaşlardı; savaş esirleri çoğu zaman köleleştirilirdi. Satın almak suretiyle de köle sahibi olunurdu. Bunun dışında, karı-koca ikisi de köle ise, doğan çocuk da köle olurdu. Köle tacirleri vardı. Bunlar Habeşistan’dan getirdikleri köleleri pazarlarda satarlardı. Kureyş'in Teym kolundan Abdullah b. Cüd’ân ünlü bir köle taciriydi. Bir köle, kendi kıymetini kazanıp sahibine ödeyerek hürriyetine kavuşabilirdi.
Azat edilen kölelere mevâlî (tekili: mevlâ) denirdi. Bunlar kölelerle hürler arasında bir sınıftı. Bir köle veya cariye, sahibi tarafından azat edilirse, azat edenin mevlâsı (azatlısı) olur, onun kabilesinin bir üyesi sayılırdı. Bunlar köleler gibi alınıp satılamazlardı; fakat hürler gibi de değillerdi; evlenme ve miras konusunda hürler gibi muamele görmezlerdi. Sözgelimi mevlâ, hür bir kız veya kadınla evlenemezdi. Mevlânın diyeti hürün diyetinin yarısı idi.
16. İbn Haldun, Kitâbü'l-İber, Beyrut 1979, I, 101 vd.; Cevad Ali, IV, 271 vd.; Mustafa Fayda, "Bedevî", DİA, V, 311-316.
17. Cevad Ali, IV, 343 vd.; V, 108 vd.; İbrahim Sarıçam, "İslam'ın Doğuşunun Tarihî Şartları", İslam ve Demokrasi, Ankara 1998, s. 14 .
18. Meydânî, Mecmaü'l-Emsâl, tah. Muhammed Ebü'l-Fazl İbrahim, Kahire 1978-1979, III, 373-375.
19. Buhârî, Sahîhu'l-Buhârî, İstanbul 1981, VIII, 59; Meydânî, III, 375.
20. Cevad Ali, IV, 392-398; Ahmed Ateş, "Asabiyet", İA, I, 663; Mustafa Çağrıcı, "Asabiyet", DİA, I, 453-454.
21. Cevad Ali, IV, 341-387; Bicâvî ve ark. , Eyyâmü'l -Arab fi'l-Câhiliyye, Mısır ts. çeşitli yerler; Mehmet Ali Kapar, "Eyyâmü'l-Arab", DİA, XII, 14-16.
Araplarda bedevî ve hadarî olmak üzere başlıca iki çeşit hayat tarzı mevcuttu. Çöl ve vahalarda develeriyle birlikte konar-göçer olarak çadırlarda yaşayan Araplara bedevî; köy, kasaba ve şehirlerde yerleşik hayat yaşayanlara da hadarî denir. İslâmiyetin ortaya çıktığı sıralarda Arabistan’ın bilhassa orta ve kuzey kesiminde yaşayan Adnânî ve Kahtânî kabileleri Bedevî ve Hadarî diye iki kısma ayrılıyordu. Bedevîler geçimlerini hayvancılık, avcılık, ticaret ve baskın gibi yollarla temin ederlerdi. Tarım, el işleri ve sanatları ile denizcilikten hoşlanmazlar, bunları hakir görürlerdi. Temel besin maddeleri hurma, et, süt ve süt ürünleridir. Bunun yanında zaruri ihtiyaçlarını temin için köylere ve kervanlara baskın düzenlerlerdi. Ticaret de yaparlar, ihtiyaç duydukları malzemeleri şehirlerden değiştirme usulü ile temin ederlerdi. Bazı Bedevîler gelir elde etmek için ticaret kervanlarına deve temin ederler, kılavuzluk ve muhafızlık yaparlardı. Bedevîler Arap dilini en temiz ve doğru şekilde kullanırlardı. Onun için şehirliler çocuklarını doğru Arapça öğrenmeleri için çöle gönderirlerdi.
Yerleşik hayat yaşayanlar, yani hadarîler, köy, kasaba ve şehirlerde kendilerine mahsus mahallelerde kerpiçten veya taştan yapılan evlerde otururlardı. Yemen ve çevresinde, Sâsânî ve Bizans sınırlarında krallıklar kurmuş olan Arap kabileleri ile Mekke, Medine ve Tâif’te oturan kabileler hadarîdirler. Tâif ve Medine gibi ziraate elverişli yerlerde oturan hadarîler geçimlerini genellikle tarımla; Mekke gibi ziraate elverişli olmayan merkezlerde ise ticaretle temin ederlerdi. Bedevîlik ve hadarîlik arasında, yarı göçebe hayatı yaşayan Araplar da vardı. Ticaret kervanlarının uğradığı konaklama yerlerinin bulunduğu vaha ve vadilerde yaşayan kabileler bunun en güzel örneğidir.[16]
Hayat şartlarının ve geçim kaynaklarının farklı olmasına rağmen, gerek bedevîlerde ve gerekse hadarîlerde sosyal yapının bir tek temeli vardır. O da bağları, gelenekleri ve ahlâkî değerleriyle “kabile”dir. Kabile, aynı soydan gelen şahısların oluşturduğu ve fertlerin birbirine kan, neseb yoluyla bağlandıkları topluluktur. Nesep, asabiyetin temelini teşkil ettiği için, ister bedevî ister hadarî olsun her Arap nesebini korumaya özen gösterir ve ecdadının adını ezbere bilirdi. Kabile daha çok, erkek soyundan gelen akrabalık bağına dayanır. Fakat dışarıya tamamen kapalı değildir. Hilf (antlaşma, ittifak), civâr (resmî koruma teminatı) ve korumaya alma, dost kılma (velâ) yoluyla da akrabalık bağı kurulabilir. Bir kimse kabilesini terkeder veya kabilesinden kovulursa, başka bir kabile mensubunun himayesine girdiğinde veya müttefiki olduğunda yeni kabilesinin bir üyesi olurdu. Böyle birisine halîf (antlaşmalı, müttefik) denilirdi. Resmî koruma teminatı altındaki kimseye ise câr denirdi. Savaş veya baskın sonucu ele geçen veya satın alınan köle azat edilirse velâ bağı kurulur; azat edilen köle, azat eden kabilenin mevlâsı olurdu. Birçok bakımdan halîf, câr ve mevlâ kabilenin üyesi gibi muamele görürdü.
Kendisine seyyid veya şeyh denilen, bazen de emîr, rab ve melik gibi lakaplar da verilen kabile başkanı, eşit hak sahipleri arasından kabile toplantısında seçilirdi. Başkan adayında yaş, cömertlik, kahramanlık, sabır, hilim, tevazu ve etkili konuşma kabiliyeti gibi hasletler aranırdı. Onda aranan bu özellikler kabilelere göre de farklılık arzederdi. Mudar kabileleri re'ye, Rebîa cömertliğe, Yemen kabileleri ise nesebe önem verirlerdi. Kabile başkanlığı prensip itibariyle ırsî değildi; fakat eski başkanın çocukları kabiliyetleriyle temayüz ederlerse başkanlık onun ailesinde kalmaktaydı. Başkanlığın verasetle intikali durumunda makam, babadan büyük oğula geçerdi. Bazen başkanın, vefatından önce yerine geçecek kimseyi tayin ettiği de olurdu. Meselâ Hısn b. Huzeyfe b. Bedr, kendisinden sonra oğlu Uyeyne'yi veliaht tayin etmiştir. Hısn vefatından önce oğullarını çağırarak Uyeyne'ye "Benden sonra benim halifem ve kabilenin başkanısın" demiştir. Daha sonra da bunu kabilesine ilan etmiş, onlara bazı tavsiyelerde bulunmuş, birlik halinde olmalarını, savaşa hazır durumda bulunmalarını vasiyet etmiştir. Vefat eden reisin neslinin kesilmesi veya çocuklarının anlaşamaması durumunda kabile bölünmekten korkardı. Bu durumda ölen reisin çocuklarının en ehil olanını veya ona en yakın birisini seçme yoluna giderlerdi. Reis adayları arasında rekabetin önlenemediği durumlarda ise, en yakın krala başvurarak kendilerine bir reis seçmesini isterlerdi. Bedevî hayat yaşayan Maad kabileleri bu metoda başvururlar; Yemen kralına müracaat ederek reis tayinini ona bırakırlardı. Bazen kahramanlığı ve cesareti ile ünlü bir kimsenin başkanlığı ele geçirdiği de olurdu. Âmir b. Tufeyl, amcası Ebû Bera'ın ölümü üzerine kabile başkanlığının kendisine veraset yoluyla intikal etmediğini; kendi gayret ve meziyetleriyle başkan seçildiğini bir şiirinde dile getirmiştir. Başkan seçiminde anlaşmazlık meydana gelirse kâhinlere müracaat edilerek kur’aya başvurulduğu da oluyordu. O takdirde kur’a kime çıkarsa o başkan olurdu.
Kabile başkanının görevi emretmekten çok hakemlik yapmaktı. Kimseye görev yükleyemez, ceza veremezdi; kabile toplantılarını idare eder, diğer kabilelerle ilişkilerde kabilesini temsil eder, kabile üyeleri arasında ortaya çıkan ihtilafları çözerdi. O, örfe göre hüküm verirdi. Çünkü örf, Arap Yarımadası halkının kanunu idi. Kanun ve düsturlar, atalardan kalma geleneklerdi. Örf ve âdete karşı gelmek çirkin bir davranış olarak telakki edilirdi. Gerektiğinde savaş ilan etmek, ganimetleri taksim etmek, göç sırasında çadır kurulacak yerleri belirlemek, misafirleri ağırlamak, antlaşmalar yapmak, esirleri kurtarmak şeyhin görevleri arasındaydı. Kabile bazen şeyhin adıyla ve lakabıyla anılırdı. Genel toplantılarda her ne kadar herkesten ziyade şeyh dinleniyorsa da o özel bir ayrıcalığa sahip değildi. Fakat görevleri çok ağırdı. Herkes onların savaşta canını, barışta servetlerini ortaya koymalarını isterdi. Şeyh harp zamanında komutan olurdu. Kabile başkanına danışmanlık yapan bir de meclis bulunmaktaydı.
Yerleşik hayat yaşayanların toplum yapısı da bedevîlerinki gibi kabile esasına dayanıyordu. Ancak yerleşik hayata geçmenin özelliklerinden kaynaklanan birtakım değişiklikler göze çarpmaktaydı. Meselâ Mekke’de oturan Kureyş kabilesinde şeyhlik sistemi ortadan kalkmaya yüz tutmuştu. Şeyhe yardımcı olan meclis de farklılaşmıştı. Bedevîlerdeki kabile meclisinin şehirdeki karşılığı olan “mele’” mevcut idi. Mele’ her oymaktan önde gelen bir veya iki kişinin oluşturduğu meclisti. Bu meclisin nüvesini Kureyş kabilesini bedevîlikten hadarîliğe geçiren Kusay tarafından ihdas edilmiş olan meclis teşkil etmektedir. Dolayısıyla bu, Kureyş'in kabile yapısına hadarîliğin getirdiği bir yenilikti. Mele'in yaptırım gücünden çok ahlâkî otoritesi vardı. Bu kurum, siyâsî anlamda bir parlamento ve şeyhler meclisi değil; ancak önemli işlerde ve ihtiyaç duyulduğunda görüşlerine başvurulan bir danışma meclisi idi. Etkili kararlar oybirliği ile alınan kararlardı. Mele', çoğunlukla uzun inceleme, düşünme ve görüşmeler sonucu karar verirdi. Bu meclis, yeniliği kolay kolay kabul etmeyen tutucu insanlardan oluşuyordu. Bazen bir görüşe, etkili bir reis tek başına karşı çıkabilirdi. Kureyş'in bir bütün olarak başkanı ve Mekke'de merkezî bir otorite bulunmuyordu. Mele'in toplantı yeri Dârünnedve idi. Mele', aile düzeyinin üzerindeki ve şehrin tamamını ilgilendiren işlere bakardı; şehrin güvenliğini ve geleceğini ilgilendiren kararlar alırdı; Kureyş'in sevkedeceği kervanın yönünü belirlerdi. Kervanlar Dârunnedve'nin önünden kalkarlar ve dönüşte burada konaklarlardı. Mekke halkının bu meclisin üyelerinin seçiminde veya tayininde rolü mevcut değildi. Peygamberliğin Mekke döneminde mele'in üyeleri Hz. Muhammed (s.a.s.)'in baş muhalifleriydi.
Dârunnedve'nin yanında, muhtemelen, Kureyş'in alt kollarının eşrâfının "nâdî" denilen toplantı yerleri de vardı. Bunların rolü Dârunnedve'den fazla idi. Boy içindeki ihtilafların çözülmesinde bunlar daha etkili idiler. Boya ait kervanların uğurlanması ve karşılanması nâdîde yapılırdı. Bir kabile reisini kabile harici bırakma (tard ve hal') ve bir kimsenin himayeye alınması o aşiretin nâdîsinde yapılırdı. İslâm'ın doğduğu sırada bütün olarak Kureyş'ten ziyade bu kabilenin kollarının ayrı ayrı nüfuzları söz konusu idi. Kamu görevleri Kureyş'in on kolunun başkanları mesabesindeki kimseler tarafından yürütülüyordu.
Kaynaklar Medine'de, Mekke'deki gibi bir Dârunnedve'nin varlığından bahsetmemektedirler. Yani Evs ve Hazrec kabilelerinin ortak bir meclisleri yoktu. Bu iki kabile arasındaki şiddetli rekabet bu tür bir meclis oluşmasını imkansız hale getirmiştir. Taif'te ise Mekke'deki gibi bir mele' mevcuttu. Savaş ve barışta şehrin işleri bu meclis tarafından yürütülüyordu.[17]
Kabile nizamının esası “asabiyet”tir. Asabiyet, bir kimsenin asabesini, yani baba tarafından akrabalarını veya genelde kabilesini, ister haklı, ister haksız olsun her zaman savunmaya hazır olmasıdır; dış tehlikelere karşı koymak veya saldırı yapmak gerektiğinde bütün kabile üyelerinin harekete geçmesini sağlayan birlik ve dayanışma ruhudur. Bu ruh, kabilenin bütün fertlerini birbirine bağlayan unsurdur. Buna göre herkes tehlike anında kabilesine yardım etmekle mükellefti. Bu, belki çöl şartlarında hayatın devamı için kabile dayanışmasına fazlaca ihtiyaç duyulmasından kaynaklanıyordu. Çünkü çölde hem hayat şartlarına ve hem de düşman kabilelerden gelecek tehlikelere karşı koyabilmek için kabile dayanışmasına ihtiyaç vardı. Bedevîlerin birlikte yaşaması, birlikte savunması, birlikte saldırması gerekiyordu. “Zalim de olsa mazlum da olsa kardeşine yardım et” atasözü, kabiledaşa her durumda yardım edilmesi gerektiğine işaret etmektedir. Hatta onun haklı veya haksız olduğunu sorma hakkına bile sahip değildir. Bu anlayışta suçun ferdîliği esas değildi. Cahiliye döneminde söylenmiş bu atasözünü[18] İslâm döneminde Hz. Peygamber de söyledi; bunun üzerine bir adam “Yâ Resûlallah! Mazluma yardım ederiz. Fakat zalime yardım nasıl olur?” diye sordu. Hz. Peygamber buna cevaben “Onu zulümden alıkoyarsın” şeklinde cevap verdi.[19] Şüphesiz Hz. Peygamber’in bu sözünde bahsettiği yardım edilmesi istenen kardeş din kardeşidir.[20]
Kabile hayatında kan davaları, düzeni sağlayacak merkezî gücün bulunmayışı nedeniyle yaygındı. Kan davalarının en büyük sebebi intikam duygusu idi. Arap kabileleri intikam konusunda son derece titiz davranırlardı. Bir adam, başka kabileye mensup birini öldürürse, öldürülenin kabilesi, katilin kabilesinden bir şahsı öldürmeden, yahut diyet almak suretiyle barış sağlanmadan huzur bulamazdı. Saldıran gruba aynıyla karşılık vermek kutsal bir görev olarak telakki ediliyordu. Saldırıya uğrayan taraf, intikam alınmadığı sürece zırh çıkarmamaya, başına koku sürmemeye, şarap içmemeye ve eşlerine yaklaşmamaya yemin ederdi. Câhiliye toplumunda kabilesinden biri öldürülen kimse, kollektif sorumluluk duygusuyla öç alınıncaya kadar kabilesi ile birlikte çarpışırdı.
Arap kabileleri arasında siyâsî, sosyal ve psikolojik sebeplerle baskın, yağma ve savaşlar eksik olmazdı. Arap kabileleri arasında meydana gelen savaşlara "Eyyâmü'l-Arab" denir. Savaşın geçtiği yere, sebebe veya sonuca göre bu savaşların her birine Yevmü Buâs, Yevmü Zû-Kâr ve Yevmü Ficâr gibi çeşitli isimler verilmiştir. Bu savaşlar, Adnânî kabilelerle Kahtânî kabileler arasında cereyan ettiği gibi, bu iki kola mensup kabilelerin birbiri arasında da meydana gelirdi. Eyyâmü’l-Arab, genellikle şahıslar veya kabileler arasında meydana gelen bir tartışma ile başlar, daha sonra savaşa dönüşür ve bütün kabilenin davası haline gelirdi. Bu savaşlarda genellikle asıl gaye intikam almaktı. Hz. Peygamber kırk yaşında iken Araplarla İranlılar arasında Zû-Kâr; Evs ile Hazrec arasında geçen Buâs; Kureyş ve Kinâne ile Kays-Aylan arasında geçen Ficâr savaşları bunların en önemlileri arasındadır. Araplar, Zilkâde, Zilhicce, Muharrem ve Receb’den ibaret olan Haram aylarda savaşmazlardı; şayet savaşılırsa buna Ficâr adı verilirdi. Bu savaşlar kabileler arasında düşmanlığa, kin ve nefretin yayılmasına, insanların ölümüne, kan davalarının artmasına ve intikam duygusuna yol açardı. Bunun yanında Arap kabileleri arasındaki savaşlar Arapların kahramanlıklarının ortaya çıkmasına, Arapçanın gelişmesine, atasözlerinin söylenmesine, şiire, savaşlarla ilgili rivayetlerin anlatılmasına da vesile olmuştur. Bu bakımdan bu savaşların, Arapların siyâsî ve kültürel hayatında önemli yeri vardır.[21]
Kabilelerin bireyleri hürler, mevlâlar ve kölelerden oluşuyordu. Kabilenin esas üyesi olan hürler (seyyid, efendi, köle olmayan), müşterek nesebe sahip olan kimselerdi. Bunlar, eşrâf ve avam olmak üzere iki kısma ayrılıyorlardı. Zenginler, kumandanlar, şairler ve kâhinler diğerlerine göre üstün kabul ediliyordu. Ancak hak ve yaşayış bakımından ötekilerden farkları yoktu. Mekke’de Kusay soyundan olanlar, diğer hürlere karşı asılzâde sınıfı oluşturuyordu. Kureyş, Sakîf gibi bazı kabilelere mensup olmak şeref ve itibar vesilesi idi. Çünkü Kureyş kabilesi Harem bölgesinde oturmaları ve uluslararası ticaret yapmaları sayesinde hem Araplar ve hem de çevre ülkelerin idarecilerinden saygı görürlerdi. Onlara ait ticaret kervanları her tarafta serbestçe dolaşırdı.
Köleler ve cariyeler (kız köleler) panayırlarda alınıp satılır; mal gibi miras kalır; tarım, ticaret ve diğer hizmet işlerinde çalıştırılırdı. Köleliğin esas kaynağı savaşlardı; savaş esirleri çoğu zaman köleleştirilirdi. Satın almak suretiyle de köle sahibi olunurdu. Bunun dışında, karı-koca ikisi de köle ise, doğan çocuk da köle olurdu. Köle tacirleri vardı. Bunlar Habeşistan’dan getirdikleri köleleri pazarlarda satarlardı. Kureyş'in Teym kolundan Abdullah b. Cüd’ân ünlü bir köle taciriydi. Bir köle, kendi kıymetini kazanıp sahibine ödeyerek hürriyetine kavuşabilirdi.
Azat edilen kölelere mevâlî (tekili: mevlâ) denirdi. Bunlar kölelerle hürler arasında bir sınıftı. Bir köle veya cariye, sahibi tarafından azat edilirse, azat edenin mevlâsı (azatlısı) olur, onun kabilesinin bir üyesi sayılırdı. Bunlar köleler gibi alınıp satılamazlardı; fakat hürler gibi de değillerdi; evlenme ve miras konusunda hürler gibi muamele görmezlerdi. Sözgelimi mevlâ, hür bir kız veya kadınla evlenemezdi. Mevlânın diyeti hürün diyetinin yarısı idi.
16. İbn Haldun, Kitâbü'l-İber, Beyrut 1979, I, 101 vd.; Cevad Ali, IV, 271 vd.; Mustafa Fayda, "Bedevî", DİA, V, 311-316.
17. Cevad Ali, IV, 343 vd.; V, 108 vd.; İbrahim Sarıçam, "İslam'ın Doğuşunun Tarihî Şartları", İslam ve Demokrasi, Ankara 1998, s. 14 .
18. Meydânî, Mecmaü'l-Emsâl, tah. Muhammed Ebü'l-Fazl İbrahim, Kahire 1978-1979, III, 373-375.
19. Buhârî, Sahîhu'l-Buhârî, İstanbul 1981, VIII, 59; Meydânî, III, 375.
20. Cevad Ali, IV, 392-398; Ahmed Ateş, "Asabiyet", İA, I, 663; Mustafa Çağrıcı, "Asabiyet", DİA, I, 453-454.
21. Cevad Ali, IV, 341-387; Bicâvî ve ark. , Eyyâmü'l -Arab fi'l-Câhiliyye, Mısır ts. çeşitli yerler; Mehmet Ali Kapar, "Eyyâmü'l-Arab", DİA, XII, 14-16.