neslinur
Sat 12 June 2010, 12:37 pm GMT +0200
8. İnsanın Dostlarından Ayrılmasından Üzüntü Duyması Ve Mümkün Olduğunca Onlarla Birlikte Bulunması:
Ebü'l Abbas el-Kâtib el-Âkûlî'nin bize aktardığına göre Muhamrned ibn Yezid el-Müberred şöyle demiştir: Bana anlatıldığına göre Araplardan bir adamın güzel bir cariyesi vardı. Adam varlıklı ve cariyesine hayrandı. Varlığını cariyesine harcadı ve elinde avucunda bir şey kalmayınca dostlanna gidip onlardan isteyerek cariyesine harcadı. Durumdan cariyenin haberi oldu ve cariye:
" Böyle yapma, beni sat, inşallah yine bir gün beraber oluruz, " dedi. O öyle deyince adam cariyesini Fars valisi Ömer ibn Ubeydullah ibn Ma'mer'e götürdü. Vali cariyeyi beğendi ve:
" Kaç para ? " diye sordu. Adam:
" Aslında değeri daha fazla ama yüz bin dirhem, " dedi. Vali cariyeyi bu fiyata aldı. Parasını verdi ve adam parayı alıp çıkmak istedi. Tam o sırada cariye şu şiiri okudu:
Aldığın parayı güle güle harca,
Benim avuçlarımda yalnızca hatıram kaldı.
Gözlerim yaşardıkça içimden diyorum ki:
Sevgilin ayrıldı, ister az, istersen çok ağla.
Kalbe yerleşen sıkıntıya dönüyorum,
Derdimi engin görüşlü bir kimseye açacağım.
Bunlan dinleyen adam, cariyeye baktı ve o da şu şiiri şöyleydi:
Felek seni gözden çıkarmasaydı,
Ölümden başka bir şey bizi ayıramazdı, lütfen beni mazur gör.
Senin ayrılığından dolayı sürekli acı veren bir üzüntü duyacağım,
Derdimi engin görüşlü bir kimseye açacağım.
Selam sana bundan sonra aramızda ne ziyaret, ne görüşme olacak,
Ancak ibn Ma'mer dilerse o zaman durum değişecek.
Ömer ibn Ubeydullah (vali) adamla cariyenin birbirine söyledikleri bu şiirleri dinleyince şöyle dedi:
" Diledim işte. Al götür onu, mal da senin. "
Adam beraberinde cariye ve elinde yüz bin dirhemle geri döndü. Tabii ki sevinç içindeydi. Sevinçlerine tanık olan vali şöyle dedi:
" Allah (cc.) 'a yemin ederim ki, yüz bin dirheme bundan daha büyük bir iyilik satın alınamazdı. Bu iyilik, iki sevgilinin helal yoldan birleşmeleri ve ayrılık kederinden kurtulmalarıdır. "
Ebü'l Abbas el-Kâtib el-Âkûlî'nin bize aktardığına göre Muhamrned ibn Yezid el-Müberred şöyle demiştir: Bana anlatıldığına göre Araplardan bir adamın güzel bir cariyesi vardı. Adam varlıklı ve cariyesine hayrandı. Varlığını cariyesine harcadı ve elinde avucunda bir şey kalmayınca dostlanna gidip onlardan isteyerek cariyesine harcadı. Durumdan cariyenin haberi oldu ve cariye:
" Böyle yapma, beni sat, inşallah yine bir gün beraber oluruz, " dedi. O öyle deyince adam cariyesini Fars valisi Ömer ibn Ubeydullah ibn Ma'mer'e götürdü. Vali cariyeyi beğendi ve:
" Kaç para ? " diye sordu. Adam:
" Aslında değeri daha fazla ama yüz bin dirhem, " dedi. Vali cariyeyi bu fiyata aldı. Parasını verdi ve adam parayı alıp çıkmak istedi. Tam o sırada cariye şu şiiri okudu:
Aldığın parayı güle güle harca,
Benim avuçlarımda yalnızca hatıram kaldı.
Gözlerim yaşardıkça içimden diyorum ki:
Sevgilin ayrıldı, ister az, istersen çok ağla.
Kalbe yerleşen sıkıntıya dönüyorum,
Derdimi engin görüşlü bir kimseye açacağım.
Bunlan dinleyen adam, cariyeye baktı ve o da şu şiiri şöyleydi:
Felek seni gözden çıkarmasaydı,
Ölümden başka bir şey bizi ayıramazdı, lütfen beni mazur gör.
Senin ayrılığından dolayı sürekli acı veren bir üzüntü duyacağım,
Derdimi engin görüşlü bir kimseye açacağım.
Selam sana bundan sonra aramızda ne ziyaret, ne görüşme olacak,
Ancak ibn Ma'mer dilerse o zaman durum değişecek.
Ömer ibn Ubeydullah (vali) adamla cariyenin birbirine söyledikleri bu şiirleri dinleyince şöyle dedi:
" Diledim işte. Al götür onu, mal da senin. "
Adam beraberinde cariye ve elinde yüz bin dirhemle geri döndü. Tabii ki sevinç içindeydi. Sevinçlerine tanık olan vali şöyle dedi:
" Allah (cc.) 'a yemin ederim ki, yüz bin dirheme bundan daha büyük bir iyilik satın alınamazdı. Bu iyilik, iki sevgilinin helal yoldan birleşmeleri ve ayrılık kederinden kurtulmalarıdır. "