sumeyye
Thu 21 October 2010, 02:49 pm GMT +0200
ikinci yüz
Nedendir bilmiyorum, insanlar niçin hep ikinci yüzlerini saklamaya çalışırlar. Hep kazanan ata oynamış pozisyonlarına kendilerini iterler. Nedendir bilmiyorum. İnsanlar nasıl oluyor da ikinci yüzleriyle gezebiliyorlar.
Resmi dairelerdeki o bıkkınlık veren ikiyüzlülük, o riyâkarlık, o hodfüruşluk, o dessaslık niçin gayri resmi dairede de cereyan edebiliyor. Yoksa insanların fıtratı mı bozuldu.
Anlaşılan insanlar insanca yaşamak isteyen insanları görmeden kendilerine insan yakıştırmasında bulunmuşlardır.
Anlaşılan insanlar insanca yaşamak isteyen insanları görmeden kendilerine insan yakıştırmasında bulunmuşlar.
Edebiyat kaldı mı ki azizim! Söyler misin Allah aşkına sen hangi edebiyattan bahsediyorsun. İç ve dış savaşını veren insanlar ne edepten anlar ne de başka şeylerden.
Değer yargıları çeşitlilik arz ettikçe o ikinci yüzlerin maskelerine çektikleri boya da çarçabuk değişiveriyor. İki gün önce kapkara olan yüz üç gün sonra ak-pâk oluveriyor çabucak.
İnsanların içinde hâlâ tek yüzlü kullar dolaşıyorsa bu büyük bir erdem. Hem en büyük. Tek yüzlü insanlarımız bir bir makberistana göç ediveriyorlar pervasızca.. Onlar meydanlardan çekilince de ortalık ömür boyu tek yüzünü göstermemiş olan iki yüzlü insanlara kalıyor.
Tek yüzlüler şerefleriyle ölürlerken iki yüzlüler hamakatlıklarıyla yaşıyorlar.
Ah ki o ikinci parlak yüz. O şeytanı melek gösterecek kadar boyalı olan o ikinci yüz. Kendine toz gubar kondurmayan o mükemmel insan.
/Ne ola ki gün gele devran döne. Beraberce yola çıktığımız vatandaşlar bir bir döküle yol kenarına. Kimi susuzluğu bahane ede, kimi açlığı. Kimi yolun şekli şemalını, kimi de bin bir güçlüklerle bulduğu bahaneleri mazeret olarak gösterip ayrıla gide.../
İnsanların ikinci yüzlerini görebilmek için onların birinci yüzlerini aşmak gerek. Mutlu günde dost olan yüz dar günde mazeret gösterip hemen ikinci yüz maskesini takacaktır. Ama her maske her yüze uygun bir standart arz etmeyebilir. Yani maskeyi yüze takmak ta ayrı bir hüner, tıpkı o maskeyle sıkılmadan gezmek gibi..
Mehmet EKİCİ