reyyan
Wed 14 September 2011, 06:50 pm GMT +0200
Hz. Osman r.a. Böyle Seslendi
Şubat 2007 - 98.sayı
Semerkand Dergisi kaleme aldı, DİĞER YAZILAR bölümünde yayınlandı.
Bir önceki sayıda zikrettiğimiz gibi, Hz. Osman r.a.’ın şehadetiyle sonuçlanan karışıklıklar başlamıştır. Bu süreçte Hz. Ali r.a.’ın olayların büyümesini önlemek için büyük çaba sarf ettiğini görüyoruz.
Bu cümleden olarak Hz. Ali r.a., halife Hz. Osman r.a.’a, halkı teskin edici bir hutbe irad etmesini söylemiş, o da uygun görerek mescide çıkmış ve Allah Tealâ’ya hamd ü sena, Rasul-i Ekrem s.a.v. Efendimiz’e salât u selamdan sonra halka şöyle bir hutbe irad etmiştir:
Ey insanlar! Allah’a yemin olsun ki, içinizden kimin neyi kınadığını bilmiyor değilim. Ne yapmış ve söylemişsem, hepsini bilerek yaptım ve söyledim. Ancak nefsim bana hata yaptırdı ve kusur işletti. İsabetsiz davrandım. Rasulullah sallallahu aleyhi ve sellem’in şöyle buyurduğunu işittim: “Kim sürçerse tevbe etsin; kim hata yaparsa tevbe etsin ve kendisini helaka götürecek şeyde ısrar etmesin. Kim (kendine veya başkasına) zulümde ısrar ederse, doğru yolun uzağına düşer.”
Bu hadisten öğüt ve ders alan ilk kişi benim. Binaenaleyh yaptığımdan ötürü Allah Teala’dan bağışlanma diliyor, O’na tevbe ediyorum. Benim gibi birisi yaptığından döndü ve tevbe etti.1
Şimdi ben minberden indiğimde ileri gelenleriniz bana gelsin ve görüşlerini bildirsin. Allah’a yemin ederim ki, bir köle dahi bana hakkı gösterecek olsa, kölenin dediğini tutar, yolundan giderim. Yemin olsun ki, (hakka tabi olmada) bir hizmetçinin boyun eğmesi gibi boyun eğecek, satın alındığında sabreden ve özgürlüğüne kavuşturulduğunda şükreden köle gibi olacağım.
Allah’tan gelen hiçbir yol yoktur ki, yine O’na dönüyor olmasın. İçinizdeki hayırlı kimseler bana yaklaşma konusunda herhangi bir engelle karşılaşmayacak. Şayet sağım razı olmaz, diretirse, solum beni izleyecektir. (İçinizdeki hayırlı kimselerin görüş ve nasihatlerin doğruluğu konusunda kalbim tam mutmain olmasa da onları dinleyip, nasihatlerini tutacağım.)
Hz. Osman r.a. böyle dedikten sonra, ağlaşan cemaatin arasından geçerek evine gitti.
et-Taberî, Târîhu’r-Rusul ve’l-Mülûk, 4/361;
İbn Kesîr, el-Bidâye ve’n-Nihâye, 7/179.
1Hz. Osman r.a. bu ifadeyle ya kabahatsiz olduğu halde yaptıklarından vazgeçip tevbe etmek zorunda kaldığı için bir nevi sitemde bulunmakta, ya da kendisinden önce benzeri durumları yaşayan birisinin de tevbe etmiş olduğunu hatırlatmaktadır.