hafiza aise
Mon 9 May 2011, 02:35 pm GMT +0200
Hz. Hatice'nin Telaş ve Gayretleri
Her aynlışı, Hz. Hatice için ayn bir hüzün ifade ediyordu. Belli ki Allah Resülü, Hira' da ayn bir huzur solukluyordu; ama beri tarafta, her aynlışında Hz. Hatice'nin yüreği ağzına geliyor; Efendisinin başına bir şeylerin gelmesinden endişe duyuyordu. Bunun için arkasından adamlarını gönderiyor ve emniyette olup olmadığını görmek istiyor; koruyup kolI amaları için tembih üstüne tembihte bulunuyordu.Pö
Hatice validemizin hazırladığı azığını alıp gittiği demIerde, bazen kendisi geri gelip yeni bir azıkla geriye dönse de, zaman zaman Hatice validemiz, hasretine dayanamadığı evinin direği ve gelişini gözlediği efendisi için kendisi yollara düşüyor ve kilometrelerce yürüyüp saatler süren gayretleri neticesinde, Efendiler Efendisi'ne kendi elleriyle azık taşıyordu.126 Bazen de Hira'nın sırlı atmosferini Efendisiyle birlikte solukluyor, bin bir güçlükle ulaştığı Hira'da, O'nunla kalarak zamanını paylaşmayı en büyük bahtiyarlık sayıyordu. Zaman zaman da yolları, bugün İcôbe Mescidi olarak anılan yerde birleşiyor ve buluştukları bu mekanı mesken tutarak geceliyorlardı. Daha sonra da Efendimiz, yeniden aynlarak mağaraya çıkıyor, Hatice validemiz de evinin yolunu tutuyordu.
Bir kadın için, kocasının evinden bu kadar ayrı kalması, dayanılacak bir durum değildi; ancak Hz. Hatice, uzayan ayrılıklar karşısında en küçük bir tepki göstermiyor, hatta tepki vermek bir yana Efendisi'nin yalnızlığını paylaşarak O'nu, gelecek günleri adına hazırlayıp teşvik ediyordu.