sumeyye
Wed 15 September 2010, 02:28 pm GMT +0200
Hüzün arafeleri
Yalnızdır, yalnızlığını taşır gittiği yerlere. Sivri bir demirin soğuk tehdidindedir yüreği. O yüzden üşür hep.
Sonraki hüznün arefesidir her gün. Hüzünlüdür: çünkü günler tenhalık getiriyor; tek başınalığa götürüyor yollar. Hüzünlüdür: çünkü yüreğini dinler. Sever tekrarlamayı İlhami Çiçek'in dizesini: "Yalnız hüznü vardır kalbi olanın"
"Paylaşılmaz" hükmünü vermişti Özdemir Asaf yalnızlık hakkında ve eklemişti: "Paylaşılsa yalnızlık olmaz." Tamam yaşananı değil, bölünmüşüdür en zorlusu yalnızlığın. Parça tesirli bombaların yıkımı daha korkunç oluyor. Bütün hücrelerinde patlıyor yalnızlığı.
Soylu sebeplerden kaynaklanmıyor mutluluktan kopukluğu. Zehiri bal sanmak mıdır hatası? Hep yanlış sığınaklar seçişinden dolayı yaşıyor olmasın gurbet ikliminde? Bağışlanmaz unutuşundan mı yoksa?
Öyle ya da böyle, her insan kendi yalnızlığının birinci suçlusu. "İlk yazı önce kendinde oluştur" diyor Hilmi Yavuz, "ve sonra büyüt hiç solmayanı."
Mazlum sıfatının ağırlığında eziliyor. Ona selam vermiyor vişne ağacıyla hasret gideren nisan. Ağacın çiçeklerine usulca dokunan yağmur silleye dönüşüyor onun yüzünde. Yaprakları anne şefkatiyle okşayan meltem, ona gelince fırtına.
Ağacın kütür kütür hayat fışkıran bir dalında yorgunluk gideren serçenin emniyet hissi zarar görmesin diye göz kapaklarını dahi kıpırdatmıyor. Kuş da onu yok sayıyor zaten.
Yeni budanmış asmadan süzülen damlalar gözlerinden düşebilseydi keşke...
Üşüyor...
İçeriye giriyor.
Erdal NOYAN