rabia
Fri 28 May 2010, 03:39 pm GMT +0200
Her Yanlarım Yol Oldu
Aldım külüngü elime
Başladım dağları delmeye
Şirinime varmak için
Her yanlarım yol oldu.
Asude bir gönülle yaşanan zamanın gurub vaktı...
Toprağın derbeder çocukları, her zamanki duygu ve düşünce ile, monoton geçen bir hayata esir olmanın verdiği sahte sevinçle, bir yerlere varmak için koşuşturmakta, yürümekte, konuşmakta, susmukta. Oysa; bilmiyorlar ki; gidecekleri yer hepsinin aynı olacak, ve neticede o kalabalık görünen istikametler hep bir noktada son bulacak. Lâkin insanlar, umarsızca koşuyorlar, gayeleri zannettikleri, varmak istedikleri mekânlara.
Yaşama bilincine varıpta, hakikatlere götüren gerçeği yakalayan, ama bu gerçeği yaşayamayan bir filozofun sözünü, her bir insana, ansızın eteklerinden tutmak ve garip bakışları, ufuklarda dolaştırarak sormak gerek.
-Nereye gidiyorsun?
Sun'i sevgilerin gölgesinde soluklanıpta, ulvi duyguları yaşamaktan aciz olan bu insan yığınları, sahte aşklarının görkemli saatlerine esir oldular. Oysa aşka açılan yollar insanların nefesleri sayısıncadır diyen dost kullar da böyle akşam üzerleri acıdılar, hüzünlendiler, aşkla yoğrulan özbenliklerini masivadan temizlediler de heryanları aşka yol oldu.
Şirinine ulaşmak için dağları dize getiren Ferhad her bir kazmayı vurduğunda heryanlarını aşkına açıldığı bilinciyle vurduğu için heryanların aşka yol oldu demekteydi.
Heryanlarım aşka yol oldu. Artık bu dünyada keşfedilebilecek en ulvi duyguyu yaşattıkları için gönül dostlarına teşekkürler sunuyorum gayrı heryanlarım aşka yol oldu.
Bu sır noktasında ellerin ve gözlerin, kulakların ve dilin et parçası adledilen bedenin bir hükmü yok dostlarım. Kalp denilen, gönül denilen, can denilen duyguyla seversin, sadece seversin sonsuz ve sınırsızca. "Aşka dair kelimelerin hayvana bile tesiri vardır. Fakat gafil insana tesir etmez" diyen can dostlar aşkın pazarında, can satan kullardır.
Aşkın pazarında canlar satılır
Satarım canımı alan bulunmaz...
O aşk hakikatini yaşamayı çok beceremesekte, ızdırabının gönlümüzde çiçek açması gerekir.
Çünkü insanlarımız bu ulviyattan uzaktalar.
Hiç yaşanmamış seherler kadar,
Sonsuzca sevilmesi gereken kadar,
Başı karla kaplı, uludağlar kadar uzaktalar...
Yağmurdan kaçan insanlar, sevmekten kaçan insanlar, duyarlı gönül taşmaktan korkan insanlar, dua etmekten utanan insanlar, baharı özlemeyen insanlar ve Yaradan'ı unutan insanlar...
Nereye kaçıyorsunuz, nereye gidiyorsunuz, nerelere gidersiniz?
Hiçbir zaman göremedi mi bakan gözlerimiz?
Baharın yeni açan tomurcuk çiceklerini, nazlı, nazlı, yağan yağmur tanelerini, gökyüzünde daima göz kırpan dost yıldızları, birbirlerini O'nun yolunda seven insanları hiç mi hiç görmediniz?
Hayat şuurunun çok gerilerinde nefes alıp verilirken, kocaman ızdıraplarla çilesi çekilen ömür bizleri tüketiyor.
Bir yandan tükeniyorken diğer yandan ömrümüzü bizde tüketiyoruz.
Tükeniyoruz...
Çünkü; ellerimiz, ulaşılmayana hasret,
Gözlerimiz, görülmeyene hasret,
Kulaklarımız, işitilmeyene hasret;
Gönlümüz de sonsuz sevgilere hasret, acıyla çağıldarken, mânâ âleminin kapılarını aralayanlar avuç avuç nur serpiyorlar insanların gönüllerine...
İnsanlar bu nura doğru koşmayıp, karanlık yollarda kaldılar, güneşi unuttular, güneşin yollarını da unuttular...
Sınırsız alemlerden ara ara soluk alan gönül kuşum bu insanlara sesleniyor.
"Heryanlarım aşka yol oldu."
Böyle akşam üzerleri güneşin batışı ruhuma sancılar saplayıp, beni doyasıya ağlatırken
"heryanlarım aşka yol oldu."
İnsanoğlunun hazin hikayesini hatırlayıp, bu hikâyeye uygun düşen mânâlarla yüreğim coşkuyla çarparken
"heryanlarım aşka yol oldu."
Sabır güvercinlerim, özgürce havada uçuşurken, gurbetin acısıyla inleyen ruhuma arkadaşca, dostça bakarken
"heryanlarım aşka yol oldu."
İnsanları yaradanın adıyla severken, nakışta nakkaşı ararken, eserde müessiri seyrederken
"heryanlarım aşka yol oldu."
Gül kokulu Peygamberimin aşkını duymak isteyipte, çöllere düşme arzusunu canla, başla tadarken, o huzuru incelen kalbimde, tüy gibi hafif huzuru duyumsarken
"heryanlarım aşka yol oldu."
Umarsız dünya hayatı, insanları meçhul yönlere, çıkmaz yollara soktu ve uzaklaştı, bu dünyadan uzaklık nisbetinde çağlayan ruhumuz aşka susuyorken, sararan günlerimizde o aşkı arıyorken
"heryanlarım aşka yol oldu."
Sancılı günlerin bitişinde, yepyeni baharların gelişinde, huzur ve asudeliğin ta ötesinde, şelâkle misali coşan gönül evimizin ta derinliklerinde aşka yol vardır.
Asude bir akşam üzeri...
Daralan ruhuma şifadır diye sevgilinin bakışlarını dostane gönlüme gönderirken
"Heryanlarım aşka yol oldu yeniden..."
Alıntı
Aldım külüngü elime
Başladım dağları delmeye
Şirinime varmak için
Her yanlarım yol oldu.
Asude bir gönülle yaşanan zamanın gurub vaktı...
Toprağın derbeder çocukları, her zamanki duygu ve düşünce ile, monoton geçen bir hayata esir olmanın verdiği sahte sevinçle, bir yerlere varmak için koşuşturmakta, yürümekte, konuşmakta, susmukta. Oysa; bilmiyorlar ki; gidecekleri yer hepsinin aynı olacak, ve neticede o kalabalık görünen istikametler hep bir noktada son bulacak. Lâkin insanlar, umarsızca koşuyorlar, gayeleri zannettikleri, varmak istedikleri mekânlara.
Yaşama bilincine varıpta, hakikatlere götüren gerçeği yakalayan, ama bu gerçeği yaşayamayan bir filozofun sözünü, her bir insana, ansızın eteklerinden tutmak ve garip bakışları, ufuklarda dolaştırarak sormak gerek.
-Nereye gidiyorsun?
Sun'i sevgilerin gölgesinde soluklanıpta, ulvi duyguları yaşamaktan aciz olan bu insan yığınları, sahte aşklarının görkemli saatlerine esir oldular. Oysa aşka açılan yollar insanların nefesleri sayısıncadır diyen dost kullar da böyle akşam üzerleri acıdılar, hüzünlendiler, aşkla yoğrulan özbenliklerini masivadan temizlediler de heryanları aşka yol oldu.
Şirinine ulaşmak için dağları dize getiren Ferhad her bir kazmayı vurduğunda heryanlarını aşkına açıldığı bilinciyle vurduğu için heryanların aşka yol oldu demekteydi.
Heryanlarım aşka yol oldu. Artık bu dünyada keşfedilebilecek en ulvi duyguyu yaşattıkları için gönül dostlarına teşekkürler sunuyorum gayrı heryanlarım aşka yol oldu.
Bu sır noktasında ellerin ve gözlerin, kulakların ve dilin et parçası adledilen bedenin bir hükmü yok dostlarım. Kalp denilen, gönül denilen, can denilen duyguyla seversin, sadece seversin sonsuz ve sınırsızca. "Aşka dair kelimelerin hayvana bile tesiri vardır. Fakat gafil insana tesir etmez" diyen can dostlar aşkın pazarında, can satan kullardır.
Aşkın pazarında canlar satılır
Satarım canımı alan bulunmaz...
O aşk hakikatini yaşamayı çok beceremesekte, ızdırabının gönlümüzde çiçek açması gerekir.
Çünkü insanlarımız bu ulviyattan uzaktalar.
Hiç yaşanmamış seherler kadar,
Sonsuzca sevilmesi gereken kadar,
Başı karla kaplı, uludağlar kadar uzaktalar...
Yağmurdan kaçan insanlar, sevmekten kaçan insanlar, duyarlı gönül taşmaktan korkan insanlar, dua etmekten utanan insanlar, baharı özlemeyen insanlar ve Yaradan'ı unutan insanlar...
Nereye kaçıyorsunuz, nereye gidiyorsunuz, nerelere gidersiniz?
Hiçbir zaman göremedi mi bakan gözlerimiz?
Baharın yeni açan tomurcuk çiceklerini, nazlı, nazlı, yağan yağmur tanelerini, gökyüzünde daima göz kırpan dost yıldızları, birbirlerini O'nun yolunda seven insanları hiç mi hiç görmediniz?
Hayat şuurunun çok gerilerinde nefes alıp verilirken, kocaman ızdıraplarla çilesi çekilen ömür bizleri tüketiyor.
Bir yandan tükeniyorken diğer yandan ömrümüzü bizde tüketiyoruz.
Tükeniyoruz...
Çünkü; ellerimiz, ulaşılmayana hasret,
Gözlerimiz, görülmeyene hasret,
Kulaklarımız, işitilmeyene hasret;
Gönlümüz de sonsuz sevgilere hasret, acıyla çağıldarken, mânâ âleminin kapılarını aralayanlar avuç avuç nur serpiyorlar insanların gönüllerine...
İnsanlar bu nura doğru koşmayıp, karanlık yollarda kaldılar, güneşi unuttular, güneşin yollarını da unuttular...
Sınırsız alemlerden ara ara soluk alan gönül kuşum bu insanlara sesleniyor.
"Heryanlarım aşka yol oldu."
Böyle akşam üzerleri güneşin batışı ruhuma sancılar saplayıp, beni doyasıya ağlatırken
"heryanlarım aşka yol oldu."
İnsanoğlunun hazin hikayesini hatırlayıp, bu hikâyeye uygun düşen mânâlarla yüreğim coşkuyla çarparken
"heryanlarım aşka yol oldu."
Sabır güvercinlerim, özgürce havada uçuşurken, gurbetin acısıyla inleyen ruhuma arkadaşca, dostça bakarken
"heryanlarım aşka yol oldu."
İnsanları yaradanın adıyla severken, nakışta nakkaşı ararken, eserde müessiri seyrederken
"heryanlarım aşka yol oldu."
Gül kokulu Peygamberimin aşkını duymak isteyipte, çöllere düşme arzusunu canla, başla tadarken, o huzuru incelen kalbimde, tüy gibi hafif huzuru duyumsarken
"heryanlarım aşka yol oldu."
Umarsız dünya hayatı, insanları meçhul yönlere, çıkmaz yollara soktu ve uzaklaştı, bu dünyadan uzaklık nisbetinde çağlayan ruhumuz aşka susuyorken, sararan günlerimizde o aşkı arıyorken
"heryanlarım aşka yol oldu."
Sancılı günlerin bitişinde, yepyeni baharların gelişinde, huzur ve asudeliğin ta ötesinde, şelâkle misali coşan gönül evimizin ta derinliklerinde aşka yol vardır.
Asude bir akşam üzeri...
Daralan ruhuma şifadır diye sevgilinin bakışlarını dostane gönlüme gönderirken
"Heryanlarım aşka yol oldu yeniden..."
Alıntı