ehlidunya
Mon 4 June 2012, 09:19 am GMT +0200
Hata ile adam öldürmek
İşin insanlık boyutunu kulak ardı edip, her olaya siyaseten bakarsanız, problemi çözebilmenin ötesinde, istemeyerek de olsa kördüğüm haline getirirsiniz. Hak, hukuk normlarını, hakikî adalet ölçülerini görmezden gelip; kendi indî, âdil olmayan görüş ve düşünceleriniz çerçevevesinde problemleri çözmeye kalkışırsanız işin içinden çıkamazsınız. Bu noktada iyi niyetinizin hiçbir faydası olmaz.
Dün Dersim, Mustafa Muğlalı, İstiklâl Mahkemesi katliâmları, bugün Dağlıca, Aktütün, Uludere faciaları... Uzak ve yakın tarihte daha bildiğimiz veya bilemediğimiz bugüne kadar aydınlığa çıkarılamamış yürek yakıcı katliâmlar, facialar... Zamanında bunların çoğuna bilerek veya bilmeyerek ya yanlış teşhisler konularak ya da çözüm noktasında adil olmayan yanlış kararlarla üstü örtülerek zulümlerin artarak devam etmesi sağlanmıştır.
Dün sudan bahanelerle, işlenmemiş velâkin ileride işlenmesi muhtemel olan mevhum bazı suç isnatlarıyla işlenen sayısız cinayetler ve katliâmlar, bugün benzeri şekilde devam ediyor. Dün vatan ve milletin gelecegi için tehlike arz eden Dersim katliâmı için düğmeye basan karanlık güç odakları; aradan yıllar geçse de bugün Uludere’de veya Dağlıca’da aynı senaryoyu sergiliyor. Güya vatanın selâmeti için Mustafa Muğlalı’nın katlettiği onlarca gariban köylünün daha dehşetlisini, yakın tarihimizde Kenan Evren ve Cemal Gürsel gibi darbeci cuntacılar yine güya vatanı kurtarmak adına yaptılar.
Dünden bu yana hemen hemen değişen pek bir şey yok. Söz konusu olan vatan ise gerisi teferruat... Önce vatan... Önce devletin selâmeti ve bekası, sonra vatandaşın hakkı ve hukuku... Öyle olmasa idi kekik toplamaya giden baba ile oğul terörist zannıyla öldürülür müydü? Öyle olmasaydı Dağlıca’da, Aktütün’de ve daha bilmem nerelerde yüzlerce, binlerce askerimiz şehit edilir miydi? Ve öyle olmasaydı son olarak Uludere’de ekmek parası kazanmak için akaryakıt alış verişine giden çocuk yaştaki 34 gariban katledilir miydi? Üstüne üstlük bir de en etkili ve yetkili ağızlardan, “Onlar belki de PKK’nın figüranlarıdır. Zaten ölmeselerdi kaçakçılıktan yargılanacaklardı. Dolayısıyla özürü gerektirecek bir durum söz konusu değildir” denilmesi... Daha yetkili makamda oturan zat da, “Ölenlerin kaçakçı oldukları da şüphelidir. Bunların mayınlara basmadan yollarına devam etmeleri de dikkat çekicidir. Her şeye rağmen yapılan bir hatadır. Yapılacak bir şey yoktur. Askerimiz ve güvenlik güçlerimiz samimiyetle, canla başla vazifelerini yapıyorlar. Uludere’yi bahane ederek askerimizi yıpratmaya müsaade edemeyiz” ifadelerini kullanmak suretiyle, bir hata olarak nitelendirdiği bu katliâmda öncelikli tavrını katliâmın en azından kuvvetli zanlısı konumundaki askerden yana koymuştur. Milletin emniyet ve güvenliğini sağlamakla yükümlü olan güvenlik güçlerinin böyle katliâm doğuran bir ihmalini, bir hatasını kabul etsek dahi, bunun hiç mi bir karşılığı, bir bedeli olmaz?
Evet her olaya, bilerek veya bilmeyerek işlenen her cinayete siyaseten bakıp, insanların değil, devletin sözde yüce değerleri üzerinden netice almaya çalışırsanız, işlenen katliâmların katlanarak devam etmesine yol açarsınız.
Halbuki bu gibi olaylara şu İlâhî prensibin; “Birisinin hatasıyla, başkası veya akrabası hatakâr olamaz, günahkâr olmaz” (En’âm Sûresi: 164 ) ölçüleriyle bakılsa; ve yine Yüce Allah’ın “Muhakkak insan çok çok zalim ve çok çok nankördür” (İbrahim Sûresi: 34) hükmüyle, zalim ve nankör derekesine düşen insanların ne gibi korkunç cinayetlere, katliâmlara tevessül edeceği göz önünde bulundurulsa, belki tarih boyunca işlenmiş ve hâlâ işlenmekte olan böylesi olayların önüne geçilirdi.
Bu meyanda Bediüzzaman’ın; “Tarafgirlik hissiyle, değil yalnız akrabasına, belki taraftarlarına dahi adavet eder. Elinden gelse zulmeder. Elinde hüküm varsa, bir adamın hatasıyla bir köye bomba atar. Halbuki, bir masumun hakkı yüz cani için feda edilmez, onların yüzünden ona zulmedilmez. Şimdiki vaziyet, yüz masumu bir kaç cani yüzünden zararlara sokar. Meselâ hatalı bir adama mütallik, bîçare ihtiyar valide ve pederi ve masum çoluk-çocukları ezmek, perişan etmek, tarafgirane adavet etmek, şefkat esasına zıttır” (Emirdağ Lâhikası, s. 38) tarzındaki enteresan ve isabetli teşhis ve tesbitlerini herkesten önce ülkemizin sevk ve idaresini elinde bulunduranlar dikkate alıp, o çerçevede çözüm arayışlarına girseler, senelerdir milletçe yaşamakta olduğumuz bu cinayet ve katliâmların asgarî seviyelere ineceği kesindir.
Hüseyin GÜLTEKİN
İşin insanlık boyutunu kulak ardı edip, her olaya siyaseten bakarsanız, problemi çözebilmenin ötesinde, istemeyerek de olsa kördüğüm haline getirirsiniz. Hak, hukuk normlarını, hakikî adalet ölçülerini görmezden gelip; kendi indî, âdil olmayan görüş ve düşünceleriniz çerçevevesinde problemleri çözmeye kalkışırsanız işin içinden çıkamazsınız. Bu noktada iyi niyetinizin hiçbir faydası olmaz.
Dün Dersim, Mustafa Muğlalı, İstiklâl Mahkemesi katliâmları, bugün Dağlıca, Aktütün, Uludere faciaları... Uzak ve yakın tarihte daha bildiğimiz veya bilemediğimiz bugüne kadar aydınlığa çıkarılamamış yürek yakıcı katliâmlar, facialar... Zamanında bunların çoğuna bilerek veya bilmeyerek ya yanlış teşhisler konularak ya da çözüm noktasında adil olmayan yanlış kararlarla üstü örtülerek zulümlerin artarak devam etmesi sağlanmıştır.
Dün sudan bahanelerle, işlenmemiş velâkin ileride işlenmesi muhtemel olan mevhum bazı suç isnatlarıyla işlenen sayısız cinayetler ve katliâmlar, bugün benzeri şekilde devam ediyor. Dün vatan ve milletin gelecegi için tehlike arz eden Dersim katliâmı için düğmeye basan karanlık güç odakları; aradan yıllar geçse de bugün Uludere’de veya Dağlıca’da aynı senaryoyu sergiliyor. Güya vatanın selâmeti için Mustafa Muğlalı’nın katlettiği onlarca gariban köylünün daha dehşetlisini, yakın tarihimizde Kenan Evren ve Cemal Gürsel gibi darbeci cuntacılar yine güya vatanı kurtarmak adına yaptılar.
Dünden bu yana hemen hemen değişen pek bir şey yok. Söz konusu olan vatan ise gerisi teferruat... Önce vatan... Önce devletin selâmeti ve bekası, sonra vatandaşın hakkı ve hukuku... Öyle olmasa idi kekik toplamaya giden baba ile oğul terörist zannıyla öldürülür müydü? Öyle olmasaydı Dağlıca’da, Aktütün’de ve daha bilmem nerelerde yüzlerce, binlerce askerimiz şehit edilir miydi? Ve öyle olmasaydı son olarak Uludere’de ekmek parası kazanmak için akaryakıt alış verişine giden çocuk yaştaki 34 gariban katledilir miydi? Üstüne üstlük bir de en etkili ve yetkili ağızlardan, “Onlar belki de PKK’nın figüranlarıdır. Zaten ölmeselerdi kaçakçılıktan yargılanacaklardı. Dolayısıyla özürü gerektirecek bir durum söz konusu değildir” denilmesi... Daha yetkili makamda oturan zat da, “Ölenlerin kaçakçı oldukları da şüphelidir. Bunların mayınlara basmadan yollarına devam etmeleri de dikkat çekicidir. Her şeye rağmen yapılan bir hatadır. Yapılacak bir şey yoktur. Askerimiz ve güvenlik güçlerimiz samimiyetle, canla başla vazifelerini yapıyorlar. Uludere’yi bahane ederek askerimizi yıpratmaya müsaade edemeyiz” ifadelerini kullanmak suretiyle, bir hata olarak nitelendirdiği bu katliâmda öncelikli tavrını katliâmın en azından kuvvetli zanlısı konumundaki askerden yana koymuştur. Milletin emniyet ve güvenliğini sağlamakla yükümlü olan güvenlik güçlerinin böyle katliâm doğuran bir ihmalini, bir hatasını kabul etsek dahi, bunun hiç mi bir karşılığı, bir bedeli olmaz?
Evet her olaya, bilerek veya bilmeyerek işlenen her cinayete siyaseten bakıp, insanların değil, devletin sözde yüce değerleri üzerinden netice almaya çalışırsanız, işlenen katliâmların katlanarak devam etmesine yol açarsınız.
Halbuki bu gibi olaylara şu İlâhî prensibin; “Birisinin hatasıyla, başkası veya akrabası hatakâr olamaz, günahkâr olmaz” (En’âm Sûresi: 164 ) ölçüleriyle bakılsa; ve yine Yüce Allah’ın “Muhakkak insan çok çok zalim ve çok çok nankördür” (İbrahim Sûresi: 34) hükmüyle, zalim ve nankör derekesine düşen insanların ne gibi korkunç cinayetlere, katliâmlara tevessül edeceği göz önünde bulundurulsa, belki tarih boyunca işlenmiş ve hâlâ işlenmekte olan böylesi olayların önüne geçilirdi.
Bu meyanda Bediüzzaman’ın; “Tarafgirlik hissiyle, değil yalnız akrabasına, belki taraftarlarına dahi adavet eder. Elinden gelse zulmeder. Elinde hüküm varsa, bir adamın hatasıyla bir köye bomba atar. Halbuki, bir masumun hakkı yüz cani için feda edilmez, onların yüzünden ona zulmedilmez. Şimdiki vaziyet, yüz masumu bir kaç cani yüzünden zararlara sokar. Meselâ hatalı bir adama mütallik, bîçare ihtiyar valide ve pederi ve masum çoluk-çocukları ezmek, perişan etmek, tarafgirane adavet etmek, şefkat esasına zıttır” (Emirdağ Lâhikası, s. 38) tarzındaki enteresan ve isabetli teşhis ve tesbitlerini herkesten önce ülkemizin sevk ve idaresini elinde bulunduranlar dikkate alıp, o çerçevede çözüm arayışlarına girseler, senelerdir milletçe yaşamakta olduğumuz bu cinayet ve katliâmların asgarî seviyelere ineceği kesindir.
Hüseyin GÜLTEKİN