sidretül münteha
Tue 28 September 2010, 01:22 pm GMT +0200
Güneşi Kaybolmuş Baharımızın
Baharı güneş yüzlü çocukların gülüşünde izlerdik...
Mavisi kaybolmamış gök kubbede yankısı dinmezdi umut çığlıklarının terennümü..
İlk cemrelerin bahara hasret topraklara düşmesi gibiydi güneşini bulan baharlarda yürekler...
Bahar mı gitti, baharı mı gitti yarınların?
Yolları bulmak, yolda olmaklaydı derdi bilenler..
Güneşi yağmur sonrasına saklamak içindi tüm çileler.
Çileleri günaydınlığına çeviren umuttu, duaydı, istemekti...
İstemekle bilenirdi tüm dualar.
Dualarla huzuru, tevekkülle güveni, teslimiyetle kulluğun tâcına ermekti yegâne gâye..
Uykuda geceyi kaybedenlerin karanlıklar bölmüşken düşlerini,
Geleni sevinçle karşılayamadan,
Solmuş bir hazan gülünde güneşini yitiren zamanlara teslim oldu düşler...
Şimdi yeniden,
Yeniden bir kıyamla umud çağırsına yürekler tutunmuşken,
Baharın kaybolan güneşini arıyor gönüller.
Bir dua, kuyuda yitirilenleri geri getirecek gibi...
"Güneşe Tutun" diyor bir ses...
"Güneşe Tutun..."
Kaybolsa da sisli bulut ardına;
Gelecek elbet bulutlardan süzülüp,
Aydınlık umudun güne hasret sabahlarına...
Unutma, güneşi görmek için;
Gecenin karanlık şafaklarından geçmek gerek...