ehlidunya
Thu 4 August 2011, 08:58 am GMT +0200
Göz görünce, kalp kalbi hissedince farklı oluyor
Ramazan ayı, yardım ayı. Vermenin doruğa çıktığı bir ay. Vermenin yanı sıra fedakârca çalışmanın da anlamı çok büyük. Uzaktan değil, mağdur insanların hayatına bire bir değince, göz görünce, kalp kalbe dokununca yapılanların anlamı daha da anlamlı oluyor. Kimse Yok mu Derneği'nin arka planında, yardımları organize eden, kumanya hazırlayan gönüllülerin kapılarını çaldık.
Ramazan ayının gelmesiyle yardım kuruluşları da ayrı bir hız kazandı ve hummalı çalışmalar devam ediyor. Bu heyecana ortak olmak, yapılan yardımların arka planını görebilmek için "Kimse Yok mu Derneği"ni ziyaret ettik. Gördük ki "Kimse Yok mu?" gönüllüleri aylar öncesinden kumanya paketi hazırlıklarına başlamış. Genç, yaşlı çocuk her yaştan ihtiyaç sahipleri için kıyafet ve ayakkabılar da hazır. İhtiyaç sahipleri için bir "mağdur mağazası" oluşturulmuş. Buradaki gönüllülerin kendi yaptıkları katkıların yanı sıra, telefon rehberleri taranıp eş dost ve akrabalardan fitre, zekât, sadaka ve iftar çadırı yardımları için sözler alınmış. Yardım faaliyetlerinin zorlu kısmını üstlenen gönüllülerden birkaçıyla sohbete giriştik.
Biz ailecek buralı olduk
Gönüllülerden Sema Sarı, 3 yıldır derneğe geliyor. Ev hanımı ve beş çocuk annesi. Sema Hanım, çocuklarının ayaklarını da buraya alıştırmış. "Çocuklarım sırayla bana burada yardım ediyor ve burada olmaktan çok büyük keyif alıyorlar." diyor. Sema Hanım'ın büyük kızı kermes zamanı ücretsiz izin alıp buraya geliyor, kermeslerde eşya reyonunda duruyor. "Büyük oğlum da esnaf, o da maddi olarak yardım ediyor." diyor Sarı. Altıncı sınıfa giden küçük oğlu da burada iki haftayı annesiyle geçirmiş. Biz gittiğimizde de Sema Hanım'ın küçük kızı Rena'yla karşılaşıyoruz. Rena da 15 yaşında, lise iki sınıf öğrencisi. Gönüllü grubunun en genç üyelerinden. "Biz ailecek buralı olduk." diyor. Sık sık gelip mağdurlar için oluşturulmuş mağazada çalışıyor. Sarı ailesi yaz tatillerini dernekte Ramazan'a hazırlık yaparak geçiriyormuş. Ve çocukları da bundan hiç şikâyetçi görünmüyor. Sema Hanım, "Rabb'im ayırmasın, isteyen herkese gerçek gönüllü olmayı nasip etsin, burada olmaktan çok mutluyuz. Burada çok farklı manzaralarla karşılaşıyoruz, şükrümüz artıyor." diyor.
Selin Yurdakul bir aydır "Kimse Yok mu?"nun gönüllüleri arasına girmiş. 30 yaşında bir iş kadını. Tekstille uğraşıyor, kendi işi var ama buraya başladıktan sonra, daha çok buraya ayırır olmuş vakitlerini. En az haftanın iki gününü burada geçirmeye özen gösteriyor. "Arada bir biz de 'yok' deriz ya, ben yok kelimesinin anlamını bilmediğimi fark ettim buraya geldikten sonra." diyor. Hanımların alışveriş tutkunluklarına da işaret ederek artık kolay kolay para harcayamadığını söylüyor. "İstesem de eskisi kadar israf yapamıyorum. Eskiden hoşuma giden, beğendiğim bir şeyi kolayca alabiliyordum. Şimdi durup düşünüyorum, benim zaten var diyebiliyorum. Çeşit olsun diye almaya yeltendiğim şeylerin, başkaları yokluğunu yaşıyor." diyor. Buraya geldiği ilk günlerde evine gidip yaşadığı şoku anlatıyor Yurdakul: "Akşam eve gelmeden önce eşim beni arar; bir eksik gedik var mı, diye sormak için. Buraya başladığım ilk gün, akşam evime çok ayrı bir gözle baktım. Allah'ım ne çok şeyim var dedim kendi kendime. Eşim o akşam sorunca da, "Hayır hayır hiçbir eksik yok; hatta öyle çok fazlamız varmış ki! dedim." Uzaktan değil mağdur insanların hayatına bire bir değince, göz görünce bu gibi şeylerin insanın kalbine dokunduğunu, insanda buralara yetişme arzusunun doğduğunu dile getiriyor.
Yakın akrabası yoğun bakımda ama o burada
Hamiyet A., 55 yaşında, emekli sınıf öğretmeni ve iki çocuğu var. Yaptığı şeyleri bizimle pek paylaşmak istemiyor. Dört yıldır derneğin gönüllüsü olarak çalışıyor. Gıda sorumlusu olarak koli hazırlıklarına yardım ediyor. Aileden bir yakını trafik kazası geçirdiği ve şu anda yoğun bakımda olduğu halde Hamiyet Hanım, burayı ihmal etmemiş. Diğer gönüllü arkadaşları bize Hamiyet Hanım'ın dernek faaliyetlerini büyük bir ciddiyet ve vefa göstererek takip ettiğini ifade ediyor.
Ramazan ayı, yardım ayı. Vermenin doruğa çıktığı bir ay. Vermenin yanı sıra fedakârca çalışmanın da anlamı çok büyük. Uzaktan değil, mağdur insanların hayatına bire bir değince, göz görünce, kalp kalbe dokununca yapılanların anlamı daha da anlamlı oluyor. Kimse Yok mu Derneği'nin arka planında, yardımları organize eden, kumanya hazırlayan gönüllülerin kapılarını çaldık.
Ramazan ayının gelmesiyle yardım kuruluşları da ayrı bir hız kazandı ve hummalı çalışmalar devam ediyor. Bu heyecana ortak olmak, yapılan yardımların arka planını görebilmek için "Kimse Yok mu Derneği"ni ziyaret ettik. Gördük ki "Kimse Yok mu?" gönüllüleri aylar öncesinden kumanya paketi hazırlıklarına başlamış. Genç, yaşlı çocuk her yaştan ihtiyaç sahipleri için kıyafet ve ayakkabılar da hazır. İhtiyaç sahipleri için bir "mağdur mağazası" oluşturulmuş. Buradaki gönüllülerin kendi yaptıkları katkıların yanı sıra, telefon rehberleri taranıp eş dost ve akrabalardan fitre, zekât, sadaka ve iftar çadırı yardımları için sözler alınmış. Yardım faaliyetlerinin zorlu kısmını üstlenen gönüllülerden birkaçıyla sohbete giriştik.
Biz ailecek buralı olduk
Gönüllülerden Sema Sarı, 3 yıldır derneğe geliyor. Ev hanımı ve beş çocuk annesi. Sema Hanım, çocuklarının ayaklarını da buraya alıştırmış. "Çocuklarım sırayla bana burada yardım ediyor ve burada olmaktan çok büyük keyif alıyorlar." diyor. Sema Hanım'ın büyük kızı kermes zamanı ücretsiz izin alıp buraya geliyor, kermeslerde eşya reyonunda duruyor. "Büyük oğlum da esnaf, o da maddi olarak yardım ediyor." diyor Sarı. Altıncı sınıfa giden küçük oğlu da burada iki haftayı annesiyle geçirmiş. Biz gittiğimizde de Sema Hanım'ın küçük kızı Rena'yla karşılaşıyoruz. Rena da 15 yaşında, lise iki sınıf öğrencisi. Gönüllü grubunun en genç üyelerinden. "Biz ailecek buralı olduk." diyor. Sık sık gelip mağdurlar için oluşturulmuş mağazada çalışıyor. Sarı ailesi yaz tatillerini dernekte Ramazan'a hazırlık yaparak geçiriyormuş. Ve çocukları da bundan hiç şikâyetçi görünmüyor. Sema Hanım, "Rabb'im ayırmasın, isteyen herkese gerçek gönüllü olmayı nasip etsin, burada olmaktan çok mutluyuz. Burada çok farklı manzaralarla karşılaşıyoruz, şükrümüz artıyor." diyor.
Selin Yurdakul bir aydır "Kimse Yok mu?"nun gönüllüleri arasına girmiş. 30 yaşında bir iş kadını. Tekstille uğraşıyor, kendi işi var ama buraya başladıktan sonra, daha çok buraya ayırır olmuş vakitlerini. En az haftanın iki gününü burada geçirmeye özen gösteriyor. "Arada bir biz de 'yok' deriz ya, ben yok kelimesinin anlamını bilmediğimi fark ettim buraya geldikten sonra." diyor. Hanımların alışveriş tutkunluklarına da işaret ederek artık kolay kolay para harcayamadığını söylüyor. "İstesem de eskisi kadar israf yapamıyorum. Eskiden hoşuma giden, beğendiğim bir şeyi kolayca alabiliyordum. Şimdi durup düşünüyorum, benim zaten var diyebiliyorum. Çeşit olsun diye almaya yeltendiğim şeylerin, başkaları yokluğunu yaşıyor." diyor. Buraya geldiği ilk günlerde evine gidip yaşadığı şoku anlatıyor Yurdakul: "Akşam eve gelmeden önce eşim beni arar; bir eksik gedik var mı, diye sormak için. Buraya başladığım ilk gün, akşam evime çok ayrı bir gözle baktım. Allah'ım ne çok şeyim var dedim kendi kendime. Eşim o akşam sorunca da, "Hayır hayır hiçbir eksik yok; hatta öyle çok fazlamız varmış ki! dedim." Uzaktan değil mağdur insanların hayatına bire bir değince, göz görünce bu gibi şeylerin insanın kalbine dokunduğunu, insanda buralara yetişme arzusunun doğduğunu dile getiriyor.
Yakın akrabası yoğun bakımda ama o burada
Hamiyet A., 55 yaşında, emekli sınıf öğretmeni ve iki çocuğu var. Yaptığı şeyleri bizimle pek paylaşmak istemiyor. Dört yıldır derneğin gönüllüsü olarak çalışıyor. Gıda sorumlusu olarak koli hazırlıklarına yardım ediyor. Aileden bir yakını trafik kazası geçirdiği ve şu anda yoğun bakımda olduğu halde Hamiyet Hanım, burayı ihmal etmemiş. Diğer gönüllü arkadaşları bize Hamiyet Hanım'ın dernek faaliyetlerini büyük bir ciddiyet ve vefa göstererek takip ettiğini ifade ediyor.