sumeyye
Fri 3 September 2010, 12:20 pm GMT +0200
GİTME DEDİM
Vazgeçtim senden. Sesin bana ulaştı. Hırçınlaşmış dalgalar gibi virane döndükçe gönlüm. Kâh vazgeçtim, kâh gitmelerim oldu bu yürek. Sana uyanışlarımın sabahında, en sessiz yanımdan ağladım. Damarlarım da dolaştın, ben yolunu kaybetmiş yolcu. Yüküm ağır… Akşamların kör vakitlerinde kayboldum. Avuç içlerim de taşıdım senin kokunu. Sımsıkı tutundum ilk dokunuşundaki tazeliğine… Beyaz papatyalarım vardı, Hayallerin önünde dimdik dururdum. Düşer gibi olsa omuzlarım çivilerdin beni. Adımlarım sayılıydı. Vurgun yemiş yanım, ben sana ağlardım. Soğuk bir sabaha uyandım. Gitmiştin. Her yanım donuk. Gözlerim pınarlarını taşırmış, rengini sarıya bırakmıştı yapraklar. Yağmur yağmış ben pencereyi açamamıştım. İlk kez uzak kaldım toprak kokusundan. Çekemedim derin derin içime çocuk yanımdan. Doğruldum uzandığım yatağımdan. Solgun benzimi canlandırmak için oyunlar oynadım renklerle. Yanaklarımı daha bronzlaştırdım, daha belirginleştirdim kahve gölgelerimi. Renklenmiştim uzun bir süre sonra ilk kez. Saçlarım da kararsızdı bakışlarım da. Ne toplamalıydı diyordu o ses, ne dağıtmalıydım. Bıraktım dalgalarıma sözü. Bahara uygun seçiyordum kıyafetlerimi. Senden ne varsa yarı çıplak tenime geçirdim bir bir. Üşümüyordum. Geri çekiliyordu adımlarım. Vazgeçtim bir kez daha senden. Sesin doldu hücrelerim de. Sen yoktun.
Yürüdüm bırakıp ellerini yağmura inat. Her adımda daha da bir ıslanıyordum. Daha da bir inat sırf sen seviyordun diye dalgalaşıyordu saçlarım ıslandıkça. Uzun bir aradan sonra hiç bu kadar farkında olamıyordu kimse gözyaşlarımın. Ben bile fark edemiyordum gözyaşlarımın yağmurda karıştığını. Omuzlarım düşüyordu bitkinliğinde ömrümün. Sana geliyorum diye acıtmıyordu yorgunluğu ayaklarımın. Köşede sevdiğin çiçekler, her biri sana açıyordu bu sabah. Aralara karışmış binlerce deli otlar. Sen umursamıyordun. Dokundum ıslanmış tenine kokun başka. Yağmur yıkamış yine seni. Çiçek kokularıyla bütünleşmiş teninin toprak kokusu. Avuçlarım da kaldın. Gözyaşlarımla suladım bu sabah tüm çiçeklerini. Yine aynı sözcükler döküldü dilimden. Sana gidelim dedim, tuttum ellerinden. Hani sendin omuzlarım düşünce beni ayakta tutan. Duymadın ki, göremedin ki seslenişimi…
Sana gidelim dedim. Bu sabahta gelemedin benimle. Avuçlarım da çamur lekelerim, içime oturmuş benliğin, dudağımda ki çiçek tadın ve soluduğum toprak kokun. Bana ait değildin artık. Bırakıp gitme dedim, duymadın hiç…
Nursel SAYRAÇ