rabia
Wed 24 March 2010, 04:05 pm GMT +0200
Gıdaları Çiledir Onların
“Ben düşen yıldızlarla beraber düşüm,
Yükselen Ay ile bir büyüye kapıldım.
Vururken yüreğim bu ızdirap ile güm güm,
Ebedî vuslatın yollarına atıldım.”
Mehmet Erdoğan
Bazen bakar da göremeyiz. Bazen de görme ufkuna sahip olduğumuz halde bakışımızı kaybetmişizdir. Demek ki, görmediklerimiz de vardır, göremediklerimiz de.. Bir çoğumuz ise üstünkörü bakarız...
Birileri... Evet birileri hayata daha bir dikkatle bakar...
Daha bir hassasiyetle yaşar zamanı ve harekete geçirir düşünce çarklarını...
Bir de birileri... İşte bazıları şairdir onların. Dalgayı haber veren yakamoz, ancak onların gözüne çarpar. Ağaçların çiçeğe durduğunu öncelikle onlar ayırt eder. Küçük bir bulut güneşin yüzünü örtmeden önce, sadece onların dikkatini çeker...
Küçükler de büyükler kadar değerlidir aslında... Öyle ya.. ayrıntılar da dikkate lâyıktır. Bazen küçük, büyükten daha büyüktür. Güzellik denilince, güzellikte kelebeğin kanadından büyüğü var mı?! Eğer mevzû olgunluksa, çocuğun babasından büyük olduğu görülmemiş şey midir?
Hassaslık danteliyle örülü zarif çerçeveli tabloları çizgi çizgi çizmekle bitmez ki... Hassasiyet dedik ya... Bu hassasiyetin zevki kadar çilesi ve iç burkuntusu da vardır. Hattâ çilesi, zevkiyle kıyaslanamaz bile!..
Ağacın çiçekleneceğini farketmek güzeldir de. ya bulutu hissetmek veya dalgayı görmek...
Fakat olsun! Onlar razıdır. Çünkü gıdaları çiledir onların. Zaten çilenin süzgecinden geçmiştir bütün büyükler.. Ve onlar bunu iyi bilmektedirler.
Bir de minik bir çiçek olmak vardır. Veya deniz yüzünde parıldayan bir yakamoz veya küçük bir bulut olmak...
Gerçekte zaman denizinde bir işaret taşı olmak, bir ışık, bir aydınlık olmak az şey midir?! “Ruhları besleyen meyveler verebilsek, gönülleri süsleyen inciler olabilsek ne mutlu bize”, derler onlar. Ufacık da olsa, rahmete vesile bir bulut olabilmek...
Ve öyledir de onlar...
“Ey ızdırap, ağart saçımı taç et.
Beni tek Allah'a muhtaç et”
diyen dertli şairimiz gibi çile, onlara göre ümit teline dokunan mızrab.. içteki ölümsüz ahenk.. bir rahmet busesi.. rûhun kanatlanışı ve kutlu yolculukta ayrılmaz dost...
Ve teselli eder bizi tevazu âbidesi şair: “Hepimizde bir çekirdek saklı. Yahut bir çekirdeğiz biz! Kimselerin gözüne çarpmasak da, çiçeklerimiz yoksa da henüz, birileri dikkat, etmese de bize, üzülmeyelim... Gören Biri var ya!..
Ve...Hedefler bizi bekler...”
Ziya Aydın
“Ben düşen yıldızlarla beraber düşüm,
Yükselen Ay ile bir büyüye kapıldım.
Vururken yüreğim bu ızdirap ile güm güm,
Ebedî vuslatın yollarına atıldım.”
Mehmet Erdoğan
Bazen bakar da göremeyiz. Bazen de görme ufkuna sahip olduğumuz halde bakışımızı kaybetmişizdir. Demek ki, görmediklerimiz de vardır, göremediklerimiz de.. Bir çoğumuz ise üstünkörü bakarız...
Birileri... Evet birileri hayata daha bir dikkatle bakar...
Daha bir hassasiyetle yaşar zamanı ve harekete geçirir düşünce çarklarını...
Bir de birileri... İşte bazıları şairdir onların. Dalgayı haber veren yakamoz, ancak onların gözüne çarpar. Ağaçların çiçeğe durduğunu öncelikle onlar ayırt eder. Küçük bir bulut güneşin yüzünü örtmeden önce, sadece onların dikkatini çeker...
Küçükler de büyükler kadar değerlidir aslında... Öyle ya.. ayrıntılar da dikkate lâyıktır. Bazen küçük, büyükten daha büyüktür. Güzellik denilince, güzellikte kelebeğin kanadından büyüğü var mı?! Eğer mevzû olgunluksa, çocuğun babasından büyük olduğu görülmemiş şey midir?
Hassaslık danteliyle örülü zarif çerçeveli tabloları çizgi çizgi çizmekle bitmez ki... Hassasiyet dedik ya... Bu hassasiyetin zevki kadar çilesi ve iç burkuntusu da vardır. Hattâ çilesi, zevkiyle kıyaslanamaz bile!..
Ağacın çiçekleneceğini farketmek güzeldir de. ya bulutu hissetmek veya dalgayı görmek...
Fakat olsun! Onlar razıdır. Çünkü gıdaları çiledir onların. Zaten çilenin süzgecinden geçmiştir bütün büyükler.. Ve onlar bunu iyi bilmektedirler.
Bir de minik bir çiçek olmak vardır. Veya deniz yüzünde parıldayan bir yakamoz veya küçük bir bulut olmak...
Gerçekte zaman denizinde bir işaret taşı olmak, bir ışık, bir aydınlık olmak az şey midir?! “Ruhları besleyen meyveler verebilsek, gönülleri süsleyen inciler olabilsek ne mutlu bize”, derler onlar. Ufacık da olsa, rahmete vesile bir bulut olabilmek...
Ve öyledir de onlar...
“Ey ızdırap, ağart saçımı taç et.
Beni tek Allah'a muhtaç et”
diyen dertli şairimiz gibi çile, onlara göre ümit teline dokunan mızrab.. içteki ölümsüz ahenk.. bir rahmet busesi.. rûhun kanatlanışı ve kutlu yolculukta ayrılmaz dost...
Ve teselli eder bizi tevazu âbidesi şair: “Hepimizde bir çekirdek saklı. Yahut bir çekirdeğiz biz! Kimselerin gözüne çarpmasak da, çiçeklerimiz yoksa da henüz, birileri dikkat, etmese de bize, üzülmeyelim... Gören Biri var ya!..
Ve...Hedefler bizi bekler...”
Ziya Aydın