sumeyye
Mon 12 July 2010, 10:47 am GMT +0200
gerçek manada beni sen sevdin...
Rabbim gerçek manada beni sen sevdin Niceleri ise sever gibi göründü Ama daima, kendilerini sevdiler Çünkü âcizdiler, fâniydiler Kendilerine bile yetemediler ki, bana yetseler
gerçek manada beni sen sevdin... Hepsi Sana borçluydu varlığını Hepsinin bir canı vardı Ve onlar, kendi canları yanmadıkça, anlayamadılar acıyı Anlayanlar da zaten, kendilerince bir mânâ çıkardı
Sen varsın hakkıyla bilen beni Her şeyimle bilen, her şeyimle seven, bir tek Sen Sevdiğini biliyorum, zira sevmemiş olsaydın, o kadar kendinle meşgul etmezdin beni Sevmemiş olsaydın, aratmazdın böylesi Sen sevmemiş olsaydın, sevebilir miydim ki Seni?
Sen canımın Cânânı Sen'in sevginde vefâyı idrak ettim ben O eşsiz vefâna, karşılık vermekten âciz oldum her zaman Seni, Senin beni sevdiğin gibi sevmekten âcizim Zira Sen yaratansın, ya ben? Ben, kul olmayı bile beceremeyen
Yalnızca Sendeydi tatmin Sadece Sende Bir Sen yettin bana Kimselerle yetinemedim
Acı çekmeyi sever oldum Senin izninle Dertlerin içinde gizlenmiş nice derman buldum
Sevdirdiğince sevdim Seni Buldurduğunca buldum Bir Sen varsın Bâkî olan Geride ne varsa fâni Bütün varlıkların hepsi fâni Kimi güzel, kimi çirkin, kimi vasat, ama işte her biri fâni Dallardaki çiçekler, göklerdeki bulutlar, çöller, pınarlar hep fâni Seraplar ve gölgeler fâni
Çöllerde kalmayı sevdim Seninle Yalnızdım, kalabalıklar içinde Her şeyde Senin sanatını görmeyi sevdim ben Herkeste Senden bir tecelli bulmayı sevdim Yıldızlarda nûrunu, güneşte nârını, ateşte hârını bulmayı sevdim
Hiçbir şeye muhtaç olmayışını sevdim ben Azîz oluşunu, Kâdir-i mutlak oluşunu sevdim Settâr oluşunu sevdim Öylesine güzel bir sırdaştın ki Sen, kimselere bir sırrımı vermedin Günahıma rağmen yücelttin beni Şeref ikram ettin Ekrem-ül ekremînsin
Kulunu sevmeni sevdim Ey Rabbim! Ben unuttum, unutmadın Ben, adını anmadım, yine de bırakmadın Yüceler yücesi aşkına karşılık vermek varken, Seni bırakıp başkalarına yandım Yine de vazgeçmedin benden
Sevdin beni, oysa, ben Sana kul bile olamadım Nankörlük ettim Yine de nimetlerini esirgemedin
Şikayet eden, sızlanan, dert yanan hep ben oldum Sen, sabrettin Sen sevdin beni Bense vefâsız bir sevgiliydim Kıymetini bilemedim
Şimdi, cemâlinin hasretiyle yanıyorum Ve Senin muhabbetin fâni hazları benden yok etti O kadar ki, güneşin kavurucu sıcağında da, serinleten rüzgarda da, Senin hasretin içindeyim
Senin sadece sanatını seyretmek yetmiyor artık! Şahdamarımdan daha yakın olmanı sevdim Ama bu bile yetmedi bana Korkuyorum perdeler arkasında kalmaktan Korkuyorum, başkalarına görünüp de beni mahrum koymandan Cemâlin Tüm derdim bu ey Rabbim!
Cemâlin tüm derdim bu ey Rabbim
Dayanamam Mevlâm! Ne olur Sensiz bırakma beni! Biliyorum ki, ne yaparsam yapayım, cemâlini hak edecek bir sermaye biriktiremem
Seni hak edecek gücüm yok benim Seni hak edecek amelim yok Hiçbir şeyim yok ey en Güzel! Ellerim bomboş Üstelik günah kirleriyle lekeliyim Bembeyaz gelemiyorum Sana Yarattığın gibi tertemiz değilim Dünya kirletti beni, nefsim aldattı Şeytana kandım Müflisim Vallahi hiçbir şeyim yok!
Duyduğum iştiyakın sebebi, yine Sensin Sensin her yanımda Sensin varlığım Zenginliğim Sensin Tüm sefilliğime rağmen yine de Seni isteyişim, sırlarındandır
Bilmiyorum, bilen Sensin Ve eğer, murâdıma, maksûduma, matlûbuma, yani Sana, yani Senin Cemaline kavuşursam bir gün, bu da sadece Senin merhametin
Sermayem yok Sevgili! Tüm sermayem, rahmetin Lokmanın bile derman olamayacağı derdimin, dermanısın Sen!
Yârsın!
Cansın!
Şifâsın!
Lokmanda değil ey Yâr, Sendedir benim devâm!
Sana kavuşmadıkça, huzur da bana haram!
Sermayem rahmetin, ilâcım Cemâlindir,
vesselâm!
Hiçbir şey yoktu, yalnız Sen vardın Hiçbir şey yoktu, aşkın vardı Aşkını izhâr ettin, yarattın bizi Muhabbet ettin, yarattın beni…
Vahdaniyetinin tecellîsiyle bütün kalplere bir katre aşk iksiri serptin Ehadiyetinin tecellisiyle bütün kalpler Sana âşık…
Bildim, seven sendin beni! Bütün varlıklarda yansıyan güneş gibi, sevgisiyle saran Sendin beni… Annemin merhamet yüklü sesi, yüreğini yüreğimin üstüne koyan dostun merhabası, başımı okşayan Peygamber eli, hâtırasıyla hüznümü alan sevgilinin sohbeti… bildim hep Sendendi
Sevdin, sonra kopmaz bir zincirle kendine çektin Zincirin her bir halkası, Senden tecellîlerdi
Aşkına âşık olduğum Mecnûn “Sen”din Aynalarda seyrettiğim Yûsuf, “Sen”!
Sonsuz siyah güller, lâcivert akşamların iğde kokusu, hüzün yüklü sonbahar, yağmurun toprağa dokunuşu, bir gül renginde eriyen akşamlar, Dost'un yüzü, sevdiğim ne varsa, hep “Sen”dendi
“Tecellî, tecellî edeni gösterir” (age, Hazret-i Mevlânâ)
Sûretlerde nihân olan Sevgili, ey Sevgili!
Yetimler Yetîmi'ne «vedduhâ» sırrıyla tecellî ederken, O'nu tek olana, “bir olan”a çekiyordun Başka bütün kapıları kapatırken, hep açık olan kapına çağırıyordun
Bildim, kalbimdeki her bir muhabbet tecellisiyle beni de kendine çekiyorsun Çekiyorsun ve bırakıyorsun Bırakıyorsun ki, kanayayım; zayıf yanlarımı tanıyayım Seni bulayım
Sonra yine çekiyorsun Bu, hüzünlü bir şehrâyîn Bu, bitimsiz bir med-cezir Bu, içimdeki Mûsâ'yla Firavun savaşı; sulhü yok!
ALINTI