sumeyye
Fri 30 July 2010, 10:31 am GMT +0200
En çok ânı yitirdin sen!
Kelebek kanatlarında yaşıyordu hayatı…
Kozasından çıkmak bir o kadar zor ama verilen emekler bir o kadar çok…
Ömürü ise sayılı bir ömür mesabesince azdı… Kalbi avuçlarında, yüreği kâinat kadar büyük
Ve beklide kalbinden izlerse, o zamana yaşanabiliyordu hayat
Yağmur yağıyordu usul usul hayat bekleyen zemine
Yağmur yağıyordu damla damla ellerine, yüreğine, bir bebek avuçlarında
Mavi düşleri aramak gelirdi aklına çocuk zamanlarından kalma iklimlerde
Düşlerin çocuğu oldu beri uzundu bu bekleyiş nöbetleri
Gün gelir mazinin sandukasında biriken hayatlar gelir unutan ellere…
Sandığın içinde can çekişen her bir ayrıntı beklide saklanmayı değil, mazinin denizlerine salıverilmeyi beklemektedir can çekişen haykırışları ile…
Kelebek kanatlarında kısa ve zordu yaşamak Uçmak diyordu, uçmak sonsuzluk ülkesine, sonsuz hayâle…
O halde maziler sandukasının yerini belirlemeli, avuçların saydığını yüreği tasdik edercesine salıvermeli
Geleceğe, umuda yolculuksa niyetin ey yolcu!
Elinde yüreğin, yüreğinde hayâllerin,
Gözlerinde geçmişten gelen bahar parıtıları,
Kelebekler gibi uç uçabildiğin kadar özgürce…
Unutma, geçmiş ve gelecek arasında en çok ânı yitirdin sen!
Reşhâ Sahradaesinti