sumeyye
Sat 4 December 2010, 03:29 pm GMT +0200
Efendim
Mücahid Sağman
… Dedim,
Beni de öldürsene
Gökyüzüne renkler istedim
Yedi renk
Yedi iklime özgü
Yedi yamaçtan aşırıp
Yedi Kamboçya gülü
Ya da ırak
Ebabil sağanağından çalıp
Uykulardayken ölüm
Bana renkler verin
Bana özgü, uçurtmalar düşerken
Dedim, beni de öldürsene
Rengini vererek…
Aşırdığın rüyama salıncak kursana
Ya da sırtıma sür fermanını
Ben alıştım alışkın ölümlere
Beş yüzyıl oldu,
Henüz
Rengimi ruhumdan alalı
Siyahtım bir zaman Uygur da
Ya da Kürdistan da yeşil
Çekik bedenimi gözlerinle okşarken
Hançerin miydi elime tutuşturduğun
Kan olsun diye uyanışım
… Öldürsene
Renginle…
Uygun adım marşların belleğimde
Hizandayım,
Topuk sesim içremde
Ölgün düştüm
Emrettiğin gibi uyku(n)dayım
Elimi sinemden çekeli
Daha hızlı akar ‘Zap’ ‘Fırata’
Leş kargalarının tırnak ucuna
Dokundum, hissettim
Seni, varken, gezegenini
Hani senin olan
Efendiler efendisi
Dilimde başkasın, gözümde başka
Öldür beni
Rengini ver…
Kapital rüyaların alsın tenimi
Metro koşuşturmaları sunarken havzalar
tezgâhına
Kendimi benimi
Sundum, leş olmuş geçmişimi
Her yerime sin
Anlat senin olan geleceğimi
Doğrularımda aldat
Efendi yap zihnini zihnime…