reyyan
Fri 5 November 2010, 03:42 pm GMT +0200
Dünya ve Masivâ
M. Sâmi Ramazanoğlu
Bir kalbde mâsivâ muhabbeti bulundukça, o kalbde Cenâb-ı Hakk’a muhabbet yok demektir. Çünkü Hakk teâlâ hazretleri:
“Bir adamda iki kalbin bulunmadığını yani hem muhabbetullah ve hem de muhabbet-i mâsivânın ictimâının mümkün olmayacağını…” (Ahzab suresi, 4)
âyetiyle beyân buyurmuştur.
Bir kalbde muhabbet-i mâsivâ oldukça o kalbde muhabbet-i ilâhiye bulunmaz. Muhabbet-i ilâhiyeyi kazanmak için kalbin tathîri lâzımdır.
İki zıd bir yerde cem olmazlar ve birlikte irtifâ kaydedemezler, yükselemezler.
Muhabbet-i Mevlâ olan bir kalbde dünya muhabbetinin olamayacağı bedîhîdir.
Bir sâlik-i tarîkatın latîfe-i kalbi kesâfet-i mâsivâdan temizlenince, onun kalbi, hâne-i muhabbet ve âşiyâne-i hümâ-ı mârifet olacağı şüphesizdir.
Hakk teâlâ hazretleri âlem-i ervâhta rûhları cem edince melekler:
- Yâ Râb! Bunları yeryüzüne mi indireceksin? Bunların hepsini yeryüzü istiâb edemez, demişler.
Allah zü’l-celâl hazretleri:
- Ben bunları kısmen indirir, kısmen öldürürüm, öyle gelir giderler, buyurmuş.
Melekler:
- Yâ Râb! Eğer bunlar ölümü görürlerse, ölüm korkusundan orada hiç bir iş yapmazlar, demiş.
Allah zül-celâl hazretleri:
- Ben onlara öyle bir dünya muhabbeti veririm ki onlar ölümü hatırlarına bile getirmezler, buyurmuş.
Hakk teâlâ hazretlerinin sabrına nihâyet yoktur. Firavun gibiler ilahlık iddia ediyorlar, yine bir şey yapmıyor, sabrediyor.
“Hayâ îmândandır.” (Müslim, Keşfü’l-hafâ / I443)
Gerçek hayâ, Cenâb-ı Hakk’ın men ettiği günahları kimsenin bulunmadığı yerde “Cenâb-ı Hakk mevcuttur, semîdir, basîrdir, alîmdir…” diye îmân edip işlememektir.
Hayâ-ı nefsî, kâfirlerde de vardır. Bir kâfir, insan yanında avret mahallini açmaktan hayâ eder, açamaz.
“Kâfir de olsa dilenciyi reddetme.”
Sâil, Cenâb-ı Hakk’ın hediyesidir. Sâili boş çevirmek, Cenâb-ı Hakk’ın hediyesine ihtiyacım yoktur, demektir.
Verecek bir şeyiniz bulunmazsa tatlı söz ile gönderiniz. Husûsiyle akşam namazından sonra gelen sâillere dikkat etmek lâzımdır.
Cenâb-ı Hakk’ın, üstü başı perîşan öyle kulları vardır ki, umûr-ı muazzamada yemin etseler doğrudur.
“Sadaka vermek, belâyı def eder ve ömrü uzatır.” (a.e. II/28)
Cenâb-ı Hakk’ın rahmeti mebzûldür. Fakat bu zamanda müşteri azdır. Onun için az çalışmaya çok ihsân buyurur.
Gıybet haram olduğu gibi, biri sünnet, biri müstahab ve biri vâcib olmak üzere câiz olan gıybet vardır.
Fâsıkların gıybeti günah değildir.
Namaz kılmayanları, hırsızlık edenleri, dolandırıcılık edenleri, işret edenleri, gıybet haram değildir.
Dolandırıcılık edenleri söyleyiniz ki, diğerleri o adamdan hazer etsinler.
Ulemâdan birisi farz edelim işret ediyor. Gıybet edilirse ictinâben terk etmesi muhtemel ise bu gıybet sünnettir.
Evlenme meselesinde komşunun kerîmesinde ne gibi bir kusûr olduğunu istişâre için gelen kimselere gerekeni söylemek vâcibdir.
“Ancak müşrikler murdardır.” (Tevbe suresi, 28) âyet-i kerîmesinden murâd bâtına âittir.
Müşriklerin zâhiren nezâfet ve taharetleri mükemmeldir. Fakat kalbleri pis olduğu için Cenâb-ı Hakk müşriklere “neces” buyurmuştur.
Mahmud Sâmî Ramazanoğlu/Musâhabe-6, s. 205-208
M. Sâmi Ramazanoğlu
Bir kalbde mâsivâ muhabbeti bulundukça, o kalbde Cenâb-ı Hakk’a muhabbet yok demektir. Çünkü Hakk teâlâ hazretleri:
“Bir adamda iki kalbin bulunmadığını yani hem muhabbetullah ve hem de muhabbet-i mâsivânın ictimâının mümkün olmayacağını…” (Ahzab suresi, 4)
âyetiyle beyân buyurmuştur.
Bir kalbde muhabbet-i mâsivâ oldukça o kalbde muhabbet-i ilâhiye bulunmaz. Muhabbet-i ilâhiyeyi kazanmak için kalbin tathîri lâzımdır.
İki zıd bir yerde cem olmazlar ve birlikte irtifâ kaydedemezler, yükselemezler.
Muhabbet-i Mevlâ olan bir kalbde dünya muhabbetinin olamayacağı bedîhîdir.
Bir sâlik-i tarîkatın latîfe-i kalbi kesâfet-i mâsivâdan temizlenince, onun kalbi, hâne-i muhabbet ve âşiyâne-i hümâ-ı mârifet olacağı şüphesizdir.
Hakk teâlâ hazretleri âlem-i ervâhta rûhları cem edince melekler:
- Yâ Râb! Bunları yeryüzüne mi indireceksin? Bunların hepsini yeryüzü istiâb edemez, demişler.
Allah zü’l-celâl hazretleri:
- Ben bunları kısmen indirir, kısmen öldürürüm, öyle gelir giderler, buyurmuş.
Melekler:
- Yâ Râb! Eğer bunlar ölümü görürlerse, ölüm korkusundan orada hiç bir iş yapmazlar, demiş.
Allah zül-celâl hazretleri:
- Ben onlara öyle bir dünya muhabbeti veririm ki onlar ölümü hatırlarına bile getirmezler, buyurmuş.
Hakk teâlâ hazretlerinin sabrına nihâyet yoktur. Firavun gibiler ilahlık iddia ediyorlar, yine bir şey yapmıyor, sabrediyor.
“Hayâ îmândandır.” (Müslim, Keşfü’l-hafâ / I443)
Gerçek hayâ, Cenâb-ı Hakk’ın men ettiği günahları kimsenin bulunmadığı yerde “Cenâb-ı Hakk mevcuttur, semîdir, basîrdir, alîmdir…” diye îmân edip işlememektir.
Hayâ-ı nefsî, kâfirlerde de vardır. Bir kâfir, insan yanında avret mahallini açmaktan hayâ eder, açamaz.
“Kâfir de olsa dilenciyi reddetme.”
Sâil, Cenâb-ı Hakk’ın hediyesidir. Sâili boş çevirmek, Cenâb-ı Hakk’ın hediyesine ihtiyacım yoktur, demektir.
Verecek bir şeyiniz bulunmazsa tatlı söz ile gönderiniz. Husûsiyle akşam namazından sonra gelen sâillere dikkat etmek lâzımdır.
Cenâb-ı Hakk’ın, üstü başı perîşan öyle kulları vardır ki, umûr-ı muazzamada yemin etseler doğrudur.
“Sadaka vermek, belâyı def eder ve ömrü uzatır.” (a.e. II/28)
Cenâb-ı Hakk’ın rahmeti mebzûldür. Fakat bu zamanda müşteri azdır. Onun için az çalışmaya çok ihsân buyurur.
Gıybet haram olduğu gibi, biri sünnet, biri müstahab ve biri vâcib olmak üzere câiz olan gıybet vardır.
Fâsıkların gıybeti günah değildir.
Namaz kılmayanları, hırsızlık edenleri, dolandırıcılık edenleri, işret edenleri, gıybet haram değildir.
Dolandırıcılık edenleri söyleyiniz ki, diğerleri o adamdan hazer etsinler.
Ulemâdan birisi farz edelim işret ediyor. Gıybet edilirse ictinâben terk etmesi muhtemel ise bu gıybet sünnettir.
Evlenme meselesinde komşunun kerîmesinde ne gibi bir kusûr olduğunu istişâre için gelen kimselere gerekeni söylemek vâcibdir.
“Ancak müşrikler murdardır.” (Tevbe suresi, 28) âyet-i kerîmesinden murâd bâtına âittir.
Müşriklerin zâhiren nezâfet ve taharetleri mükemmeldir. Fakat kalbleri pis olduğu için Cenâb-ı Hakk müşriklere “neces” buyurmuştur.
Mahmud Sâmî Ramazanoğlu/Musâhabe-6, s. 205-208