hafiza aise
Mon 9 May 2011, 02:34 pm GMT +0200
Cibril'in Sesi
Yine böyle ayn kaldığı demIerden birisinde Efendimiz (sallallalıu aleyhi ve sellern), kendisini görmediği halde birisinin şöyle seslendiğini duymuştu:
125 İbn Kesir, el-Bidaye, 3/n
126 Buhari, Sahih, 3/1389 (3609)
- Ya Muhammed! Ben Cibril'im.
Belki bu da, vahiy öncesinde bir hazırlık anlamına geliyordu. Endişeyle irkilen Efendiler Efendisi, yine Hatice'nin teselli ve temkin dolu dünyasına yöneldi ve teker teker anlattı sesi ve sesin geldiği ciheti. Ardından da, yüreğine işleyen bir ses tonuyla:
- Allah'a yemin olsun ki, büyük işlerin olacağından endişe duyuyorum, dedi.
Metanet insanının tavrı, öncekilerden farklı değildi; olamazdı. Istırap ve sıkıntılannı dindirecek şu cümleleri sıraladı teker teker:
- O ne söz! Allah'a sığınınz ondan! Allah (celle celaluhü) hiç seni zayi eder mi? Sen ki, emaneti yerine getirir ve zayi etmez, akrabalannı görüp gözetir ve ellerinden tutarsın; Sen hep, sözün en doğrusunu söylersin."?
Yine bir gün, akşam karanlığı basmış ve herkes evine çekilmişti. Etrafı derin bir sessizliğin aldığı böylesine yalnız bir akşam, Cibril' e ait aynı sesi duymuştu. Kendisine:
- Selam, diyordu. Yine, hızlı adımlarla teselligahına yöneldi Allah'ın Resülü (sallallalıu aleylıi ve sellern). O'nun bu telaşını gören Hz. Hatice:
- Bu ne hal? Bir şey mi oldu, diye sordu. Yine tuttu, başından geçenleri anlattı kerim eşine. Sözünü bitirir bitirmez de:
- Müjdeler olsun sana. Çünkü selam, sadece hayırdır, dedi heyecanla.v" Heyecanında metanet ve durduğu yerin resarıeti hissediliyordu. Bununla belki de o, "Selamla sana hitap eden kim olursa olsun, neticede mutlaka hayırla karşılaşılacak demektir. Çünkü selam, esenlik yüklüdür." demek istiyordu.