hafiza aise
Tue 20 December 2011, 05:43 pm GMT +0200
Cemre Gönle Düşende Dört Mevsim Bahar Olur
Şubat 2008 29.SAYI
Cemre sadece havaya, suya ve toprağa mı düşer? Bir de topraktan yaratılan insanoğlunun cemresi vardır. Asıl cemre insanoğlunun gönlüne düşer. Düşer de dört mevsim bahar olur…
Ne elle tutulur ne de gözle görülür, kor olmuş bir ateştir sanki cemre. Baharın canlanma muştusudur. Bütün canlılar özellikle insan için birçok güzelliğin başlangıcıdır. Eskiden büyüklerimiz yapacakları işleri cemrenin düşüşüne göre tertip ederlermiş. Toprak ısınmadan atılan tohum yeşermez diye bilindiğinden, özellikle çiftçilikle uğraşan büyüklerimiz cemre toprağa düşmeden ekinlerini ekmezmiş.
Cemre bir kor ateş gibi düşer havaya, suya ve toprağa… Cemre havaya düşende yeryüzünün havası değişir. Artık lodos yoktur. Zira bereketli bulutlar cemrenin sesini duyar duymaz, gezip gördüğü diyarlardan topladığı çiçek kokusuyla, insanın içini ısıtan bahar rüzgarıyla düşer yollara. Cemre suya düşende suyun sesi değişir. Artık hırçın değildir dalgalar denizde… Şefkatli bir annenin eli değmiştir üşüyen yüreğine. Cemre toprağa düşende toprağın kara bağrı ısınır… Bu kor olmuş ateş yedi kat derinliklere ulaşır da, katmer katmer toprağın damarlarında dolanır. Baharın içimizi ısıtan sıcak rüzgarı toprağın yüzündeki buzları eritir. Toprağın eli yüzü bütün bedeni yeniden can bulur…
Cemrenin düşüşüyle tabiat dile gelir. Bir kış boyu hazırladığı el emeği göz nuru birbirinden güzel çeyizlerini bahar mevsiminde sunar. Menekşeler nakış nakış dokur toprağın yüzünü. Meyve ağaçları rengarenk çiçeklerle bezenir. Yuvalara bereket, ferahlık, pencerelere kuş sesi, ağaçlara cennet kokulu çiçek, tarlalara bereket ve rahmet müjdelerini sunar. Bahar, sanatkara ilham kaynağı olur. Çocukların neşesi kadar saf ve temiz bir sayfa açar gönüllerde. Bütün bu güzellikler cemrenin müjdelediği baharın sesi soluğudur.
Mevlana’nın divanına da düşmüştür cemre…
Mevlana’nın deyimiyle bir yere cemre düşerse, “Gök, gürleyerek davul çalar! Artık, tabiatın cüz’i de, küllü de dirilmiştir! Ağaçların gönüllerine, güllerin burunlarına hoş bahar kokuları gelir! Bahar gelir, menekşe kalkıp süsenin yanına varır. La’l rengi elbiseler giyen gül sevdalanır da kaftanını yırtar. Sünbül yasemine ‘Merhaba, seni saygı ile selamlarım!’ der. Yasemin de ‘Ey nazik dost, ben de seni candan selamlarım!’ der. Ekşi suratlı kış geçer gider. O zevki, neşeyi kaçıran soğuklar yok olur. Sevdalı nergis sahralara dalar da çimenlere göz kırpar. Çimenler onun gönlünden geçeni anlar da ‘Ferman senindir, ne istersen yap!’ der. Karanfil de söğüt ağacına ‘Sana ümit bağladım’ der. Söğüt de ‘Ben pınar eviyim, benimle yalnız kalmak istiyorsan, buyur içeri!’ diye onu davet eder. Üveyk kuşu ‘Kü, kü, o sevgili nerede, nerede, onu arıyorum?’ diyerek bahçeye gelir. Güzel sesli aşık bülbül de ‘Görmüyor musun; aradığın burada!’ diye gülü gösterir.”
Cemre temiz gönüllere düşer
Cemre sadece havaya, suya ve toprağa mı düşer? Bir de topraktan yaratılan insanoğlunun cemresi vardır. Asıl cemre insanoğlunun gönlüne düşer. Tabi insan isterse cemrenin düşmesini… Sonsuz bir baharın kalplerde buluşmasını… Cemre düşecek kalbin güzelliğini Mevlana “Ey dost, şu dünyada gördüğün çiçekli, güzel kokulu bahardan başka gizli bir bahar daha var. O bahar dilberi ay yüzlüdür; bu gördüğün bahardan daha güzeldir, daha hoştur. O, temiz insanların gönüllerinde gizlenmiştir” diyerek ne güzel tasvir eder.
Cemre kalbe düşende bahar çiçekleri gibi sevgiler yeşerir. İşte o zaman asıl cemre aşk’ın dili, gözü olur. Cemrenin düşmesi için gönlün kapısını açmalıdır önce. Gönül bir irfan hazinesidir. “Gerçekten de Allah suretlerinize, mallarınıza bakmaz; fakat ancak gönüllerinize ve amellerinize bakar” hadisinde bildirildiği gibi gönül denen hazine Cenab-ı Hakk’ın nazargahıdır. Ve gönle düşen cemre bir daha gitmez geriye. Yeter ki kalbine cemre düşürenlerden olalım. Çünkü cemre gönle düşende dört mevsim bahar olur.
Zemzem YÜKSEL