ehlidunya
Thu 13 October 2011, 05:00 pm GMT +0200
Cemaat hassasiyeti
Her hangi bir cemaate/camiaya mensup olan kişi, kendi adına konuştuğunda bile dikkatli davranması lâzım
Zira, sarf edeceği yanlış bir söz, sergileyeceği yanlış bir hareket, ardniyetli kimseler tarafından serrişte edilerek cemaate mal edilebilir.
Konuşmalar "cemaat adına" yahut camia ile bağlantılı şekilde yapıldığında ise, daha bir dikkat ve hassasiyet göstermek icap ediyor. Zira, bu noktada "umumun hukuku" söz konusu.
Dikkatli davranılmadığı takdirde, umumu, yani cemaati zan ve töhmet altında bırakma tehlikesi zuhur eder.
Oysa cemaat, hele ki dinî cemaatler, ekseriyetle mâsum ve hatasızdırlar.
Özellikle de, cemaatî duygu, düşünce ve intisapları itibariyle...
Onlar, sırf lillah için toplanıp biraraya gelirler. Dünyevî bir hedef ve maksatları yoktur. İhlâs, en büyük servetleri, en esaslı sermayeleridir. Amellerinde rızâ–i İlâhî vardır. İki cihanda hiçbir şey bu rızâdan daha mühim, daha üstün değildir. Cennetin makamları da dahil olmak üzere...
İşte, böylesine ulvî, kudsî unsurlardan, duygulardan müteşekkil bir cemaatin şahs–ı mânevisi, "velâyet–i kübrâ" makamına tekabül eder.
Aynı şekilde, böyle hâlis bir cemaat, inâyetle beraber rahmet–i İlâhîyenin celbine vesile olur.
İşlenen hatalara, günahlara, cinayetlere, yahut yapılan yanlışlara, ihmallere gelince...
Bu gibi menfilikler ve seyyiatlar, cemaate değil, şahıslara verilir.
Tâ ki, bir günah binden bire insin.
Kaldı ki, hukukta zaten "suçun şahsiliği" prensibi esastır.
Bütün bu hususlardan çıkarılabilecek bazı dersleri şöylece hülâsa etmek mümkün:
* Bir mânevî şahsiyet hükmünde olan cemaat, ekseriyetle mâsum ve günahsızdır. İstisnalar, kaideyi bozmaz.
* İman hizmetini esas alan bir cemaat, bilerek ve kasten yanlış yapmaz, hata işlemez.
* Böyle bir cemaati zan ve töhmet altında bırakmaya sebebiyet verecek söz ve davranışlar, kişiyi ağır vebâl altına sokar.
* Prensip olarak, hatalar, cinayetler, günahlar cemaate değil, şahıslara ve lider konumundaki baştaki zatlara verilir.
* Şahısların tesiriyle hareket eden fertlerin durumu çeşitlilik arz eder. Dolayısıyla, sorumluluk derecesi de farklılık gösterir. Tutup genelleme yapmak, fevkalâde yanlış ve sakıncalıdır.
* Nitekim, cemaate yönelik olarak yapılan genelleyici mahiyetteki tenkit ve suçlamalar, muarız fırsatçılar tarafından daima tepe tepe kullanılmaya çalışılmıştır.
* O halde, hem vebâl altına girmemek, hem de ardniyetli fırsatçıların eline malzeme vermemek için, umuma açık yerlerde, bilhassa medya sahasında bizden sâdır olan söz ve davranışlar, âzamî derecede dikkat ve hassasiyet gerektiriyor.
* Cemaatî hassasiyetin, ferdî hassasiyetten kat be–kat üstün geldiğini asla hatırdan çıkarmamalı.
M. Latif SALİHOĞLU
Her hangi bir cemaate/camiaya mensup olan kişi, kendi adına konuştuğunda bile dikkatli davranması lâzım
Zira, sarf edeceği yanlış bir söz, sergileyeceği yanlış bir hareket, ardniyetli kimseler tarafından serrişte edilerek cemaate mal edilebilir.
Konuşmalar "cemaat adına" yahut camia ile bağlantılı şekilde yapıldığında ise, daha bir dikkat ve hassasiyet göstermek icap ediyor. Zira, bu noktada "umumun hukuku" söz konusu.
Dikkatli davranılmadığı takdirde, umumu, yani cemaati zan ve töhmet altında bırakma tehlikesi zuhur eder.
Oysa cemaat, hele ki dinî cemaatler, ekseriyetle mâsum ve hatasızdırlar.
Özellikle de, cemaatî duygu, düşünce ve intisapları itibariyle...
Onlar, sırf lillah için toplanıp biraraya gelirler. Dünyevî bir hedef ve maksatları yoktur. İhlâs, en büyük servetleri, en esaslı sermayeleridir. Amellerinde rızâ–i İlâhî vardır. İki cihanda hiçbir şey bu rızâdan daha mühim, daha üstün değildir. Cennetin makamları da dahil olmak üzere...
İşte, böylesine ulvî, kudsî unsurlardan, duygulardan müteşekkil bir cemaatin şahs–ı mânevisi, "velâyet–i kübrâ" makamına tekabül eder.
Aynı şekilde, böyle hâlis bir cemaat, inâyetle beraber rahmet–i İlâhîyenin celbine vesile olur.
İşlenen hatalara, günahlara, cinayetlere, yahut yapılan yanlışlara, ihmallere gelince...
Bu gibi menfilikler ve seyyiatlar, cemaate değil, şahıslara verilir.
Tâ ki, bir günah binden bire insin.
Kaldı ki, hukukta zaten "suçun şahsiliği" prensibi esastır.
Bütün bu hususlardan çıkarılabilecek bazı dersleri şöylece hülâsa etmek mümkün:
* Bir mânevî şahsiyet hükmünde olan cemaat, ekseriyetle mâsum ve günahsızdır. İstisnalar, kaideyi bozmaz.
* İman hizmetini esas alan bir cemaat, bilerek ve kasten yanlış yapmaz, hata işlemez.
* Böyle bir cemaati zan ve töhmet altında bırakmaya sebebiyet verecek söz ve davranışlar, kişiyi ağır vebâl altına sokar.
* Prensip olarak, hatalar, cinayetler, günahlar cemaate değil, şahıslara ve lider konumundaki baştaki zatlara verilir.
* Şahısların tesiriyle hareket eden fertlerin durumu çeşitlilik arz eder. Dolayısıyla, sorumluluk derecesi de farklılık gösterir. Tutup genelleme yapmak, fevkalâde yanlış ve sakıncalıdır.
* Nitekim, cemaate yönelik olarak yapılan genelleyici mahiyetteki tenkit ve suçlamalar, muarız fırsatçılar tarafından daima tepe tepe kullanılmaya çalışılmıştır.
* O halde, hem vebâl altına girmemek, hem de ardniyetli fırsatçıların eline malzeme vermemek için, umuma açık yerlerde, bilhassa medya sahasında bizden sâdır olan söz ve davranışlar, âzamî derecede dikkat ve hassasiyet gerektiriyor.
* Cemaatî hassasiyetin, ferdî hassasiyetten kat be–kat üstün geldiğini asla hatırdan çıkarmamalı.
M. Latif SALİHOĞLU