neslinur
Tue 18 May 2010, 02:06 am GMT +0200
ÇALIŞMANIN ÖNEMİ
Muhterem Mü'minler!
İslam; madde ile mana, ruh ile beden, dünya ile ahiret arasında hassas dengeler koymuştur. Bu ölçülere uyarak çalışanlar, dünya ve ahiret saadetine ererler. Dinimiz, dünya ve ahiret mutluluğu için çalışmayı farz kılmıştır. Şu halde, Allah Teala'nın hoşnutluğunu kazanmak için çalışmalıyız. Çünkü insan, dünya ve ahirette kendi amelinin karşılığım görecektir.
Nitekim bu gerçek, Kur'an-ı Kerim'de:
"Doğrusu insanın eline geçecek olan, kendi çalışmasından başkası değildir"[1] şeklinde ifade olunmuştur.
Muhterem Müslümanlar!
Kainatı idare eden Cenabı Allahtır. O her an bu kainata hayat veriyor, yaratmaya devam ediyor. "Göklerde ve yerde bulunan herkes, O'ndan ister. O ise, her an yaratma halindedir"[2] ayeti, bu gerçeğe işaret ediyor.
Varlıklar; ibadet, rızık, affedilme ve benzeri konularda Allah'tan yardım isterler. Allah;
diriltmek, öldürmek, değerli veya değersiz kılmak, zengin veya fakir yapmak, isteyene vermek ve benzeri işlerde; her an kainatta tasarruf etmektedir. Madem ki; yer çalışıyor, gök çalışıyor; öyleyse bizim de Allah'ın kulları olarak çalışmamız, hem de çok çalışmamız gerekmez mi?
Yüce Rabbimiz Kur'an'da, bizim; hem dünya hem de ahiret için çalışmamızı emrediyor.
Kasas Süresi'nin 77'inci ayetinde:
"Allah'ın sana verdiğinden (O'nun yolunda harcayarak) ahiret yurdunu ara. Ama dünyadan da nasibini unutma. Allah'ın sana ihsan ettiği gibi, sen de (insanlara) iyilik et..." buyurulmaktadır.
Değerli Mü'minler!
Peygamberimizin şu hadisi şerifleri, bu konuyu çok güzel açıklamaktadır:
"Sizin hayırlınız; ne dünyasını ahireti için, ne de ahiretini dünyası için terk edendir. Her ikisi için de çalışandır."[3]
"Hiç kimse, elinin emeğinden daha hayırlı lokma yiyemez."[4]
"İki gününü birbirine eşit geçiren aklanmıştır."[5]
"Amellerin en üstünü, helal kazanç sağlamak için çalışmaktır."[6]
"Rızkım araştıran, bunun için çalışan kimse; Allah yolunda cihat yapan gibidir."[7]
"Başkalarına muhtaç olmamak, çoluk-çocuğunun mutluğu ve komşularına yardım niyeti ile çalışan ve helalinden para kazananlar, yüzleri ak olarak Allah'a ulaşacaklardır."[8]
"Helalinden çalışarak, yorgun bir vaziyette yatağa giren insanın günahları affedilecektir."[9]
Aziz Mü'minler!
Müslümanlık, hayat dinidir. Hareket ve çalışma dinidir. Zenginlik dinidir, islam'ın beş temel esasından ikisi; Hac ve Zekat, çalışan ve zengin olanların yapabilecekleri ibadetlerdir.
Allah Teala; "Yeryüzüne dağılın. Allah'ın lütfundan nzkınızı arayın"[10], "Zerre miktarı iyilik yapan, onu görecektir. Zerre miktarı kötülük yapan da, onu görecektir"[11] buyurmaktadır.
Hutbemi, Peygamber Efendimiz (s.a.s.)'in duasıyla bitirmek istiyorum: "Allahım! Sıkıntı ve hüzünden, acizlik ve tembellikten, korkaklık ve pintilikten, insanların kahrından sana sığınırım."[12]
[1] Necm, 39
[2] Rahman, 29
[3] Cami'üs-Sagir, c.2, S.116
[4] Buharı, Büğu, 15
[5] Keşfu'l-Hafa, c.2, s.123,H.No:1406
[6] Feyzül Kadir, c.2, s.26, H.No:1238
[7] İhya, c.2, s.89
[8] H.B.Çantay, 40 Hadis, No:33
[9] Cami'üs-Sagir, c.2., s.287
[10] Cuma,10
[11] Zilzal,7-8
[12] Taç, c.5, s.113
Muhterem Mü'minler!
İslam; madde ile mana, ruh ile beden, dünya ile ahiret arasında hassas dengeler koymuştur. Bu ölçülere uyarak çalışanlar, dünya ve ahiret saadetine ererler. Dinimiz, dünya ve ahiret mutluluğu için çalışmayı farz kılmıştır. Şu halde, Allah Teala'nın hoşnutluğunu kazanmak için çalışmalıyız. Çünkü insan, dünya ve ahirette kendi amelinin karşılığım görecektir.
Nitekim bu gerçek, Kur'an-ı Kerim'de:
"Doğrusu insanın eline geçecek olan, kendi çalışmasından başkası değildir"[1] şeklinde ifade olunmuştur.
Muhterem Müslümanlar!
Kainatı idare eden Cenabı Allahtır. O her an bu kainata hayat veriyor, yaratmaya devam ediyor. "Göklerde ve yerde bulunan herkes, O'ndan ister. O ise, her an yaratma halindedir"[2] ayeti, bu gerçeğe işaret ediyor.
Varlıklar; ibadet, rızık, affedilme ve benzeri konularda Allah'tan yardım isterler. Allah;
diriltmek, öldürmek, değerli veya değersiz kılmak, zengin veya fakir yapmak, isteyene vermek ve benzeri işlerde; her an kainatta tasarruf etmektedir. Madem ki; yer çalışıyor, gök çalışıyor; öyleyse bizim de Allah'ın kulları olarak çalışmamız, hem de çok çalışmamız gerekmez mi?
Yüce Rabbimiz Kur'an'da, bizim; hem dünya hem de ahiret için çalışmamızı emrediyor.
Kasas Süresi'nin 77'inci ayetinde:
"Allah'ın sana verdiğinden (O'nun yolunda harcayarak) ahiret yurdunu ara. Ama dünyadan da nasibini unutma. Allah'ın sana ihsan ettiği gibi, sen de (insanlara) iyilik et..." buyurulmaktadır.
Değerli Mü'minler!
Peygamberimizin şu hadisi şerifleri, bu konuyu çok güzel açıklamaktadır:
"Sizin hayırlınız; ne dünyasını ahireti için, ne de ahiretini dünyası için terk edendir. Her ikisi için de çalışandır."[3]
"Hiç kimse, elinin emeğinden daha hayırlı lokma yiyemez."[4]
"İki gününü birbirine eşit geçiren aklanmıştır."[5]
"Amellerin en üstünü, helal kazanç sağlamak için çalışmaktır."[6]
"Rızkım araştıran, bunun için çalışan kimse; Allah yolunda cihat yapan gibidir."[7]
"Başkalarına muhtaç olmamak, çoluk-çocuğunun mutluğu ve komşularına yardım niyeti ile çalışan ve helalinden para kazananlar, yüzleri ak olarak Allah'a ulaşacaklardır."[8]
"Helalinden çalışarak, yorgun bir vaziyette yatağa giren insanın günahları affedilecektir."[9]
Aziz Mü'minler!
Müslümanlık, hayat dinidir. Hareket ve çalışma dinidir. Zenginlik dinidir, islam'ın beş temel esasından ikisi; Hac ve Zekat, çalışan ve zengin olanların yapabilecekleri ibadetlerdir.
Allah Teala; "Yeryüzüne dağılın. Allah'ın lütfundan nzkınızı arayın"[10], "Zerre miktarı iyilik yapan, onu görecektir. Zerre miktarı kötülük yapan da, onu görecektir"[11] buyurmaktadır.
Hutbemi, Peygamber Efendimiz (s.a.s.)'in duasıyla bitirmek istiyorum: "Allahım! Sıkıntı ve hüzünden, acizlik ve tembellikten, korkaklık ve pintilikten, insanların kahrından sana sığınırım."[12]
[1] Necm, 39
[2] Rahman, 29
[3] Cami'üs-Sagir, c.2, S.116
[4] Buharı, Büğu, 15
[5] Keşfu'l-Hafa, c.2, s.123,H.No:1406
[6] Feyzül Kadir, c.2, s.26, H.No:1238
[7] İhya, c.2, s.89
[8] H.B.Çantay, 40 Hadis, No:33
[9] Cami'üs-Sagir, c.2., s.287
[10] Cuma,10
[11] Zilzal,7-8
[12] Taç, c.5, s.113