ehlidunya
Tue 6 July 2010, 02:45 pm GMT +0200
Cahil cömert cimri âlim
Yusuf aleyhisselâm, kendisine bir ihtiyaç sahibi geldiğinde verecek bir şey bulamadığı zaman kapı kapı dolaşır, onun ihtiyacının giderilmesine yardımcı olurdu.
İlk devir Müslümanları da, içlerinden birinin hizmetçisi vefat ettiği zaman ona bir hizmetçi gönderirler, o da onu sükûtla kabul ederdi... Din kardeşlerinden birinin borçlu olduğunu öğrendikleri zaman, kendisine danışmaksızın onun borcunu hemen öderlerdi.
Borcu ödenmiş olan da bunu haber alınca, sükûtla karşılardı. Sanki borcunu kendi malından ödemiş gibi. Zira o, borcunu kapatıveren din kardeşinin bu işi nasıl severek ve samimiyetle yaptığını biliyordu..
İbrahim et-Teymî hazretleri kimsesiz fakirleri toplar, mescide götürür ve; “İbâdetinizi yapınız, ben sizin hizmet ve yükünüzü çekerim” derdi.
Basra valisi İbni Abbas‘a, Allah dostu bir kimsenin kızını evlendireceğini fakat düğün için parası olmadığını söylediler.
Bu söz üzerine İbni Abbas kalktı. Ellerinden tutarak onları evine götürdü. Bir sandık açtı. Sandıktan altı kese para çıkardı. Onlara ‘Bunları götürün!’ dedi. Onlar da parayı alıp götürdüler. Daha sonra İbni Abbas ‘Biz o kişiye iyilik yapmadık. Onu oruç ve ibâdetinden alıkoyacak şeyler verdik. O malı geri getirin. Biz kızın çeyizini temin etmekle ona yardımcı olalım. Dünyanın, Allah’ın kullarından birini, Allah’a ibâdetinden meşgul edecek kadar değeri yoktur! Allah’ın velî kullarına hizmet etmekten bizi alıkoyan kibir ve gurur da bizde yoktur’ dedi.
Ebu Hüreyre rivayet eder. Hazreti Peygamber şöyle buyurdu:
“Cömert bir kimse Allah’a yakındır. İnsana yakındır. Cennete yakın ve cehennemden uzaktır. Cimri bir kimse de hem Allah’tan, hem insandan, hem de cennetten uzak ve cehenneme de yakındır. Câhil bir cömert, Allah katında cimri bir âlimden daha sevimlidir. Hastalığın hastalığı cimriliktir.”
“İyilik ehli bir kimseye de, iyilik ehli olmayana da iyilik yap! Eğer ehline tesadüf ederse ne âlâ! Eğer ehline tesadüf etmezse muhakkak sen iyilik ehlindensin.”
Yusuf aleyhisselâm, kendisine bir ihtiyaç sahibi geldiğinde verecek bir şey bulamadığı zaman kapı kapı dolaşır, onun ihtiyacının giderilmesine yardımcı olurdu.
İlk devir Müslümanları da, içlerinden birinin hizmetçisi vefat ettiği zaman ona bir hizmetçi gönderirler, o da onu sükûtla kabul ederdi... Din kardeşlerinden birinin borçlu olduğunu öğrendikleri zaman, kendisine danışmaksızın onun borcunu hemen öderlerdi.
Borcu ödenmiş olan da bunu haber alınca, sükûtla karşılardı. Sanki borcunu kendi malından ödemiş gibi. Zira o, borcunu kapatıveren din kardeşinin bu işi nasıl severek ve samimiyetle yaptığını biliyordu..
İbrahim et-Teymî hazretleri kimsesiz fakirleri toplar, mescide götürür ve; “İbâdetinizi yapınız, ben sizin hizmet ve yükünüzü çekerim” derdi.
Basra valisi İbni Abbas‘a, Allah dostu bir kimsenin kızını evlendireceğini fakat düğün için parası olmadığını söylediler.
Bu söz üzerine İbni Abbas kalktı. Ellerinden tutarak onları evine götürdü. Bir sandık açtı. Sandıktan altı kese para çıkardı. Onlara ‘Bunları götürün!’ dedi. Onlar da parayı alıp götürdüler. Daha sonra İbni Abbas ‘Biz o kişiye iyilik yapmadık. Onu oruç ve ibâdetinden alıkoyacak şeyler verdik. O malı geri getirin. Biz kızın çeyizini temin etmekle ona yardımcı olalım. Dünyanın, Allah’ın kullarından birini, Allah’a ibâdetinden meşgul edecek kadar değeri yoktur! Allah’ın velî kullarına hizmet etmekten bizi alıkoyan kibir ve gurur da bizde yoktur’ dedi.
Ebu Hüreyre rivayet eder. Hazreti Peygamber şöyle buyurdu:
“Cömert bir kimse Allah’a yakındır. İnsana yakındır. Cennete yakın ve cehennemden uzaktır. Cimri bir kimse de hem Allah’tan, hem insandan, hem de cennetten uzak ve cehenneme de yakındır. Câhil bir cömert, Allah katında cimri bir âlimden daha sevimlidir. Hastalığın hastalığı cimriliktir.”
“İyilik ehli bir kimseye de, iyilik ehli olmayana da iyilik yap! Eğer ehline tesadüf ederse ne âlâ! Eğer ehline tesadüf etmezse muhakkak sen iyilik ehlindensin.”