rabia
Sun 16 May 2010, 03:06 pm GMT +0200
Bıraksalar
"Arkamızdan kimsenin ağlayamayacağı sılüen zayıf insanlarız sıradan, isterdim ki bir şiire ilham olsun hayatım."
Bıraksalar bir güvercin olurdum, barışın simgesi, özgür ya da denizlere âşık bir martı. Gökyüzünde ufuklara doğru uçar uçar, denizin maviliğinde dinlenir, güneşin doğuşunu çığlıklarımla karşılardım.
Bıraksalar dağ başlarına çıkar, gece yarıları çobanların kaval konserini dinler, çobandan aldığım bir kase sütle hayata devam eder, dağların sessizliğinde erenlerin sırrını kovalardım.
Bıraksalar Derbent Kalesi'ne çıkar, sırtımı dağ tarafına verir, kaleden denize kadar şehri kuş bakışı süzdükten sonra Hazar'ın maviliğine dalar giderdim. Dudaklarıma bir şiir düşerdi, sevmeye ve aşka dair birkaç yarım kalmış mısra. Ruhuma şiirin yürüdüğünü hissederdim. Ellerimi boşluğa uzatır, düşecek rahmet dolu damlaları beklerken tarihî caminin bahçesindeki çınar ağacı altında abdest sonrası dinlenen ruhunda hiçbir problem olmayan secde etmenin derin hazzına hazırlanan bir dağlı olmak isterdim şamil kadar dik, cesur derin bir dağlı.
Bıraksalar, ayaklarının ardına takılarak bu dünya debdebesinden çıkıp Derbent yamaçlarında yurtlarından ayrılarak gelip kabristanımızın gülü olan kırkların başucunda saatlerce oturarak ruhumla ahiret arasındaki bütün engellerden sıyrılıp buraya kadar cihad aşkıyla gelmenin ulvî manasını idrak etmeye çalışır, cürmümden utanır, gözyaşlarımla yıkanır, yüce kapının eşiğini tıklatarak affımı dilerdim.
Bıraksalar, gece yürüyüşüne çıkar, her sokağın esrarını çözmek için uğraşırdım. Gecenin içinden sabaha uzanan vakitlerde karanlığın aydınlığa dönüştüğü anda başımı toprağa koyar. Tarihin içinden bu toprağın sesini dinlerdim. Kuşların cıvıl cıvıl zikre başladığı, horozların insanları hayata çağırmaya başladığı anlarda. Derbent'e şerha şerha yayılan ezan-ı Muhammedî ile dünyaya yeniden doğmak ve ardında toprağı seccade kılıp gözyaşlarımla toprağı ıslatmak isterdim.
Bıraksalar, hayatımı bir şiir kadar güzel kılmak isterdim.
Bu dağ gibi engelleri aşamaz gün gün kahrolurum. Yıkılışımı, yenilgimi, düşüşümü hazırlar durur her doğan gün. Önüme dikilen dağa bakar durur, onda kaybolur giderim ardımda sessiz bir ezgi bırakarak...
Alıntı
"Arkamızdan kimsenin ağlayamayacağı sılüen zayıf insanlarız sıradan, isterdim ki bir şiire ilham olsun hayatım."
Bıraksalar bir güvercin olurdum, barışın simgesi, özgür ya da denizlere âşık bir martı. Gökyüzünde ufuklara doğru uçar uçar, denizin maviliğinde dinlenir, güneşin doğuşunu çığlıklarımla karşılardım.
Bıraksalar dağ başlarına çıkar, gece yarıları çobanların kaval konserini dinler, çobandan aldığım bir kase sütle hayata devam eder, dağların sessizliğinde erenlerin sırrını kovalardım.
Bıraksalar Derbent Kalesi'ne çıkar, sırtımı dağ tarafına verir, kaleden denize kadar şehri kuş bakışı süzdükten sonra Hazar'ın maviliğine dalar giderdim. Dudaklarıma bir şiir düşerdi, sevmeye ve aşka dair birkaç yarım kalmış mısra. Ruhuma şiirin yürüdüğünü hissederdim. Ellerimi boşluğa uzatır, düşecek rahmet dolu damlaları beklerken tarihî caminin bahçesindeki çınar ağacı altında abdest sonrası dinlenen ruhunda hiçbir problem olmayan secde etmenin derin hazzına hazırlanan bir dağlı olmak isterdim şamil kadar dik, cesur derin bir dağlı.
Bıraksalar, ayaklarının ardına takılarak bu dünya debdebesinden çıkıp Derbent yamaçlarında yurtlarından ayrılarak gelip kabristanımızın gülü olan kırkların başucunda saatlerce oturarak ruhumla ahiret arasındaki bütün engellerden sıyrılıp buraya kadar cihad aşkıyla gelmenin ulvî manasını idrak etmeye çalışır, cürmümden utanır, gözyaşlarımla yıkanır, yüce kapının eşiğini tıklatarak affımı dilerdim.
Bıraksalar, gece yürüyüşüne çıkar, her sokağın esrarını çözmek için uğraşırdım. Gecenin içinden sabaha uzanan vakitlerde karanlığın aydınlığa dönüştüğü anda başımı toprağa koyar. Tarihin içinden bu toprağın sesini dinlerdim. Kuşların cıvıl cıvıl zikre başladığı, horozların insanları hayata çağırmaya başladığı anlarda. Derbent'e şerha şerha yayılan ezan-ı Muhammedî ile dünyaya yeniden doğmak ve ardında toprağı seccade kılıp gözyaşlarımla toprağı ıslatmak isterdim.
Bıraksalar, hayatımı bir şiir kadar güzel kılmak isterdim.
Bu dağ gibi engelleri aşamaz gün gün kahrolurum. Yıkılışımı, yenilgimi, düşüşümü hazırlar durur her doğan gün. Önüme dikilen dağa bakar durur, onda kaybolur giderim ardımda sessiz bir ezgi bırakarak...
Alıntı