Salihalp
Sat 17 July 2010, 08:34 pm GMT +0200
ALLAH Celle Celâluhu dostlarindan Ebu Bekir Verrak hz.nin küçük bir oglu vardi.bir gün babasi onun elinden tutup hocaya götürdü.Ey ilim bahçesinin servi,dedi.Yavruma kuran okut ve onu yetistir…
Nur çocuk hoca önünde diz çöktü ve derse koyuldu.Kisa zamanda kurani kerimi örgendi …yine bir gün hocanin önünde Kuran okuyordu.Birden bir ayetle karsilasti.Ayeti kelimeyi tek tek heceledi.Ne var ki yüregine müthis bir kursun saplanivermisti.
Rabbimiz buyuruyor ki:
“O halde,küfre varirsaniz çocuklari ak saçlilar haline çevirerek bir günün (kiyametin)azabindan kendinizi nasil koruyacaksiniz.”
Bu ayeti okur okumaz harika çocugun yüzü kireç gibi bembeyaz kesildi ve kendisini bir titreme aldi.Artik okumaya devam edemiyordu.Derhal evin yolunu tuttu ve kapiyi çaldi.babasi içeriden seslendi:Kim o?
-Benim ey baba çabuk aç!
Ebu Bekri hz.leri kapiya kosup açti.Açti ama gördügü manzaradan da korktu.Çocugunun yüzünde tek damla kan kalmamisti ve küçük yavru titreyip duruyordu.Hemen kollarini açip:
-Ey benim için cennet mumu olan yavrum dedi sana ne oldu.Niçin benzini sararmis görüyorum?
-Ey babam :Bugün kurani kerimden bir ayet okudum.Manasini düsününce yüregim eriyor sandim ve bu hale geldim.
-Ey gözümün nuru oglum!O hangi ayettir.
Su ayettir. “O halde,küfre varirsaniz çocuklari ak saçlilar haline çevirerek bir günün (kiyametin)azabindan kendinizi nasil koruyacaksiniz.”
Ayeti celileyi tekrar etmek çocugun canina yeni bir ates düsürdü ve o masum yavru ayak da duracak takati kendinde bulamayip yataga düstü.Bu ayetin heybetinden hasta oldu ve kisa zamanda öldü.O harika çocugu babasi götürüp kabre koydu.Kabre konan sanki çocuk degildi,incilerden meydana gelmis bir tasti.
Ebu Bekir Verrak sik sik çocugun kabrine gider,topraklari avuçlar,zari aglar ve söyle derdi.
Ebu Bekir Verrak senin küçücük oglun kurandan bir ayet okudu.ALLAH(cc)korkusundan can verdi.Sen kurani kerimi hatmedip duruyorum ve ömür günesin kabir kuyusunu agdi.hiç Allahtan onun gibi korkmazsin.Meger senin gönlün ne kati bir gönülmüs vah sana…
Nur çocuk hoca önünde diz çöktü ve derse koyuldu.Kisa zamanda kurani kerimi örgendi …yine bir gün hocanin önünde Kuran okuyordu.Birden bir ayetle karsilasti.Ayeti kelimeyi tek tek heceledi.Ne var ki yüregine müthis bir kursun saplanivermisti.
Rabbimiz buyuruyor ki:
“O halde,küfre varirsaniz çocuklari ak saçlilar haline çevirerek bir günün (kiyametin)azabindan kendinizi nasil koruyacaksiniz.”
Bu ayeti okur okumaz harika çocugun yüzü kireç gibi bembeyaz kesildi ve kendisini bir titreme aldi.Artik okumaya devam edemiyordu.Derhal evin yolunu tuttu ve kapiyi çaldi.babasi içeriden seslendi:Kim o?
-Benim ey baba çabuk aç!
Ebu Bekri hz.leri kapiya kosup açti.Açti ama gördügü manzaradan da korktu.Çocugunun yüzünde tek damla kan kalmamisti ve küçük yavru titreyip duruyordu.Hemen kollarini açip:
-Ey benim için cennet mumu olan yavrum dedi sana ne oldu.Niçin benzini sararmis görüyorum?
-Ey babam :Bugün kurani kerimden bir ayet okudum.Manasini düsününce yüregim eriyor sandim ve bu hale geldim.
-Ey gözümün nuru oglum!O hangi ayettir.
Su ayettir. “O halde,küfre varirsaniz çocuklari ak saçlilar haline çevirerek bir günün (kiyametin)azabindan kendinizi nasil koruyacaksiniz.”
Ayeti celileyi tekrar etmek çocugun canina yeni bir ates düsürdü ve o masum yavru ayak da duracak takati kendinde bulamayip yataga düstü.Bu ayetin heybetinden hasta oldu ve kisa zamanda öldü.O harika çocugu babasi götürüp kabre koydu.Kabre konan sanki çocuk degildi,incilerden meydana gelmis bir tasti.
Ebu Bekir Verrak sik sik çocugun kabrine gider,topraklari avuçlar,zari aglar ve söyle derdi.
Ebu Bekir Verrak senin küçücük oglun kurandan bir ayet okudu.ALLAH(cc)korkusundan can verdi.Sen kurani kerimi hatmedip duruyorum ve ömür günesin kabir kuyusunu agdi.hiç Allahtan onun gibi korkmazsin.Meger senin gönlün ne kati bir gönülmüs vah sana…