sidretül münteha
Tue 28 September 2010, 01:20 pm GMT +0200
Bir anlar çocuktum
Bir sükûtun nabzını tutuştur hayat.
Sessiz, sakin, yalnız, yalın, kimsesiz yaşayıp gitmenin öz Türkçesi...
Bir yol kenarında, bir dağ başında, bir deniz ortasında alayına isyan nidalarının arasındaki pişmanlıkla nefes almaya devam etmektir evet.
İçinde coşup coşup durulana isim koyma çabasıyla sürüklenirken, nerede, ne zaman ve ne yaptığının farkında olmadan yaşayıp gitmektir bazen.
Sonra durup dinlenme isteğinin artışıyla silkiniştir somut dediğimiz her şeyden. Somut algılardan soyut algısızlığa geçişteki çelişkiler içinde kıvranış...
Nefesin tükendiği ana geldiğinde film şerididir hayat gözünün önünden saniye hızıyla geçiveren.
Bir anlar çocuktuk hepimiz.
Şimdi hayatın nefes başında durup nefeslerimi sayarak adım adım başlasam tekrar, yeniden.
Mümkünsüzlüğün ağırlığıyla verilir her son nefes değil mi? Son nefesime son adım kala ben burada hayatın bunca yorgunluğuyla haykırıyorum BİR ANLAR ÇOCUKTUM. Her çocuk kadar çocuktum bende.
YAREN BEKİROĞLU