sumeyye
Tue 7 September 2010, 01:17 pm GMT +0200
Bir anenin evladına mektubu
Sen yoktun bir tanem.
Sanki benim içimde hayat da yoktu.
Tâ ki sen gelene kadar...
Sen beni dünyaya bağlayan en büyük sebep oldun.
Seni kucağıma aldığımda, Rabbimin bana karşı ne kadar merhametli olduğunu anladım. Ben anne olunca Rabbim sonsuz şefkat ve merhametinden bir damla koydu benim yüreğime...
Bir annenin evlâdına beslediği şefkat ve merhametin ne kadar büyük olduğunu işte o zaman anladım.
Sen hasta olup da ateşlenirken ben yandım!
Sen üşürken ben dondum!
Sen yeşerdin fidan oldun, ben ise hazân oldum.
Sen yetiştin bahar oldun, ben ise güz oldum.
Gençliğimi Rabbimin en güzel emaneti olduğun için sana fedâ ettim.
Bunun karşılığında senden istediğim tek şey var: Allah’a hakiki kul olman, ömrün boyunca Allah’ın sevdikleriyle beraber olman.
Her zaman;
Önderin ve rehberin Hz. Muhammed (sav) olsun!
Hz. Ebûbekir gibi sâdık ol!
Hz. Ömer gibi adâletli ol!
Hz. Osman gibi edepli ol!
Hz. Ali gibi âlim ol!
Hz. Hamza gibi yürekli ol!
Bedir’in kahramanları gibi korkusuz ol!
Onlar gibi Sevgili Efendimiz’e sâdık ol!
O’nu benden, babandan, canından çok sev!
Hiçbir zaman dîninden, dilinden, soyundan kaçma!
Canın pahasına bile olsa haktan ayrılma!
Her zaman güçsüzden, fakirden, mazlum¬dan yana ol!
Hiç bir zaman dünya saadeti için kimseye boyun eğme!
Dilinde ve kalbinde tevhid olsun!
Allah seni iki cihanda aziz etsin!
Gülden BÂKÎ