hafiza aise
Tue 14 June 2011, 09:56 am GMT +0200
19— Beslenme Rejimi:
Bilinmesi gerekir ki, arzusu şiddetlenir ve tabiatı isterse, hastanın, iyileşmekte olanın ve sağlıklı kişinin menedildiği pek çok şeyin, tabiatın sindirebileceği Ölçüde yemesi zarar vermez, hatta bazan faydalı da olabilir. Çünkü tabiat ve mide onu kabul ve sevgiyle karşılayıp endişe edilen zararı düzeltirler. Bazan böyle bir şeyin yenmesi, tabiatın arzulamadığını yemesinden ve ilacın iyileştirmesinden daha yararlıdır. Bu yüzden Rasûlullah (s.a.), gözünden rahatsızken Suhayb'a birkaç hurma yeme izni verdi, ona bir zarar vermeyeceğini tahmin etti. Benzer bir olay da Hz. Peygamber'in (s.a.) huzuruna giren gözünden rahatsız Hz. Ali'nin durumudur. Bu sırada Rasûlullah'ın (s.a.) yanında yemekte olduğu hurmalar vardı. Rasûlullah (s.a.). Hz. Ali'ye: "Ey Ali! Canın çekiyor mu?" deyip, bir hurma attı. Hurma atmaya devam ederek, tam yedi tane hurma attı. Sonra da: "Bu kadarı yeter, ey Ali!" dedi.
Yine, İbn Mâce'nin Sünen'indc İkrime—İbn Abbas senediyle rivayet ettiği şu olay da bunun örneğidir: Hz. Peygamber (s.a.) bir hastayı ziyaret etmişti. Rasûlullah ona: "Ne arzuluyorsun?" diye sorunca, "Buğday ekmeği —bir rivayette "kek"— arzuluyorum!" cevabını verdi. Bundan sonra Rasû-. lullah (s.a.) şöyle buyurdu: "Yanında buğday ekmeği olan, kardeşine göndersin." Sonra şöyle dedi: "Hasta olanınız bir şey isteyince, onu yedirin."[561]
Bu hadiste, ince bir tıbbî sır vardır. Çünkü hastanın, bir zararı olmakla birlikte, gerçek ve tabiî bir açlık dolayısıyla canının çektiğini yemesi, yararlı ve —gerçekte yararhysa da— canının çekmediğinden daha az zararlı olur. Çünkü bu gerçek arzusu ve tabiatının hoşlanması, zararını kaldırır. Tabiatın yararlı şeyi sevmemesi, bazan zararlı olanı kendine çeker. Kısacası, tabiat lezzetli ve arzulanan şeye doğru, özellikle yönelir, onu en güzel şekilde sindirir, özellikle de nefis ona gerçek bir istekle yönelmişse. Allah en iyisini bilir. [562]
[561] fr.n Mâce, 1439, 3440. t hu Abbas'tan rivayet edilir. Senedinde Safvân b. Hubeyre vardır. Tükr'1/de geçtiği gibi "leyyinu'l hadis" tir.
[562] İbn Kayyim el-Cevziyye, Za’du’l-Mead, İklim Yayınları: 4/337-338.
Bilinmesi gerekir ki, arzusu şiddetlenir ve tabiatı isterse, hastanın, iyileşmekte olanın ve sağlıklı kişinin menedildiği pek çok şeyin, tabiatın sindirebileceği Ölçüde yemesi zarar vermez, hatta bazan faydalı da olabilir. Çünkü tabiat ve mide onu kabul ve sevgiyle karşılayıp endişe edilen zararı düzeltirler. Bazan böyle bir şeyin yenmesi, tabiatın arzulamadığını yemesinden ve ilacın iyileştirmesinden daha yararlıdır. Bu yüzden Rasûlullah (s.a.), gözünden rahatsızken Suhayb'a birkaç hurma yeme izni verdi, ona bir zarar vermeyeceğini tahmin etti. Benzer bir olay da Hz. Peygamber'in (s.a.) huzuruna giren gözünden rahatsız Hz. Ali'nin durumudur. Bu sırada Rasûlullah'ın (s.a.) yanında yemekte olduğu hurmalar vardı. Rasûlullah (s.a.). Hz. Ali'ye: "Ey Ali! Canın çekiyor mu?" deyip, bir hurma attı. Hurma atmaya devam ederek, tam yedi tane hurma attı. Sonra da: "Bu kadarı yeter, ey Ali!" dedi.
Yine, İbn Mâce'nin Sünen'indc İkrime—İbn Abbas senediyle rivayet ettiği şu olay da bunun örneğidir: Hz. Peygamber (s.a.) bir hastayı ziyaret etmişti. Rasûlullah ona: "Ne arzuluyorsun?" diye sorunca, "Buğday ekmeği —bir rivayette "kek"— arzuluyorum!" cevabını verdi. Bundan sonra Rasû-. lullah (s.a.) şöyle buyurdu: "Yanında buğday ekmeği olan, kardeşine göndersin." Sonra şöyle dedi: "Hasta olanınız bir şey isteyince, onu yedirin."[561]
Bu hadiste, ince bir tıbbî sır vardır. Çünkü hastanın, bir zararı olmakla birlikte, gerçek ve tabiî bir açlık dolayısıyla canının çektiğini yemesi, yararlı ve —gerçekte yararhysa da— canının çekmediğinden daha az zararlı olur. Çünkü bu gerçek arzusu ve tabiatının hoşlanması, zararını kaldırır. Tabiatın yararlı şeyi sevmemesi, bazan zararlı olanı kendine çeker. Kısacası, tabiat lezzetli ve arzulanan şeye doğru, özellikle yönelir, onu en güzel şekilde sindirir, özellikle de nefis ona gerçek bir istekle yönelmişse. Allah en iyisini bilir. [562]
[561] fr.n Mâce, 1439, 3440. t hu Abbas'tan rivayet edilir. Senedinde Safvân b. Hubeyre vardır. Tükr'1/de geçtiği gibi "leyyinu'l hadis" tir.
[562] İbn Kayyim el-Cevziyye, Za’du’l-Mead, İklim Yayınları: 4/337-338.