SevD@_GüLü
Thu 9 June 2011, 11:06 am GMT +0200
Aşk'a Şerh
Aşk dile düşmek değil, kalbe düşmektir… Göze gelmek değil, hüzne gelmektir…
Her aşk kalp için mefrûz-u mekân, her hüzün ise aşk için medlûl-u zamandır…
Aşk ki bir nefeslik zaman, kalp ki bir huzurluk mekândır… Ne vakit ki huzursuzluk olur âlemi cihanda, kalp körelmeye başlamıştır bedeni mekânda…
Kimin kalbine rahmetin bir tecellisi olan aşk yerleştirilmişse, hakikat o kalp üzerinde bir koruyucu olur ve bu kişinin kalbi her türlü güzelliklerin yansıdığı bir aynaya dönüşür. Bundan sonradır ki aşkın nuru ve parlaklığı her tarafı kuşatır ve aydınlatır. Kimin de kalbi aşkın huzur veren zikrine kapalıysa, hakikat aynasının önüne bir perde çekilir ve onlar kazandıkları günahlar yüzünden hakkı göremez ve iyiliklere matuf olamazlar. İşte bu duruma bihakkın kalbin kararması ve mühürlenmesi denir.
Aşkın huzur veren nefesini duyumsayabilir mi kalbi mühürlenmiş olanlar ve onun nurunun benzerini bulabilir mi kalbi kararmış yürekler… Hangi kalp temiz bir aşkın asaletine kapılarını kapatabilir? Ve hangi kalp hayrı vadeden ve doğruyu kabul eden bir hakikatin tecellisini bitirebilir? Gerçek şudur ki gözler kör olmaz, fakat göğüslerde olan kalpler kör olur.
Aşk ki kararmış kalplere nur ve körelmiş hayatlara aydınlıktır. Sonsuzluk ikliminde rahmet ve hakikat tecellisinde merhamettir. Kim ki aşkıyla amel eder; hakikat ona bilinmedik zamanda ve mekânda gönderilir. Çünkü aşk sayesinde kalp ile hakikat arasındaki perdeler kalkmıştır. Kiminde kalbi ile hakikat arasındaki perdeler kalkarsa o kişinin kalbine melekût âleminin sırları görünür artık… Onun içindir belki de; “Allah katında kalplerin en sevimli olanı; en ince, en yumuşak, en temiz ve en dayanıklı olanıdır.” buyurur Resul-u Zişan…
Aşk yokluk değil varlıktır; yok olmak değil, var olmaktır, var kılmaktır… Yokluk âleminde hayat bulmak ve varlığa görünür kazandırmaktır. Ne zaman ki aşk olmaz, hiçlik vardır o zaman…
Aşkta “Çok mu sevdin?” yoktur. Bunun içindir belki de âşık olana çok mu sevdin diye sorulmaz… Çünkü çokluk ve azlık birdir âşık için…
Âşık olan her zaman kazançlıdır. Çünkü aşk ruhu olgunlaştırır. Onun için ünlü şair Rilke; “Kişi için olgunlaşmanın, kendi içinde bir şey olmanın, dünya olmanın, bir başkası uğruna kendisi için bir dünya olmanın yolunda yüce bir fırsattır aşk…” der ve olgunlaşmanın en etkin göstergelerinden biri olarak aşka özel bir yer ayırır. Ama gerekli uyarıyı da ihmal etmeden; “Seven kişi kendisini çoğalmış ve derinleşmiş bir yalnızlığa hazırlasın…”
Aşk karşılıklı aydınlanma ya da karşılıksız körelmedir. İnteraktif bir hayattır. İnsanlar kendinde olanı verirler ve kendinde olanı yansıtırlar karşıdakine… Ben kendimde olanı verdim, o kendinde olanı verdi: “Ben yandım o yaktı, ben bittim o bildi, ben gittim o geldi…”
İnsanlar kendilerini neden boşlukta hissediyorlar biliyor musunuz? Kalpleri boş olduğu için… Kalplerinde aşkın hayat veren iksiri olmadığı için… Bunun için kendilerini boşlukta hissediyor ve bunun için birbirlerini sevmiyorlar. Bunun içindir belki de insanlar kendilerine güvenmiyor ve kendilerini yetersiz görüyorlar. Kendileri için de olumlu bir tek cümle kurmuyorlar.
Oysa kalp kendinde olanı verir. Kendinde olanı yansıtır. Kendinde olanı sever. Kendinde olana sahip çıkar. Aslında bulduklarımız verdiklerimizin aynısıdır, bildiklerimiz yaşadıklarımızın bir kopyasıdır. Hayatımız kalbimizin yansımasıdır.
Aşk ki kalpte olanın yansıması ve hayatın anlam kazanmasıdır. Anlamsız bir hayattan ve aşksız bir kalpten aşk-ı celilin esmasına ulaşılabilir mi ve kelimeler meşime-i şebten doğabilir mi?
Bunun içindir belki de “ne zaman aşk üzerine şerh ve beyanda bulunsam aşka gelirim” ve aşk-ı güzinden utanırım.
Esan Gül
Aşk dile düşmek değil, kalbe düşmektir… Göze gelmek değil, hüzne gelmektir…
Her aşk kalp için mefrûz-u mekân, her hüzün ise aşk için medlûl-u zamandır…
Aşk ki bir nefeslik zaman, kalp ki bir huzurluk mekândır… Ne vakit ki huzursuzluk olur âlemi cihanda, kalp körelmeye başlamıştır bedeni mekânda…
Kimin kalbine rahmetin bir tecellisi olan aşk yerleştirilmişse, hakikat o kalp üzerinde bir koruyucu olur ve bu kişinin kalbi her türlü güzelliklerin yansıdığı bir aynaya dönüşür. Bundan sonradır ki aşkın nuru ve parlaklığı her tarafı kuşatır ve aydınlatır. Kimin de kalbi aşkın huzur veren zikrine kapalıysa, hakikat aynasının önüne bir perde çekilir ve onlar kazandıkları günahlar yüzünden hakkı göremez ve iyiliklere matuf olamazlar. İşte bu duruma bihakkın kalbin kararması ve mühürlenmesi denir.
Aşkın huzur veren nefesini duyumsayabilir mi kalbi mühürlenmiş olanlar ve onun nurunun benzerini bulabilir mi kalbi kararmış yürekler… Hangi kalp temiz bir aşkın asaletine kapılarını kapatabilir? Ve hangi kalp hayrı vadeden ve doğruyu kabul eden bir hakikatin tecellisini bitirebilir? Gerçek şudur ki gözler kör olmaz, fakat göğüslerde olan kalpler kör olur.
Aşk ki kararmış kalplere nur ve körelmiş hayatlara aydınlıktır. Sonsuzluk ikliminde rahmet ve hakikat tecellisinde merhamettir. Kim ki aşkıyla amel eder; hakikat ona bilinmedik zamanda ve mekânda gönderilir. Çünkü aşk sayesinde kalp ile hakikat arasındaki perdeler kalkmıştır. Kiminde kalbi ile hakikat arasındaki perdeler kalkarsa o kişinin kalbine melekût âleminin sırları görünür artık… Onun içindir belki de; “Allah katında kalplerin en sevimli olanı; en ince, en yumuşak, en temiz ve en dayanıklı olanıdır.” buyurur Resul-u Zişan…
Aşk yokluk değil varlıktır; yok olmak değil, var olmaktır, var kılmaktır… Yokluk âleminde hayat bulmak ve varlığa görünür kazandırmaktır. Ne zaman ki aşk olmaz, hiçlik vardır o zaman…
Aşkta “Çok mu sevdin?” yoktur. Bunun içindir belki de âşık olana çok mu sevdin diye sorulmaz… Çünkü çokluk ve azlık birdir âşık için…
Âşık olan her zaman kazançlıdır. Çünkü aşk ruhu olgunlaştırır. Onun için ünlü şair Rilke; “Kişi için olgunlaşmanın, kendi içinde bir şey olmanın, dünya olmanın, bir başkası uğruna kendisi için bir dünya olmanın yolunda yüce bir fırsattır aşk…” der ve olgunlaşmanın en etkin göstergelerinden biri olarak aşka özel bir yer ayırır. Ama gerekli uyarıyı da ihmal etmeden; “Seven kişi kendisini çoğalmış ve derinleşmiş bir yalnızlığa hazırlasın…”
Aşk karşılıklı aydınlanma ya da karşılıksız körelmedir. İnteraktif bir hayattır. İnsanlar kendinde olanı verirler ve kendinde olanı yansıtırlar karşıdakine… Ben kendimde olanı verdim, o kendinde olanı verdi: “Ben yandım o yaktı, ben bittim o bildi, ben gittim o geldi…”
İnsanlar kendilerini neden boşlukta hissediyorlar biliyor musunuz? Kalpleri boş olduğu için… Kalplerinde aşkın hayat veren iksiri olmadığı için… Bunun için kendilerini boşlukta hissediyor ve bunun için birbirlerini sevmiyorlar. Bunun içindir belki de insanlar kendilerine güvenmiyor ve kendilerini yetersiz görüyorlar. Kendileri için de olumlu bir tek cümle kurmuyorlar.
Oysa kalp kendinde olanı verir. Kendinde olanı yansıtır. Kendinde olanı sever. Kendinde olana sahip çıkar. Aslında bulduklarımız verdiklerimizin aynısıdır, bildiklerimiz yaşadıklarımızın bir kopyasıdır. Hayatımız kalbimizin yansımasıdır.
Aşk ki kalpte olanın yansıması ve hayatın anlam kazanmasıdır. Anlamsız bir hayattan ve aşksız bir kalpten aşk-ı celilin esmasına ulaşılabilir mi ve kelimeler meşime-i şebten doğabilir mi?
Bunun içindir belki de “ne zaman aşk üzerine şerh ve beyanda bulunsam aşka gelirim” ve aşk-ı güzinden utanırım.
Esan Gül