neslinur
Sun 11 July 2010, 01:02 am GMT +0200
Allah’ın Himâyesi
“O seni bir yetim iken barındırmadı mı?” (Duhâ sûresi, 93/6)
Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) daha annesinin karnında iken babası vefat etmişti. Altı yaşında da annesiz kaldı. O’nu önce dedesi Abdülmuttalib, sonra amcası Ebû Talib himaye ettiler. O’na ayrı bir ihtimam gösterdiler. Kendi çocuklarından daha fazla koruyup gözettiler, güzelce baktılar. Herkesi koruyup gözeten Allah Teâlâ’nın, kendine elçi seçtiği bir kimseyi başıboş bırakması düşünülemezdi. O’nu da himâye etti. Yani yetim olduğu için terbiyesinde bir eksiklik olmadı. Aslında Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem), hayatının her döneminde Cenâb-ı Hak tarafından peygamberliğe hazırlanmıştır. Çünkü peygamberler, insanların dünya ve âhiret hayatını belirleyecek bilgileri tebliğle görevlidir.
Ayrıca Resûlullah’ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) karşılaştığı olaylar bir hikmete dayalıdır. İleride peygamber olacak bu çocuğun terbiyesini lâyık olduğu şekilde tayin etmiş olan Allah Teâlâ, O’nun her dönemini de bize örnek kılmıştır. Babasız ve annesiz büyüyen çocuklar, Peygamberimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) de kendileri gibi bir yetim ve öksüz olarak büyüdüğünü öğrenince, Allah’ın bu sevgili kulu ve elçisine bu yönden benzemekten mutlu olurlar.
Hakkın Ebedî Zaferi
“Senden önceki peygamberle de alay edildi, onlarla alay edenler alaylarının vebaline uğradılar.” (En’âm Sûresi, 6/10)
Tarihe bakıldığında çoğu zaman haklı olanların, doğruluğu ve adaleti savunanların hor görülmek, yalanlanmak, eziyete, haksızlığa uğramak gibi davranışlara mâruz kaldığı görülür. Allah Teâlâ’nın emirlerini getiren peygamberler de bu türlü davranışlarla karşılaşmışlardır. Her peygamber toplumu tarafından yalanlanmış hatta memleketlerinden göçe (hicrete) mecbur bırakılmışlardır.
İşte bu âyet-i kerime ile Cenâb-ı Hak, elçisi Hz. Muhammed’i (sallallâhu aleyhi ve sellem) teselli etmekte, karşılaştığı durumun her peygamberin başına geldiği ve sonunda haklı olanın galip olduğu müjdesini vermektedir.
Hz. Muhammed’e (sallallâhu aleyhi ve sellem) peygamberlik gelince kavmi O’nu yıldırmak, Allah’ın emirlerini tebliğden uzaklaştırmak için ellerinden geleni ardlarına koymamışlardır. Kimi O’nun aklını oynattığını iddia etmiş, kimi büyücü, kimi de şair demiştir. Her söylediğiyle, her yaptığıyla alay etmişler, sözlerini alaycı bir tarzda yorumlamışlardır. Peygamber Efendimiz’i (sallallâhu aleyhi ve sellem) küçük düşürmek için plânlar yapmışlardır.
Ama Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), böyle davranışlara kulak asmamış, olgun davranmıştır. Bu kişilerin hiçbir haklı tarafı olmayan sözlerine göre hareket etmemiş, Allah’a güvenip dayanmış, O’nun sözlerine itaat etmiştir. Sonuçta Hz. Muhammed, İslam Dini’ni yaymış, Müslüman olarak yaşamış ve O’nunla alay edenler unutulup gitmiştir. İslâmiyet ve Hz. Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) yolu ve şânı devam etmiştir.
“O seni bir yetim iken barındırmadı mı?” (Duhâ sûresi, 93/6)
Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem) daha annesinin karnında iken babası vefat etmişti. Altı yaşında da annesiz kaldı. O’nu önce dedesi Abdülmuttalib, sonra amcası Ebû Talib himaye ettiler. O’na ayrı bir ihtimam gösterdiler. Kendi çocuklarından daha fazla koruyup gözettiler, güzelce baktılar. Herkesi koruyup gözeten Allah Teâlâ’nın, kendine elçi seçtiği bir kimseyi başıboş bırakması düşünülemezdi. O’nu da himâye etti. Yani yetim olduğu için terbiyesinde bir eksiklik olmadı. Aslında Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem), hayatının her döneminde Cenâb-ı Hak tarafından peygamberliğe hazırlanmıştır. Çünkü peygamberler, insanların dünya ve âhiret hayatını belirleyecek bilgileri tebliğle görevlidir.
Ayrıca Resûlullah’ın (sallallâhu aleyhi ve sellem) karşılaştığı olaylar bir hikmete dayalıdır. İleride peygamber olacak bu çocuğun terbiyesini lâyık olduğu şekilde tayin etmiş olan Allah Teâlâ, O’nun her dönemini de bize örnek kılmıştır. Babasız ve annesiz büyüyen çocuklar, Peygamberimiz’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) de kendileri gibi bir yetim ve öksüz olarak büyüdüğünü öğrenince, Allah’ın bu sevgili kulu ve elçisine bu yönden benzemekten mutlu olurlar.
Hakkın Ebedî Zaferi
“Senden önceki peygamberle de alay edildi, onlarla alay edenler alaylarının vebaline uğradılar.” (En’âm Sûresi, 6/10)
Tarihe bakıldığında çoğu zaman haklı olanların, doğruluğu ve adaleti savunanların hor görülmek, yalanlanmak, eziyete, haksızlığa uğramak gibi davranışlara mâruz kaldığı görülür. Allah Teâlâ’nın emirlerini getiren peygamberler de bu türlü davranışlarla karşılaşmışlardır. Her peygamber toplumu tarafından yalanlanmış hatta memleketlerinden göçe (hicrete) mecbur bırakılmışlardır.
İşte bu âyet-i kerime ile Cenâb-ı Hak, elçisi Hz. Muhammed’i (sallallâhu aleyhi ve sellem) teselli etmekte, karşılaştığı durumun her peygamberin başına geldiği ve sonunda haklı olanın galip olduğu müjdesini vermektedir.
Hz. Muhammed’e (sallallâhu aleyhi ve sellem) peygamberlik gelince kavmi O’nu yıldırmak, Allah’ın emirlerini tebliğden uzaklaştırmak için ellerinden geleni ardlarına koymamışlardır. Kimi O’nun aklını oynattığını iddia etmiş, kimi büyücü, kimi de şair demiştir. Her söylediğiyle, her yaptığıyla alay etmişler, sözlerini alaycı bir tarzda yorumlamışlardır. Peygamber Efendimiz’i (sallallâhu aleyhi ve sellem) küçük düşürmek için plânlar yapmışlardır.
Ama Peygamberimiz (sallallâhu aleyhi ve sellem), böyle davranışlara kulak asmamış, olgun davranmıştır. Bu kişilerin hiçbir haklı tarafı olmayan sözlerine göre hareket etmemiş, Allah’a güvenip dayanmış, O’nun sözlerine itaat etmiştir. Sonuçta Hz. Muhammed, İslam Dini’ni yaymış, Müslüman olarak yaşamış ve O’nunla alay edenler unutulup gitmiştir. İslâmiyet ve Hz. Muhammed’in (sallallâhu aleyhi ve sellem) yolu ve şânı devam etmiştir.