hafız_32
Thu 16 September 2010, 02:10 pm GMT +0200
Ali İmran Suresinden Ayetler
Meali
“Hepiniz birden Allahın Kitabına sım sıkı tutununuz; birbirinizden ayrılmayınız; Cenabı Hakkın üzerinizdeki nimetini hatırlayınız: Hani, bir zamanlar birbirinize düşman idiniz, O sizin kalblerinizi birleştirdi de O´nun lutfu sayesinde kardeş oldunuz; hani, bir zamanlar cehennem uçurumunun kenarında idiniz, O sizi oradan kurtardı; işte, doğru yolu bulaşınız diye Allah âyetlerini size böylece bildiriyor.” [113]
Tefsîrî
Ayeti celile Âl-i İmran sûresindendir.
“Allahın kitabı, gökyüzünden yeryüzüne uzanan Allahın bağıdır.” gibi sahih hadislere bakılınca âyeti kerîmedeki Habibullahın Kur´an olduğu anlaşılır. Bundan maksad İslâmdır, diyenler de olmuştur. Zaten bu iki tevcih birbirinden ayrı değildir ki! Öyleya, Kur´an islâmın kitabı, İslâm ise o kitabın meali müstetabıdır” [114].
Müslümanların hem dünyada perişan, hem ukbada mahkumi hüsran olmamaları için, her ne surette, her ne mahiyette olursa olsun, tefrikayı [115] intaç edecek bütün hareketlerden bizi nehy eden âyet yalnız şu tefsir ettiğimizdir, zannına düşmiyelim. Bir çok âyeti şerife ile namütenahi ahadisi münife, hep ya ayni gayei vahdete [116] sevk edecek birer emri, yahut o gayeden uzaklaşmamak hakkında birer yasağı içine alıyor.
Ne hacet. Bu evamirin, bu nevahinin [117] hiç biri olmasa, edasiyle memur olduğumuz faraiz, ta Çin surlarına yaslanmış bir Moğol ile Şar balkanı eteklerinde dolaşan bir Arnavut arasında en sağlam bir uhuvvet rabıtası vücude getirecek mahiyeti haiz değil mi?
Tarihi İslama azıcık vukufu olanlar Ansarın Muhacirine [118] karşı ne büyük fedakârlıklar gösterdiğini bilirler. Evet, semahatın, [119] insaniyetin bu derecesi o vakte kadar vukua değil, hatıra bile gelmemişti! Halbuki, zamanı cahiliyette bunlar birbirinin hasmı cam idiler. Muhtelif kabileler arasmdaki kanlı muharebeler bitmek, tükenmek bilir takımından değil idi. Nitekim Evs ile Hazrae tam yüz yirmi yıl birbirini boğazlamıştı. İşte asırlarca süren bu müthiş muhasamata hatimeyi [120] müslümanlık verdi. Kabail [121] yekdiğerine karşı hasmı can iken feyzi İslâm ile birdenbire yan can oldu. Artık bu takarrür eden sulhun, teessüs eden uhuvvetin sayei saadetinde pek bahtiyar bir hayata nail olan Ceziretül Arap sakinleri putperestlik levsinden sıyrılarak sahai nuranuru tevhide yükselmek suretiyle hayatı bakiyelerini de temin eylediler.
İşte âyeti kerîmede bir üslubu imtinan [122] ile beyan buyrulan; her zaman yade alınması emir olunan nimet, bu nimeti uzamadır [123].
Bu nimet, bu birlik nimeti, dünyada en büyük nimettir. Çünkü, ayrılık bîr cehennem uçurumudur ve bu cehennem uçurumundan kurtulmak sayesinde yaşamak mümkündür. [124]