rabia
Thu 25 March 2010, 02:02 pm GMT +0200
Alemlere Rahmet
Hadîs kitapları sizin, elinize uzanan bir çocuk elini reddetmeyip istediği kadar onu gezdirdiğinizi anlatır. Şemail–i şerife kitapları sizin hep mütebessim olduğunuzu anlatıyorlar.
Tebessüm, sevgi dolu bir yürek demektir. İnsanları seven bir yürek, tebessümü sadaka olarak gören bir anlayış...
İnsanların dünya ve ahiret mutluluklarıyla o derece ilgiliydiniz ki, yüceler yücesi Yaratıcı’ya iman etmeyenlerden dolayı; “Neredeyse kendine kıyacaksın” âyeti inmişti hakkınızda. Ve yine insanların Hakk’a inanmaları ve sonsuz âlemdeki durumları için; zahirde ve batında çok gayretliydiniz, bunu Yüce Beyan söylüyor bize. Simanız, şairin ifadesiyle;
“O yüz ki her hattı tevhit kaleminden bir satır
O yüz ki göz değince Allah ‘cc’ı hatırlatır.”
gerçeğinin en güzel tecellisi olduğundan ve rahmetle mütebessim oluşundan olsa gerek, size sorular sorup, heva ve hevesinden konuşmayan zatınızı imtihan etmek isteyen Yahudi alimi, Abdullah İbn–i Selâm, merhamet ve doğruluğun en güzel aynası simanızı görünce; “Bu simaya sahip olan insan yalan söylemez” deyip iman etmişti; Kıdem ve Beka Sahibine, Tek olana, Fert olana.
Yüce Allah, O misli olmayan kerim, zatınızı (sas) “Biz seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik” ifadesiyle anlatıyor yüce beyanında. Siz de, “müjdeleyin korkutmayın” buyuruyorsunuz. “Siz yerdekilere merhamet edin ki, göktekiler de size merhamet etsin” sözleri dökülüyor dilinizden.
Ömrü günahlarla hemhal bir kadın, bir kuyuda mahsur kalmış bir köpeğe su vermek için kuyuya indi ve ona su verdi. Rahman (cc) da onu cennetliklerden kıldı. Bunlar sizin çizdiğiniz ya da size çizdirilen rahmet tabloları. “Birbirinizi sevmedikçe gerçek imana ermiş olamazsınız” diyorsunuz. Sevgisiz yürek cehennem, sevgisiz hayat zindan oluyor niçin?
İçimizdeki bu sevginin bir yönüyle bu sınırsız muhabbetin kaynağı nedir?
Her şeyi işiten, gören ve her şeyi bilen yaratıcı, En’am suresi 12. âyetinde kendisini anlatırken Zatı (cc) hakkında; “O rahmet etmeyi kendisine yazdı (farz kıldı)” diyor. Bu âyet bizleri rahmetin kaynağına da ulaştırıyor. Sizin açtığınız yolun yıldızlarından Beyazid–i Bestami’ye isnat edilen bir söz var. O diyor ki “Ahir ömrümde şu hakikatleri idrak ettim: Zannediyordum ki ben Allah’a yakınım, anladım ki Allah (cc) bize yakınmış. Yine zannediyordum ki ben Allah (cc)’ı çok seviyorum; anladım ki Allah bizi seviyormuş.”
Sizi seven bir gönül, “Âlemde insan olmazsa âlem neye yarardı” diyordu bir yazısında. Kendisinde âlemler saklı insanda sevgi olmasaydı?
“Şu âlem dedikleri el ayakla baş değil
Âdem mânâya derler suret ile kaş değil.”
diyenin manadan en büyük kastı sevgi dolu bir yürekti herhalde.
Ey Âlemlere Rahmet! Yıllar var ki sana ait hakikatleri idrakten mahrumuz. Gerçek sevgiden bînasibiz. Senin kutlular kervanının Mevlanaları gibi herkese gönlü açık, “Aç açabildiğin kadar herkese sineni” diyen, Allah sevgisiyle yanan, “Yaratandan dolayı yaratılanı seven gönülleri” hakikatiyle anlamaktan uzağız. Çünkü:
“Yağmur, gülşenimize sensiz, baldıran düştü
Düşmanlık içimizde; dostluklar yabana düştü.”
Seni ve getirdiğin rahmeti hakkıyla anlamayan bizler, anlattığın günahkâr kadını, “Evet bağiyenin ıstıraptan çatlayan sinesi ile Allah’ın rahmeti, bir vahidin iki yüzünden ibarettir” cümleleriyle bir merhamet senfonisi olarak sunan gülen çehreleri anlamaktan uzak düştük. Evvel ve Ahir olan, “Rahmetim gazabımı geçti.” derken, bizler âdetâ rahmetin önünde kara perdeler olduk; insanı ve eşyayı hakkıyla sevemediğimizden sevenlere de acabalarla kem bakışlarla baktık:
“Kardeşler arasına heyhat, su–i zan düştü
Zedelendi sağduyu; körleşen izan düştü
Şarkısıyla yaşadık yıllar yılı baharın
İnsanlık bahçemize sensizlik hazan düştü.”
Ey Âlemlere Rahmet! Sensiz mahzun ve mükedderiz. Perişan halimiz, haylidir sevdiklerimizden mütebessim çehrelerden de ayrı düşünce, hiçbir şeyin tadı tuzu kalmadı.
Şairin dediği gibi:
“Yıllar var ki ya Muhammed aylar bize hep muharrem oldu...”
Seni vesile ettiğimiz ve senden medet umduğumuz dualarımızda milletimizin ve insanlığın saadeti için yalvarıyoruz. Sonsuz rahmetin ve Rahmeti Sonsuzun Rahmeti’nin idraki için yalvarıyoruz:
“Yağmur, seninle biter susuzluğu evrenin
Sana mü’mindir sema; sana muhtaçtır zemin.”
Tahir TANER
Hadîs kitapları sizin, elinize uzanan bir çocuk elini reddetmeyip istediği kadar onu gezdirdiğinizi anlatır. Şemail–i şerife kitapları sizin hep mütebessim olduğunuzu anlatıyorlar.
Tebessüm, sevgi dolu bir yürek demektir. İnsanları seven bir yürek, tebessümü sadaka olarak gören bir anlayış...
İnsanların dünya ve ahiret mutluluklarıyla o derece ilgiliydiniz ki, yüceler yücesi Yaratıcı’ya iman etmeyenlerden dolayı; “Neredeyse kendine kıyacaksın” âyeti inmişti hakkınızda. Ve yine insanların Hakk’a inanmaları ve sonsuz âlemdeki durumları için; zahirde ve batında çok gayretliydiniz, bunu Yüce Beyan söylüyor bize. Simanız, şairin ifadesiyle;
“O yüz ki her hattı tevhit kaleminden bir satır
O yüz ki göz değince Allah ‘cc’ı hatırlatır.”
gerçeğinin en güzel tecellisi olduğundan ve rahmetle mütebessim oluşundan olsa gerek, size sorular sorup, heva ve hevesinden konuşmayan zatınızı imtihan etmek isteyen Yahudi alimi, Abdullah İbn–i Selâm, merhamet ve doğruluğun en güzel aynası simanızı görünce; “Bu simaya sahip olan insan yalan söylemez” deyip iman etmişti; Kıdem ve Beka Sahibine, Tek olana, Fert olana.
Yüce Allah, O misli olmayan kerim, zatınızı (sas) “Biz seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik” ifadesiyle anlatıyor yüce beyanında. Siz de, “müjdeleyin korkutmayın” buyuruyorsunuz. “Siz yerdekilere merhamet edin ki, göktekiler de size merhamet etsin” sözleri dökülüyor dilinizden.
Ömrü günahlarla hemhal bir kadın, bir kuyuda mahsur kalmış bir köpeğe su vermek için kuyuya indi ve ona su verdi. Rahman (cc) da onu cennetliklerden kıldı. Bunlar sizin çizdiğiniz ya da size çizdirilen rahmet tabloları. “Birbirinizi sevmedikçe gerçek imana ermiş olamazsınız” diyorsunuz. Sevgisiz yürek cehennem, sevgisiz hayat zindan oluyor niçin?
İçimizdeki bu sevginin bir yönüyle bu sınırsız muhabbetin kaynağı nedir?
Her şeyi işiten, gören ve her şeyi bilen yaratıcı, En’am suresi 12. âyetinde kendisini anlatırken Zatı (cc) hakkında; “O rahmet etmeyi kendisine yazdı (farz kıldı)” diyor. Bu âyet bizleri rahmetin kaynağına da ulaştırıyor. Sizin açtığınız yolun yıldızlarından Beyazid–i Bestami’ye isnat edilen bir söz var. O diyor ki “Ahir ömrümde şu hakikatleri idrak ettim: Zannediyordum ki ben Allah’a yakınım, anladım ki Allah (cc) bize yakınmış. Yine zannediyordum ki ben Allah (cc)’ı çok seviyorum; anladım ki Allah bizi seviyormuş.”
Sizi seven bir gönül, “Âlemde insan olmazsa âlem neye yarardı” diyordu bir yazısında. Kendisinde âlemler saklı insanda sevgi olmasaydı?
“Şu âlem dedikleri el ayakla baş değil
Âdem mânâya derler suret ile kaş değil.”
diyenin manadan en büyük kastı sevgi dolu bir yürekti herhalde.
Ey Âlemlere Rahmet! Yıllar var ki sana ait hakikatleri idrakten mahrumuz. Gerçek sevgiden bînasibiz. Senin kutlular kervanının Mevlanaları gibi herkese gönlü açık, “Aç açabildiğin kadar herkese sineni” diyen, Allah sevgisiyle yanan, “Yaratandan dolayı yaratılanı seven gönülleri” hakikatiyle anlamaktan uzağız. Çünkü:
“Yağmur, gülşenimize sensiz, baldıran düştü
Düşmanlık içimizde; dostluklar yabana düştü.”
Seni ve getirdiğin rahmeti hakkıyla anlamayan bizler, anlattığın günahkâr kadını, “Evet bağiyenin ıstıraptan çatlayan sinesi ile Allah’ın rahmeti, bir vahidin iki yüzünden ibarettir” cümleleriyle bir merhamet senfonisi olarak sunan gülen çehreleri anlamaktan uzak düştük. Evvel ve Ahir olan, “Rahmetim gazabımı geçti.” derken, bizler âdetâ rahmetin önünde kara perdeler olduk; insanı ve eşyayı hakkıyla sevemediğimizden sevenlere de acabalarla kem bakışlarla baktık:
“Kardeşler arasına heyhat, su–i zan düştü
Zedelendi sağduyu; körleşen izan düştü
Şarkısıyla yaşadık yıllar yılı baharın
İnsanlık bahçemize sensizlik hazan düştü.”
Ey Âlemlere Rahmet! Sensiz mahzun ve mükedderiz. Perişan halimiz, haylidir sevdiklerimizden mütebessim çehrelerden de ayrı düşünce, hiçbir şeyin tadı tuzu kalmadı.
Şairin dediği gibi:
“Yıllar var ki ya Muhammed aylar bize hep muharrem oldu...”
Seni vesile ettiğimiz ve senden medet umduğumuz dualarımızda milletimizin ve insanlığın saadeti için yalvarıyoruz. Sonsuz rahmetin ve Rahmeti Sonsuzun Rahmeti’nin idraki için yalvarıyoruz:
“Yağmur, seninle biter susuzluğu evrenin
Sana mü’mindir sema; sana muhtaçtır zemin.”
Tahir TANER