hafiza aise
Wed 29 August 2012, 12:30 pm GMT +0200
Akıl Nimeti
Fakir bir adam çölde gidiyordu. Yolda fakirliğini düşünüyor, kendini bedbaht hissediyordu. Sanki üzerinde hiçbir nimet yokmuş gibi üzüntüye kapılmıştı.
Bu sırada yolun kenarında birini gördü. Sıcağın altında buram buram terlerken durmadan da kazma sallayan bu adam toprağı eşiyordu.
Yaklaşıp sordu:
– Ey Allah’ın kulu, bu kocaman çukuru ne için açtın? Ne arıyorsun burada?
– Ne olacak, paramı arıyorum!
– Anlamadım!
– Anlamayacak ne var. Köye eşkıyâ gelecek, dediler. Ben de paramı getirip buraya kuyulamıştım. Şimdi bir haftadır eşiyorum, bir türlü bulamıyorum.
– Peki, paranı koyduğun yere işaret koymuş muydun?
– Koymaz olur muyum hiç? Rastgele yere para saklayacak göz var mı bende?
– Neydi işaretin? Hangi işaretin yanına koymuştun paranı?
– Siyah bir bulut vardı gökte. Onun tam altına gelen yere gömmüştüm.
Adam oradan uzaklaşırken kendi kendine tövbe, istiğfar etmeye başladı:
– Yâ Rab, hâlime şükürler olsun. Sen benim aklımı alma, gerisi kolay.
AHMET ŞAHİN