reyyan
Thu 28 October 2010, 11:29 am GMT +0200
Adam Yanımızın Çocuk Cümleleri
Pamuktan şeker mi? Yoksa kardan adam mı? Hangisi daha gerçekçi… Çocukluk hâlleri kelimelerin, adamlık hâllerinden kurtaran. Çünkü bazen adam olmak yetmiyor çaresini bulmaya çaresizliklerin. Kilidini açıyor bazen labirentin çocuksu cümlelerim; “Uçurtma uçurmak istiyorum, kuyrukları rengarenk.” Bazen de “Bir zürafa beslemek istiyorum apartmanların arasında.”
Ufalırken gözlerin kafanın içindeki düşünceleri ezberlemekten, yastığa koyarken başını kendini hatıralarda seyr-ü seferde bulursun. O süratte kendini bir otobüsün içinde hissedip geçtiğin köylerin ışıklarını sayarsın. Ve bir çocuk gelir dokunur adam yanına ve “Köyüme gidip, gece karanlığında camı açıp sokak lambasında yağan karı izlemek istiyorum. El ele verip ailemle beyaz sayfa gibi olan kara yatıp ‘beyaz gölgelerimizi bırakalım” der.
“Yol çeker” derler ya… Adımını atmış olsan da bazen ağır gelir taşımak istemez. Bazen de sen taşımak istemezsin bedenini ruhuna yabancı gelir. Köstebekler gibi günahlar delik deşik etmişken gönül toprağını… Savunmasız ve saldırgan olduğun o zamanlarda yaklaşır bir çocuk “Bayram sabahı giyeceği elbiseyi merak eder ve toplayacağı şekerleri; limonlu, vişneli, naneli”…
Umut ruhu, umutsuzluk yeşerdiği toprak; ‘adam yanımızın çocuk cümleleri’.
Hasan Hüseyin KEMAL