Abdullah B. Cahş r.a. ın seferi

Urve anlatıyor:

Daha sonra Rasûlüllah (s.a.v.), Receb ayında Abdullah b. Cahş el-Esedî ve beraberindeki sekiz kişiyi sefere gönderdi. Yola çıkmadan önce, Allah Rasûlü bir mektup yazıp Abdullah'a verdi ve; "İki gün yol almadıkça mektubu okumamasını" emretti.

İki gün sonra Abdullah b. Cahş mektubu açınca şunları okudu:

"Bu mektubumu okuduğun zaman Nahle ile Taif arasındaki yerde konaklayıncaya kadar yoluna devam et. Orada bizim için Kureyşlileri gözetle ve ne yaptıklarını bize bildir."

Abdullah b. Cahş mektubu okuyunca, arkadaşlarına: "Rasûlüllah (s.a.v.) bana Nahleye kadar varmamı, sizden hiç birinizi zorla yola götürmeye kalkmamamı" emrediyor. Şehîd olmayı isteyen yoluna devam etsin. Ölümden korkan da geri dönsün. Bana gelince ben yo­luma devam ediyorum" dedi.

Böylece Abdullah b. Cahş da sekiz arkadaşı da yoluna devam etti­ler. Bunlar 1- Ebu Huzeyfe b. Utbe, 2- Ukkâşe b. Nu'mân, 3- Utbe b. Ğazvân, 4- Sa'd b. Ebî Vakkas, 5- Âmir b. Rabî'a, 6- Vâkıd b. Abdillah et-Temîmî, 7- Süheyl b. Beydâ el-Fihrî, 8- Hâlid b. el-Bükeyr.

Abdullah arkadaşlarıyla Hicaz üzerinden giden yolu tuttu. Fûrü' mıntıkasından ilerde Bührân denilen Ma'dene (yataklarının olduğu yere) gelince Sa'd b. Ebî Vakkas ile Utbe b. Gazvan develerini kay­bettiler. Develerini aramak için yoldan geri kaldılar. Abdullah ile be­raberindekiler ise yola devam edip, Nahleye kadar gelip konakladılar.

Amr b. eî-Hadrami ve bir gurup insanın içinde bulunduğu Kureyşe ait, üzüm ve deri taşıyan bir kervan oraya uğradı. Kureyşliler bunları görünce korktular. Ukkâşe (r.a.) onlara doğru geldi. Başım kazımış idi. Kureyşliler onu görünce:

"Bunİar ömreciymiş, bunlardan size bir zarar gelmez" dediler. Ab­dullah ve arkadaşları bunlara nasıl davranacakları hususunda müşave­re ettiler. Vakit Receb ayının sonu idi: "Biz bu gece bunları bırakacak olursak kesinlikle sabaha Harame girecekler ve böylece harame gir­mekle bizden kendilerini korumuş olacaklar. Eğer bunlarla çarpışırsak Haram aylarda çarpışmış olacağız" diyerek ne yapacakları hususunda tereddüde düştüler.

Daha sonra hepsi birden onlarla savaşıp ticaret mallarına el koyma­ya karar verdiler. Vakıd b. Abdillah bir ok atarak Amr b. el-Hadramî'yi öldürdü: Osman b. Abdillah ile Hakem b. Keysân'ı esir aldılar. Nevfel b. Abdillah ise kaçıp kurtuldu.

Abdullah b. Cahş ile arkadaşları kervan ve iki esiri alıp geriye dö­nüp Medine'ye geldiler. Elde ettikleri ganimetin beşte birini ayırıp bunu Nebî (s.a.v.) Efendimize verdiler. Kur'ân'da buna mutabık olarak ayet indi.[20] Peygamber (s.a.v.) Efendimiz, Amr b. el-Hadramî'nin öl­dürülmesini iyi karşılamadı. Bunun üzerine de (Bakara Sûresi'nin 217'ci âyeti olan)

"Sana Haram aylar hakkında, bu aylardaki savaşmanın hük­münü soruyorlar. "Bu aylarda savaşmak büyük günahtır" de"

âyeti nazil oldu.

Peygamberimiz (s.a.v.) bu iki esîre karşı fidye almayı kabul edip onları serbest bıraktı. Bunlardan Osman Mekke'de kâfir olarak öldü. Hakem ise Müslüman olup "Bi'ri-Mâûne" faciasında şehit düştü.[21]

 
Kıblenin Değişmesi
 

Kıble Receb ayında veya ona yakın bir zamanda tekrar Mekke'ye döndürülmüş oldu.[22]



[21] İbni Sa'd Tabâkat 2/10, 12; İbni Hişam Sîre 3/22, 23; Beyhakî Delâil 3/17, 21; Vakidî Meğazî 1/  ; Taberi Tarih 2/  ; Uyûnû'ttarih 1/108; Uyûnü'i Eser 1/227; Süheylî Ravdu'l Unf 3/28; İbni Hibbân Sîre; El-Muntazam.

İmam Zehebi, Tarihü’l İslam  Meğazi 3/18-20

[22] Zehebî bilmiyorum neden bu kadar kısalttı. Biz kaynaklardan bu konuyu uzatmadan nakledelim. Bu konu babire kısmının ikinci cildin sonunda orjinalin ikinci cildinin 40'cı sayfasında da temas edilmiştir.

İmam Zehebi, Tarihü’l İslam  Meğazi 3/20

Esselamü aleyküm Rabbim bizleri doğruların yolundan ayırmasın Rabbim paylaşım için razı olsun

Aleyküm Selam. Rabb'im bizleri sevdiklerinin yolundan gidenlerden eylesin inşaAllah
 Bilgiler için Allah razı olsun kardeşim