saniyenur
Thu 21 July 2011, 03:09 pm GMT +0200
70. BÖLÜM (*)
Olgunluğun gerekli kıldığı şey, başkalarının insana meyletmesidir. İnsan, boyuna
olgunlaşmaya çalışmalı, noksanlaşmaya değil. Tanrının olgunluğu, bütün varlıkların olgunluğudur; Tanrı
hakkında noksanı câiz görmek, olgunluğu gidermek, dünyada olup-biten şeyleri, hattâ kâinatı yok
saymaktır. Tanrının yokluğunu câiz bilmek, âlemi yok bilmektir. Sen Tanrıyı düşünüyorsun, onun neliğininiteliğini,
sınırını bilmek, ölçmek istiyorsun da tadın-tuzun kalmıyor. Demek ki sen, Tanrının neliğini,
niteliğini düşünüyorsun. Tanrının işlerine dalıyorsun; Tanrıyı düşünüyorsun. Bilmiyorsun ki bu yolda bir tattuz
elde edilmez; o düşünce, o hayal, aslâ Tanrı olamaz. Yâni sen, bize âşık ol, bizi iste; hayallenmeyi,
düşünceye dalmayı, sınırını, neliğini, niteliğini, şöyle yahut böyle olduğunu düşünmeyi bırak da olgunluk
elde et.
Tanrı, doğruyu daha iyi bilir; dönüp varılacak yer,
Tanrı tapısıdır. Hamd, bir Tanrıya;
rahmet, kendisinden sonra peygamber gelmiyene.
(*) Bu fasıl Selim Ağa nüshasının son faslıdır (190 a).