sumeyye
Wed 28 July 2010, 03:38 pm GMT +0200
Şiirlerde niçin hüzün vardır?
Edebiayatımızın en müstesna yazı türü hiç şüphesiz şiir türüdür. Çünkü şiir, yüreğimizin derinliklerinde kalan gizli kalmış hislerimizi açığa çıkarır ve musiki eşliğinde durmadan işler. Onun için eline kalem alan kişiler, bazen cesaret ederler mısraları sıralamaya, bazen de yazamama telaşından dolayı, kararsızlık girdabı içinde boğulup giderler.
Gerçekten şiir yazmak zor mudur o kadar. Elbette ki çok kolay dersek, şiire karşı çok büyük haksızlık yapmış oluruz. Ama hislerimizi çok iyi tahlil edip de, şiirin bir düzyazı olmadığını düşünecek olursak, zihin yormaya çabalarsak, bir de içimizden gelen ses, bize " Ben şiir yazacağım! " derse, o zaman şiir yazmak kolaylaşmaya başlar. Çünkü önemli olan şiirde hislerdir.
Þimdi diyeceksiniz ki, " Hocam, hepimizde içimizde yaşattığımız hisler var ama nasıl yazacağız? "
Doğru diyorsunuz. Bu dünya üzerinde elbette hisleri olmayan insan yok ki. Önemli olan hislerinizi tahlil edebilmek.
Öyle hisler vardır ki, saman alevi gibidir. nasıl oluşup bittiğini anlayamazsınız bile, ama öyle de hisler vardır ki, günlerce, haftalarca hatta mübalağa etmiyorum yıllarca içinizi kavurur sizin. İşte öylesine hislerle dolu olarak kaleme sarıldığınızda, muhakkak kağıdınızın üzerinde peşpeşe kelimeler sıralanacaktır.
Bir de, bu hislerin sanatlı bir şekilde dile getirilmesi söz konusudur. Hisler sanatla işlenilmezse, alalede kelimeler yığınıyla karşı karşıya kalırsınız.
İşte burada "Þiir sanatı " ifadesiyle karşı karşıya kalıyoruz. Yani hislerin galeyana gelmesi de yeterli olmuyor, şiir sanatının özelliklerini de bilmemiz gerekiyor. Peki diyelim ki, şiir sanatından haberiniz var, hisleriniz de çok yüklü yine yazamıyorum diyorsunuz. O zaman ne yapacaksınız?
Sevgili Edebiyat Dostları,
Size tek bir kelimeyle cevap veririm: HÜZÜN... İçinizde hüzün duygusu yerleşmemişse, şiir yazamazsınız. Çünkü şiir kaleme alan her şair, bir parça HÜZÜNLERİN ÞAİRİ' dir.
Yine çünkü etrafına devamlı neşe dağıtan bir şair, günün birinde tükenir. Niçin mi? Hüzünle tanışmadığı için. İnsan hayatı da öyle değil midir? Zevklerin yanında işkenceler yok mudur? Bir bakıyorsunuz, günün birinde sevdiklerinizi evlendirirken, bir de bakıyorsunuz sevdiklerinizden biri bu dünyadan göç edip gidiyor.
Yine bir bakıyorsunuz çok sevdiğiniz insanlar yanınızdayken, bir de bakmışsınız ne bileyin bir otobüse ya da bir trene mendil sallıyorsunuz.
Hiç korkmayın hüzünden. Çünkü günün birinde içinizdeki hüzün ya da hüzünler, tarifi imkansız sevinçleri doğurur.
Ömer Öner -