sümeyra
Sun 1 January 2012, 09:54 am GMT +0200
4101) "... Sahabilik şerefine kavuşan Ebu Hallad (Radtyallahü anh)den
4101) "... Sahabilik şerefine kavuşan Ebu Hallad (Radtyallahü anh)den rivayet edildiğine göre; Resûlullah (Sallallahü Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurdu, demiştir:
Siz, kendisine dünyaya rağbet göstermemek ve az konuşmak hasleti verilmiş olarak bir adam gördüğünüz zaman ona yaklaşınız (sözlerini dikkatle dinleyiniz). Çünkü o kimse hikmetli söz söyler (veya kalbine hikmet ilham edilir)."
Not: Zevâid'de şöyle denilmiştir : İbn-i Mâce de Ebû Hallâd'ın bundan başka hadisini rivayet etmemiştir. Kütüb-i Sitte'nin kalanlarının sahihleri ise onun biç bir hadisini rivayet etmemişlerdir.[3]
İzahı
Zevâid nevinden olan bu hadîsi Beyhaki de rivayet etmiştir.
Hadîste geçen "Az konuşmak"tan maksad ibâdet sayılmayan sözlerden ancak ihtiyaç kadar olan meşru konuşmadır.
Hikmet de yararlı ilim ve kalbin mânevi hastalıklarına şifâ sunan, kişiyi nefsin arzularına uymadan alıkoyan veciz sözler, diye yorumlanmıştır.
Hadîsin sonundaki cümle;...............şeklinde de okunabilir. Tercemede parantez içi ifâde ile bu duruma işaret ettim.
Bu hadis, dînen muteber ve makbul olan zâhidlik, yâni dünyadan yüz çevirmek meziyetine ve lüzumsuz, faydasız konuşmalardan kaçınıp da ancak ihtiyaç hâlinde konuşma hasletine sahip zâtların sohbetlerinden istifâde etmeye teşviktir.
Hadîsin râvisi Ebû H al 1 â d (Radıyallâhü anh) sahâbîdir. Râvisi Ebû Ferve' dir. Hulâsada bu zât hakkında başka bir bilgi yoktur.
4101) "... Sahabilik şerefine kavuşan Ebu Hallad (Radtyallahü anh)den rivayet edildiğine göre; Resûlullah (Sallallahü Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurdu, demiştir:
Siz, kendisine dünyaya rağbet göstermemek ve az konuşmak hasleti verilmiş olarak bir adam gördüğünüz zaman ona yaklaşınız (sözlerini dikkatle dinleyiniz). Çünkü o kimse hikmetli söz söyler (veya kalbine hikmet ilham edilir)."
Not: Zevâid'de şöyle denilmiştir : İbn-i Mâce de Ebû Hallâd'ın bundan başka hadisini rivayet etmemiştir. Kütüb-i Sitte'nin kalanlarının sahihleri ise onun biç bir hadisini rivayet etmemişlerdir.[3]
İzahı
Zevâid nevinden olan bu hadîsi Beyhaki de rivayet etmiştir.
Hadîste geçen "Az konuşmak"tan maksad ibâdet sayılmayan sözlerden ancak ihtiyaç kadar olan meşru konuşmadır.
Hikmet de yararlı ilim ve kalbin mânevi hastalıklarına şifâ sunan, kişiyi nefsin arzularına uymadan alıkoyan veciz sözler, diye yorumlanmıştır.
Hadîsin sonundaki cümle;...............şeklinde de okunabilir. Tercemede parantez içi ifâde ile bu duruma işaret ettim.
Bu hadis, dînen muteber ve makbul olan zâhidlik, yâni dünyadan yüz çevirmek meziyetine ve lüzumsuz, faydasız konuşmalardan kaçınıp da ancak ihtiyaç hâlinde konuşma hasletine sahip zâtların sohbetlerinden istifâde etmeye teşviktir.
Hadîsin râvisi Ebû H al 1 â d (Radıyallâhü anh) sahâbîdir. Râvisi Ebû Ferve' dir. Hulâsada bu zât hakkında başka bir bilgi yoktur.