sumeyye
Tue 1 June 2010, 08:23 am GMT +0200
İnşallah derse yakaran inşa eder Yaradan
Birileri buna izin vermedi
Buralarda yaşamak izne tabi”
Can çekişiyorum zamanın kıskacında,sancılarım bana unutturuyor kendimi
Kayboluyorum ağrılarım içinde,etime bıçak gibi saplanıyor sızılarım
Ne gelecek hayallerim aklımda ne bitmez telaşlarım…
Bazen sadece bir baş ağrısı yenik düştüğüm,bazen bir kaç derece fazlalık;ateş…
Bu kadar yeter çok önemli planlarımı (!) alt üst etmeye
Sonrasını geç !
Kıvranırken,ellerimi sıkıca bağlamışım kendime
Elim uzanmıyor sevdiklerimin ellerine,onların ellerinde tutunamıyor
Kendime anlatıyorum dertlerimiYalnız kendim anlıyorum kendimi
Ruhumda el çekmiş bel bağladıklarından
Şimdiden devriliyor gibi “sarsılmaz” fikirleri
Boşuna yük etmişim aklıma bu zifirleri
Yeni yeni anlıyorum neden bu denli inlediğimi:
Baş ucunda beklerken hastalığın,farkettim de bir kaç şeyi:
Sahi! Nerdeler hayallerim ? Nereye kaçtılar sicim gibi ?
Hele o ! O rutin işlerim Hani olmazsa olmazlarımdandı
İtiraf etsin hadi , gitti , gitti işte hepsi !
Umutlarım bile mi ? Ah evet ! Onlar yiteli çok olmuştu zaten
Ve nihayet yalnızım işte !
Şimdi ne altında ezildiğim o bitmez telaşlarım
Ne kendisi gelmeden yorulduğum “gelecek hayallerim” yanımda
Sadece ben varım hayatta
Pek de yalnızlık değil aslında,”yalınlaşmak” denir buna
Ve kendime geliyorum yakınlaştıkça aslıma
Benimle olduğunu zannettiklerim…
Benden izin almadılar ki hayatıma girerken,izin alarak çıksınlar…
İzin alarak sahiplenmedim ki izin vererek bırakayım
Kıtlıktan çıkmış ırgat gibi saldırırken tarlaya
Düşünmeliydim,bunların bir sahibi olacaktı aslında
Gelip el koyacaktı tarlasınaKi ben kim olduğumu hatırlayayım
Ve böylece tarladan çıkıp kalakalınca ortada
Aslıma dönüp kendime geldim haddimi bildim
Her olayın merkezi sandığım ,başrol oynadığıma kandığımdan beri
İşsiz güçsüz bir ırgattan pek de farklı değilmişim meğer
Gözümde büyütüp kendimi işe yarar bildiğim ben
O ahmak adamın yaptığını yapmışım yıllarca
Hani gemiye binmiş yüküyle de yol boyunca sırtından indirmemiş
Benim yaptıklarım da o kadar ahmakçaymış aslında
Dert edindiklerim,yük bildiklerim bırakıversem kendi hallerine gideceklermiş
Sahiplenmeseymiş onları,sadece “emanet bırakıldıklarını” hatırlasaymışım
Bu kadar yükün altında ezilmeyecekmişim
Aciz olan benim,
Bir kollayanım olacaktı elbet kendimi dev sanmasaydım
Emanet ağır yük! Değil ki sahiplik…
Bu yüzden ezildim işte,bir düzine cahillik
Kaldıracağım kadar verildi bana
Daha fazlasına karışarak kendime eziyet eden benim
Bunca şeyi anlayınca,”inşaallah”,
Çoktan dilimin en zarif duası oldu bile
Yeniden kabul edilmenin beklentisiyle “inşallah” derken içten içe
Ne sunulan tarlalara baktım ne de başka bir şeye
Zaten iyisinden bir tevekkül borçluyum rabbime
“inşaallah” dedikten sonra başlayan işe
Ruhum uyanıverdi,hani o yıllardır durmadan kıvranan
Sen de yeter ki onu an ,çünkü
İnşallah derse yakaran inşa eder Yaradan
alıntı