sidretül münteha
Tue 28 September 2010, 01:26 pm GMT +0200
Ey Rabbim Murad Et Aşkını Kalbime...!
Şükür doruklarından gökyüzünde kaybolmaya doğru bir sır… Başın bir arşın üzerinde gezinen bulut ve nazlı nazlı düşen damlalar… Gören nazar etmez de, Rahman’ın bildiğidir ve bize sır…
Ah der bir ses, ta içten… Gelsen de tatsam sendeki tükenmeyen Rahmeti… Ellerim kalsa huzurunda, gözlerime kan düşse ve bir belâ salsan garip gönlüme… Ben bilmesem ey aşkın sahibi olan Rabbim, sen belâ’ma Aşk desen!
Güneş, ay ve yıldızlar…
Âlem ısınır varlığıyla, dokunduğu yerlerde eriyen nağmeler… Dağ, taş dokunuşuna hayran… Uzaktır ama hissedilir, bakılmaz ona ama dokununca göze damlalar koşuşur bir bir… Karanlığı düşürür tahtından ve yayılır dile (n) diğince…
Geceye asar düşlerini ve aynı tahtı paylaşır o hüznün doruklarıyla… Başı eğik bazen, bazen yüzünde keder ama hep umudu hayâl eder… Yedi asır, yedi iklim de geçse, nurunu çehresine borçlu olduğu Sevgiliye büyütür özlemlerini… Utanır ki; yağmurlar ağlarken serden geçer ve saklanır bulutların ardına… Göz kırpınca aşk’a ne kadar da acılı olduğunu anlar o da…
Suskun çiçekler… Taşıdıkları canlara kurban olma sırasında ve İsmail kadar tevekkülde her biri… Baharda renkler donanınca yeryüzüne, kıskandırırcasına dizilirlerdi gökyüzüne; Rahman’ın izniyle … Kim bilir neden parlıyordu çehresi! Ağlıyor mu, yoksa gülüşünden miydi ışığını en çok onun göstermesi… Bilinmedi, çünkü bildirilmedi…
Kalp, aşk ve damlalar;
Sırrına erdiğimde hissettiğim sıcak bir iklim… Hakikat yolunun en kadim yolcusu ve sadık yâren… Olmazların en başında, saklanmaz aslı… Yâr aşk bağışlayınca har olur yanar ve yakar… Uzaktır ama vuslata sadık olmaya doğru hasretler biriktirir… Yakışan bir vefa sancağı varsa ki elinde, mızrabı saplansa gidenlerin vefayı düşürmez yere… En çok kan ağlar, en hakikâtli o susar! Bakılmaz ona da; ama hissedilince kor misali küle döndürür bildirileni! Şeytanı düşürür tahtından, ALLAH der dile (n) diğince…
Yeri; yalnızlık ve tek’bir… Kim nereye götürürse götürsün barındığı mekân bir! Çokluğu ezelde unutmuş ve yokluk şerbetiyle tatlanmış dili… Adıyla müsemma, en çok dilenen ve dilendiğine verilen… Mahkûm olmak isteyene parmaklıkları çok… Perdeleri kızıl, yolu hengâmeli ve örtülerin ardında sır olduğunda en güzeli… Beşerin sükûtuna muhtaç, sahibine, en çok öz Sahibine gidince adı Aşk! Kimini sarayında köle, kimini harabesinde sultan eden… Gözde başlayan, kalbe akan ve gerçek tadına varıldığında sahibini bırakmayan…
Yüzümün ve s/özümün kirini bir bir indiren dostlar… Şükrümün nişânesi, adıma mühürlü Bezm-i Elest’ten… Gönlüme dolduğunda günahıma bir tanesi bile okyanus… Arınmanın ve arındırılmanın anlamıyla daha da coşkun akan yaşlar… Buz kütlesine çarpmadan taşınınca ateşe su, cehenneme cennet yağmuru… Elhamdülillah’a uzanan bir ırmak olduğunda, hiç durmadan yol bulur her biri… Yakıştığı ve akıtıldığı sebep nazarında mutlular düştükleri yerlerde… Silmişseler alından bir izi, Aşk’la birlik olup akmışsa beşerin kalp âlemine yeşertirler şükür filizlerini…
Mum olduğu yerde mutlu yanmak ve tutuşturulmaktan… Ki güneş gündüze, ay yıldızlarla geceye yakıştığından biliriz tadını… Kalp diyarında sevgili ebedi olunca, Aşk kalbe damlalarla ulaşınca tadı bambaşka…
Bizliği tadana aşk olsun…
Bir’i bilip ağyar olana aşk olsun…
Hiç’liği bulana, kapıda köle, yürekte devlet olana aşk olsun…
Bilenin huzurunda el pençe kalınca kalbim, insanı hayrete düşüren bir nur göründü... Ölüm, kalım demek nafile. Eğer ki aşk tecelli etmeyecekse na’r olur dünya ve ahir…
Bir dua ezelden dolanmıştı yüreğime.
Ey Rab; Sen’in aşkın muradım!
Murad et aşkını kalbime!
alıntı